Start: 07.30 uur
'Pascal en ik zitten allebei met een sudokuboekje in onze handen. Het gaat een mooie dag worden. Maar eerst nog even de tijd doden. Wie het eerste klaar is met een puzzel!
Prematuur
Vorige week werd ik vanwege zwangerschapsvergiftiging opgenomen in het ziekenhuis. Ik werk er zelf als verloskundige, dus het is vertrouwd bij mijn collega's. Maar ook spannend. De baby was nog prematuur. Ik was pas 36 weken en 3 dagen zwanger.
Van dag tot dag
Elke extra dag in de buik maakt verschil voor de longetjes en andere risico's. Het doel was dus om tot 37 weken te wachten. Mits er geen grote risico's voor mij en de baby zouden ontstaan. Elke dag werd er opnieuw gekeken: gaan we nog afwachten of kan het niet meer? Zo'n zwangerschapsvergiftiging kan je in korte tijd plotseling veel zieker maken. Pas een paar dagen na de bevalling verdwijnen de risico's.
Laat maar komen
Gisteren was ik 37 weken zwanger; de baby is rijp genoeg om te komen. Tijd om ingeleid te worden. 's Avonds werd het ballonnetje ingebracht. Normaal blijft dat er zo'n 12 tot 24 uur in, maar al na anderhalf uur viel het eruit – bijna vier centimeter ontsluiting! Mijn lichaam was er blijkbaar klaar voor.
Stilte voor de storm
Na een nacht prima te hebben geslapen, werden rond 7.15 uur vanochtend mijn vliezen gebroken. Daar voelde ik eigenlijk niks van. Alleen het warme water dat wegliep. Gek gevoel is dat. En nu zitten we te wachten. Stilte voor de storm. Mijn collega-verloskundige en vriendin komt de bevalling begeleiden. Ze is er nog niet. Zodra ze haar dochter op school heeft afgezet, komt ze naar het ziekenhuis.
Harde buiken
Ik krijg ondertussen wel wat harde buiken. Er zit nog geen regelmaat in maar ze beginnen wel pijnlijker te worden. De tijd vliegt voorbij. Als mijn collega er is, kunnen we los! Hup, meteen starten we met weeënopwekkers. Na een half uurtje veranderen de harde buiken in weeën. Best pittig al. "Ik ben heel even weg," zegt mijn collega. Ze is niet lang geleden zelf bevallen en moet kolven tussendoor. Rustig aan. Als ze terug is, kunnen de weeënopwekkers misschien omhoog?
Het gaat los
Als ze weg is, gaat mijn lijf ineens los. Het lijkt wel een weeënstorm! Ik moet overgeven. Ik wil graag douchen. Mijn collega komt weer terug. Tien minuten onder de douche. Ik wil er weer uit. Wat is dit heftig. Het is nu écht begonnen. Als dit nog uren duurt, trek ik het niet.
Ik kan dit niet
Ik wilde het zonder pijnstilling doen, maar ik kan dit niet. "Kom op, onder de douche vandaan," zegt mijn collega kordaat. "Ik ga je nog een keer controleren." Ruim vijf centimeter ontsluiting nu. Hallo! Gister was het al drie of vier. Geef mij maar een ruggenprik. "Dat haal je niet meer," zegt mijn collega. Hoezo, 'dat haal ik niet meer'? Tijdens een wee voelt ze het hoofdje naar beneden komen. Dit gaat geen uren meer duren.
Er gebeurt iets
In plaats van een ruggenprik maken ze Remifentanil klaar. "Ga ondertussen maar op je zij liggen," zegt mijn collega. Dat is een truc om de baby te laten indalen, ik gebruik 'm zelf ook vaak bij patiënten. Zodra ik op mijn zij lig, voel ik écht iets gebeuren. Volgens mij komt hij eraan! Gauw terug naar mijn rug. Pascal roept: "Ik zie hem al!" Ze bellen meteen de verpleegkundige die de pijnstilling klaarmaakt: "Kom maar hier naartoe, de baby komt eraan."
Even zuchten
Ik pers niet eens echt. Een beetje zuchten en hij is er. Pascal buigt naar voren en pakt hem mee aan. Ze geven hem meteen aan mij over. Ik ben helemaal overdonderd. Wat ging dit ineens snel. Zo mooi. Dit is onze Pelle.'
73 minuten later
naam: Pelle • lengte: 49 cm • gewicht: 3140 gram
