'Net na de 20 wekenecho, die helemaal goed was, kreeg ik last van mijn onderrug. Twee weken later hoorde ik dat het uitzaaiingen waren van de borstkanker waarvan ik dacht dat ik genezen was.
Die mededeling was een shock. Jarenlang was ik patiënt geweest; chemo, operaties, hormoontherapie, ik had het allemaal gehad. Mijn zwangerschap was een lichtpuntje na al die donkere jaren.
Maar ineens zaten we er weer middenin en was de situatie nog erger dan de vorige keer, want de uitzaaiingen betekenden dat ik er niet bovenop zou komen én onze baby zat in mijn buik.
Meer lezen over: (Borst)kanker en zwanger worden
Wil je de zwangerschap afbreken?
Drie keer werd me gevraagd of ik de zwangerschap wilde afbreken, drie keer was er geen haar op mijn hoofd die dat ook maar in overweging nam. Ons kind was gezond en al 22 weken oud, ík was ziek, niet hij. Waarom zou hij niet mogen leven?
Dus maakte mijn oncoloog een behandelplan waarin hij rekening hield met mijn uitzonderlijke situatie.
Spannende tijd
Het was een ontzettende spannende tijd, omdat we geen idee hadden of de chemotherapie aan zou slaan, en we niet wisten hoe mijn lichaam en de baby erop zouden reageren. We vreesden zowel voor mijn leven, als voor dat van onze zoon. De angst dat hij het misschien niet zou overleven, hield ons 24/7 in de tang.
Wonder boven wonder ging het goed: mijn lichaam accepteerde de chemo en ook de baby, die alleen wat kleiner was dan gemiddeld, kon het aan.
Afkicken van medicatie
Uiteindelijk werd de bevalling met 38 weken opgewekt. Meteen na zijn geboorte, via een keizersnede onder narcose, werd hij meegenomen door de artsen. Het ging redelijk goed met hem, al stopte hij soms ineens met ademen en moest hij afkicken van mijn zware medicatie.
Na vier dagen was hij erbovenop en mocht hij mee naar huis. Dat was fantastisch en doodeng tegelijk, want na maanden in doodsangst te leven, viel de intensieve begeleiding die we hadden gekregen weg en moesten we het helemaal alleen doen.
Succes ermee!
'Succes en veel geluk', was letterlijk de boodschap. Vanaf dat moment werden we behandeld als alle andere nieuwe ouders en onze zoon als iedere andere pasgeboren baby, terwijl onze situatie allesbehalve doorsnee was.
Al snel liepen we tegen de eerste problemen aan. Onze zoon had moeite met het binnenhouden van voeding, groeide slecht, sliep weinig en was hyperalert. Niet één zorgverlener legde een link met zijn slechte start.
Lees ook: De nacontrole bij de verloskundige of gynaecoloog
Problemen stapelden zich op
Pas toen hij vaste voeding kreeg, ging het beter. Toch bleef hij ook naarmate hij ouder werd moeite hebben met steeds weer iets anders. Hij was snel boos, ademde altijd heel hoog en had moeite met praten en lezen. Ik wilde hem zo graag helpen maar wist niet hoe.
Tot ik vorig jaar (onze zoon is inmiddels 8 jaar) per toeval in aanraking kwam met reflexintegratietherapie, een therapievorm met aandacht voor zijn reflexen, die niet goed ontwikkeld zijn. Zijn linker- en rechterhersenhelft werken niet goed samen, wat onder andere zijn moeite met praten en lezen verklaart.
Eindelijk de juiste hulp
Door middel van oefeningen proberen we spelenderwijs zijn hersenhelften beter samen te laten werken. We stellen als het ware zijn interne computer opnieuw in. Het resultaat is verpletterend: hij is eindelijk meer ontspannen, ademt rustiger en heeft bijna geen driftbuien meer.
Eindelijk wordt hij behandeld voor de trauma's die hij opliep in mijn baarmoeder. Hadden we maar de juiste begeleiding gehad in die eerste, cruciale periode, denk ik nu. Dat had hem een hoop leed bespaard.
Toch kijk ik vol vertrouwen naar de toekomst: mijn ziekte is stabiel en mijn zoon zit op de goede weg, ik weet zeker dat hij erbovenop komt.'
Angela volgen? Dat kan op Instagram via @mijndansjeinderegen
