'Dat mijn dochter, inmiddels 6 jaar oud, een slechte eter is, ontdekten we toen ze 1 jaar werd en met de pot mee ging eten. Ze was kieskeurig en wees vrijwel alles wat ik haar voorschotelde af. Er waren maar drie dingen die ze wel at: goulash, wat me úren kostte om klaar te maken, chili con carne en kip met paprika. Gepureerd, want anders moest ze ook daar niets van hebben.
Bij ieder gerecht dat afweek van haar drie favorieten, schudde ze nee. Ik trok alles uit de kast om haar toch iets te laten eten: wilde ze eerst een rondje om de tafel rennen of een rondje door de kamer steppen? Prima, als ze daarna maar een hap nam.
Lees ook: Kinderpsycholoog Tischa Neve over moeilijke eters
Steeds iets nieuws
Omdat ze haar boterhammen en fruit wel goed at en bovendien goed dronk, groeide ze voldoende. Bij het consultatiebureau drukten ze me dan ook op het hart dat ik me geen zorgen hoefde te maken over haar eetgedrag. En toch kon ik het niet loslaten. Ze kon toch niet iedere avond met een nagenoeg lege maag naar bed?
Dus ik bleef steeds iets nieuws proberen. Ik nam haar bakje van de opvang - waaruit ze wel at - mee naar huis, ik bereidde haar eten op drie verschillende manieren: niet gepureerd, een beetje gepureerd en helemaal gepureerd. Het hielp niet. 'Ikke niet eten', zei ze al voordat de borden op tafel stonden. Hoe ik het ook serveerde en wat ik ook deed om haar te verleiden om het tenminste te proeven, ze wilde niet eten.
Mijn volharding
Twee jaar lang was het avondeten een regelrechte ramp. Aan het eind van de middag dacht ik vaak al: straks gaan we weer eten, en dan krijgen we dat gezeik weer. Ze hoefde haar bord niet leeg te eten, maar ik wilde dat ze het eten proefde, dat was toch niet te veel gevraagd?
Ik vond het geen optie om haar iets anders voor te schotelen, want wat leerde ik haar daarmee? Dat ze als ze maar lang genoeg volhoudt, haar zin krijgt? Maar juist door mijn volharding werd eten een strijd. Soms zaten we allebei huilend aan tafel, zij omdat ze écht niet wilde eten en ik omdat ik maar niet snapte waarom.
Lees ook: Altijd stress aan tafel? Slimme tips en gadgets voor moeilijke eters
Drama niet waard
Pas toen ze een jaar of 3 was, verbeterde haar eetgedrag langzaam. Achteraf denk ik: had die strijdbijl toch neergegooid, het had totaal geen zin. Tegenwoordig bereid ik haar meer voor op het avondeten en geef ik haar tijd en ruimte. Als we iets eten dat ze nog niet kent, dan bedenk ik daar een verhaaltje bij zodat ze nieuwsgierig is.
Ik push haar niet meer, en dat helpt. Nog altijd is mijn dochter een moeilijke, zeer kieskeurige eter, maar ze éét en het is gezellig aan tafel. Natuurlijk zijn er nog weleens momenten waarop het botst, maar dan denk ik: laat maar, het is het drama niet waard.'
