'Al jaren weet ik dat ik hooggevoelig ben, waardoor ik onder andere prikkels intenser ervaar, een sterke intuïtie heb en gevoelens van anderen sneller aanvoel.
Voordat ik zwanger raakte, was ik me er bewust van hoe ik die gevoelens kon scheiden van mijn eigen belevingswereld. Ik weet wat van mij is, en wat ik bij de ander moet laten. Ook weet ik dat ik meer oplaad- en ontspanningsmomenten nodig heb om tot mezelf te komen.
Geboorte dochter veranderde alles
Ik had het idee dat ik mijn weg in hoe ik het beste kon omgaan met die gevoeligheid aardig had gevonden. Maar toen werd onze dochter, die inmiddels 3,5 jaar oud is, geboren.
Een cocktail van heftige gevoelens, hormonale veranderingen, de kraamtijd, mijn nieuwe rol als ouder, het besef van de verantwoordelijkheid die ik de rest van mijn leven heb en weinig slaap zorgden ervoor dat ik niet meer kon ontspannen.
Lees ook: Als je introvert bent, maar je kind niet: 'Ik moet me van haar losmaken om op te laden'
Ik stond 24/7 aan
Mijn gevoeligheid versterkte al die dingen: ik stond 24/7 aan en was hyperalert, alles was te veel.
Toen ik op een gegeven moment niet meer sliep, meldde ik me bij de huisarts. De slaapmedicatie en ondersteunende gesprekken die ik kreeg, hielpen niet voldoende.
Dit was niet gewoon
Ik zakte steeds verder weg, herkende mijzelf niet meer, werd schrikkerig en warrig. Diep vanbinnen voelde ik dat er meer aan de hand was, dat wat ik ervaarde niet gewoon was.
Die bevestiging kreeg ik toen ik een coach met een specialisme in het niet-ervaren van een roze wolk bezocht. Op het moment dat zij zei dat ik hoog scoorde op een post-partumdepressie, veranderde er iets.
Ik koppelde het terug aan de huisarts en niet veel later zat ik bij de crisisdienst. Daar werd de diagnose post-partumdepressie inderdaad gesteld.
Lees ook: Liza van der Veeken kampte met een postnatale depressie: 'Wilde mijn baby uit het raam gooien'
Medicatie dempte gevoelens
Wekenlang slikte ik medicatie en voerde ik gesprekken met hulpverleners die in het begin vooral analyserend van aard waren. De medicatie dempte mijn gevoelens en zorgden ervoor dat ik moeilijker in contact kwam met mijn lijf.
Dat er in de gesprekken geen aandacht was voor mijn hooggevoeligheid, vind ik terugkijkend erg jammer. Want waar ik naast het erkennen van mijn post-partumdepressie zo'n behoefte aan had, was meer bewustwording van de impact van mijn gevoeligheid.
Ik wilde voelen
In plaats van mijn gevoelens te onderdrukken, wilde ik ze voelen. Ik wilde contact maken met mijn intuïtie en zakken in mijn lijf zodat mijn zenuwstelsel eindelijk tot rust kon komen.
Was ik maar bewuster geweest van de invloed van mijn hooggevoeligheid op het ouderschap voordat ik moeder werd, denk ik nu. Dan had ik er nog meer rekening mee kunnen houden en een plan kunnen maken voor na de bevalling dat gericht was op rust.
Lees ook: Waarom het belangrijk is een realistische verwachting van de bevalling te hebben
Momenten voor mezelf
Dan had ik in die beginperiode meer momenten voor mezelf gecreëerd met dingen waar ik energie van krijg en waar ik zingeving uit haal.
Die post-partumdepressie had ik niet kunnen voorkomen, dat kan iedereen overkomen. Wel had een andere benadering ervoor kunnen zorgen dat ik minder diep hoefde te gaan en mijn herstelproces minder lang had geduurd.'
/534683adb59c47c9b5f9258be963348b/image.jpg)
/b2b3fe9f9ca94039819e9a7074a549fb/image.jpg)
/be54ef659fef4ea392d9c3ae4987c9fd/image.jpg)
/935a245ee1a74f858907d25b448ac8a7/image.jpg)
/b7b63ea94da84747bd7abba69863a00e/image.jpg)
/f44814cf5ced404b8ce3514ccc671a51/image.jpg)
/6c0952386f7743fcbda33300267d7071/image.jpg)
/89ebb86ce26548669e1cd5b4cd353baa/image.jpg)
