'Ik vond het spannend om voor de tweede keer zwanger te raken. De geboorte van mijn oudste dochter Benthe (inmiddels 2,5 jaar) ging razendsnel. Te snel, dacht ik vaak.
Ik weet nog dat ik haar aanpakte en tegelijkertijd voelde hoe ik afgleed. Het was alsof dit kind niet míjn kind was. Er ging een knop om, een paar uur later stond ik onder de douche en was ik mezelf kwijt.
Wat als het weer mis zou gaan?
Ik had een postnatale depressie, waarvoor ik pas laat de juiste hulp kreeg. Ook al ben ik daar goed bovenop gekomen, wat nou als het weer zo zou gaan?
Gelukkig liep het de tweede keer heel anders. Ook al ging de bevalling nog sneller en was mijn tweede dochter er in anderhalf uur. Toen ik haar in mijn handen had, voelde ik veel liefde. Ik wist dat dit mijn kleintje was, dat was een enorme opluchting.
Lees ook: Post-partum (postnatale) depressie: wat kun je doen?
Bevalling op film
Heel bewust had ik de bevalling laten filmen. Het terugkijken van die beelden heeft me geholpen bij het verwerkingsproces, juist omdat het weer zo snel ging.
Toch beleefden we ook in dit vierde trimester spannende tijden toen Mirthe na vier weken ineens niet meer wilde drinken en een vreemd geluid maakte bij het ademen.
Diagnose nummer een: rhinovirus
Na een bezoek aan de huisarts werden we doorverwezen naar het ziekenhuis, waar ze een week moest blijven omdat ze het rhinovirus had (een veelvoorkomende veroorzaker van luchtweginfecties).
Daar lag ze dan, aan de zuurstof en sondevoeding. Ik maakte me grote zorgen om haar en vreesde tegelijkertijd dat haar opname een trigger zou zijn voor een depressie. Dat was het gelukkig niet. Al snel ging het beter en mochten we weer naar huis.
Lees ook: Baby verkouden: 6 tips tegen een verstopte neus
RS-virus, longontsteking én bocavirus
Na een paar dagen zwakte ze weer af. Terug in het ziekenhuis bleek ze het RS-virus te hebben, én een longontsteking én het bocavirus (een virale infectie die maag- en darmproblemen of luchtwegproblemen veroorzaakt). Meteen waren de zorgen weer terug.
Blijf nuchter, sprak ik mezelf toe. Het komt goed, ze weten wat ze doen. Ik zette mijn emoties uit en praatte zoveel ik kon met mijn vriend, moeder en zus. Ook vanuit het ziekenhuis was er veel begeleiding.
Totale afzondering was pittig
Twee weken lag ik met haar in een kleine kamer. In de eerste dagen zonder tv, geluid of bezoek. Dat was beter voor haar, maar voor mij was het heel pittig. Het was alsof ik in een gevangenis zat.
Ook voor mijn oudste was het moeilijk, want ze snapte niet dat ik even niet voor haar kon zorgen. 'Maar jij bent toch ook mijn mama?', zei ze dan.
Lees ook: 10 dingen die je moet weten over het RS-virus
Later pas hoorden we hoe ernstig de situatie was
Pas bij Mirthes ontslag vertelden de artsen hoe ernstig de situatie eigenlijk was geweest. Dat ze dat toen pas deelden, heeft me geholpen. Toen ze in het ziekenhuis lag, heb ik geen doodsangsten uitgestaan. Ik voelde vooral vertrouwen dat het goed zou komen.
Gelukkig kwam het ook goed, sinds we weer thuis zijn, genieten we volop. Wel zijn we voorzichtiger geworden. Als iemand niest of verkouden is, dan zeggen we: kom maar een andere keer.
Toch is de wolk deze keer roze
Ondanks alles, voel ik vooral zelfvertrouwen. Ik weet dat ik het kan en geniet in tegenstelling tot de vorige keer van de roze wolk. We gaan er veel op uit, ik voel energie en heb zin om dingen te ondernemen.
Inmiddels is mijn dochter tien weken oud en zijn we net terug van een eerste vakantie met familie. Dat was na de geboorte van mijn oudste dochter ondenkbaar.'
