Jaleesa: 'Ik vond het een gek idee om iemand bij mijn bevalling te hebben die foto's zou maken – hoe minder mensen erbij, hoe beter. Mijn zusje zou erbij zijn, dus ik dacht: zij kan wel wat foto's maken met een camera, dan komt het goed. Ik had zelfs opgeschreven dat ik foto's wilde van alles en nog wat, dus dat zou wel goedkomen, dacht ik.
In een weeënstorm
Tijdens mijn bevalling werd ik ingeleid omdat mijn vliezen al gebroken waren. Er werd begonnen met weeënopwekkers, maar er gebeurde nauwelijks iets. Het duurde en duurde, totdat ze de medicatie flink ophoogden. Ik was bang voor een weeënstorm – en die kwam ook.
Toen ik eindelijk 4 centimeter ontsluiting had, probeerde ik mijn zusje te bellen, maar ik kon het gesprek niet eens afmaken. De weeën volgden elkaar zonder pauze op, soms met maar een paar seconden ertussen. Het was zo heftig dat de verloskundigen zeiden dit zelden mee te maken. Ik dacht dat ik doodging.
Lees ook: Weeën: welke soorten zijn er en hoe herken je ze?
Hartslag zakte
Ik schreeuwde alles bij elkaar, maar achteraf weet ik er nauwelijks nog iets van. Op het moment dat mijn zus de kamer binnenkwam, werd ik naar de anesthesist gereden voor een ruggenprik. Zodra die werkte, was ik in de zevende hemel. Ik voelde eindelijk verlichting, haalde opgelucht adem en at zelfs een ijsje toen ik terugkwam op de verloskamer. Maar toen ze mijn ontsluiting checkten, bleek ik al op 10 centimeter te zitten.
De medicatie van de ruggenprik werd stopgezet en ik moest direct persen. Het vreemde was: ik voelde helemaal geen persdrang door die ruggenprik. En toen ging het mis. De hartslag van mijn kind zakte ineens drastisch en in no time stond de kamer vol mensen. De gynaecoloog kwam met spoed binnen en uiteindelijk is mijn dochter met een knip en een tang gehaald.
Een groot stuk ontbreekt
Ik zag haar heel even en toen was ze weg. Pas twee uur later mocht ik haar weer zien. Wat er in die tijd allemaal is gebeurd, weet ik nog steeds niet. Mijn vriend was er natuurlijk wel bij, maar hij heeft er ook weinig van meegekregen. Het voelt alsof er een groot stuk ontbreekt van die dag. Wat ik het meest bizarre vind, is dat ik nooit een nacontrole heb gehad in het ziekenhuis.
Na zes weken was er niets, geen gesprek, geen uitleg. In het begin stond ik daar niet zo bij stil, maar later kwam de klap. Wat is er allemaal gebeurd? Waarom ging het zo? Ik had zoveel vragen, maar nergens kon ik terecht. Ik heb wel het medisch dossier opgevraagd naderhand, maar hier stond alleen in dat ze wegens foetale nood gehaald was en wanneer ik haar weer zag. Mijn zus had gelukkig een paar foto's gemaakt, maar dat is alles wat ik heb.
Lees ook: Zo kun je een traumatische bevalling verwerken
Van leerkracht naar geboortefotograaf
Mijn dochter is inmiddels 6 jaar en ik kan het nog steeds niet goed verwerken. Die onzekerheid, dat grote gat in mijn herinnering, het heeft me veel verdriet gedaan. Ik fotografeerde destijds hobbymatig en dacht: wat als ik dit voor anderen kan doen? Dat zij wél beelden hebben om op terug te kijken?
Misschien helpt dat bij de verwerking. Dus besloot ik een bevalling te fotograferen, puur om te zien of ik dat aankon. Ik had nog geen tien minuten in de verloskamer gestaan en ik wist het: dit is wat ik wil doen. Ik heb het onderwijs achter me gelaten en ben me volledig gaan richten op geboortefotografie.
Mijn drijfveer
Dat gevoel is echt, dat is de drijfveer achter mijn werk. Ik weet als geen ander hoe pijnlijk het is, en zelfs na al die tijd blijft het iets wat me bezighoudt. Ik vind het nog steeds moeilijk om erover te praten. Als er beelden waren geweest, hadden die zoveel vragen kunnen beantwoorden. Ik weet niet hoe ze gecontroleerd is, of ze warm werd gehouden, wat ze precies hebben gedaan. Hebben ze haar reflexen getest? Ik heb daar geen beeld bij.
Als iemand erbij was geweest en foto's had gemaakt, had ik dat allemaal beter kunnen verwerken. Hoe waren die eerste momenten voor haar? Het duurde best even voordat ik haar weer zag. Mijn zus heeft gelukkig een paar foto's gemaakt, net na de geboorte, toen ik haar heel even bij me had. Daar ben ik blij mee, maar het zijn er maar twee of drie. De rest is grotendeels wazig of niet goed gelukt. Van de momenten daarna is er helemaal niks, want zij mocht er niet meer bij zijn.
Voor nu en voor later
Mensen denken vaak dat hun partner of de verloskundige wel wat foto's kan maken, maar je partner is er om jou te steunen en de verloskundige richt zich op de zorg voor jou en je baby. Ze zouden zich niet bezig moeten houden met fotografie.
Bovendien is het zonde als je partner straks nergens op de foto staat. Een geboortereportage is niet alleen een prachtig document voor jezelf, maar het helpt ook bij de verwerking. Je kunt alles later rustig terugkijken en misschien zelfs vragen beantwoorden die je achteraf hebt. En hoe bijzonder is het voor je kind later? Dan kan hij of zij zien hoe geliefd ze al waren vanaf het allereerste moment.
Niemand hoeft zich zorgen te maken of de foto's wel lukken, en je krijgt een compleet document van een van de meest bijzondere dagen van je leven. Bij een bruiloft huren de meeste mensen een fotograaf, maar de geboortedag van je kind is minstens zo speciaal. Waarom zou je dat moment niet op dezelfde manier laten vastleggen?'
