Blijf bij me
'"Niet weggaan, blijf bij me!" Mijn zus klampt zich vast aan mijn arm, terwijl ze een zoveelste wee wegpuft. Ik zit in het ziekenhuis naast haar bed en kijk haar vriend aan, die aan het voeteneinde staat. In zijn ogen zie ik een soort wanhoop – alsof ook hij wil zeggen: help ons alsjeblieft. "Weet je het zeker?" vraag ik mijn zus.
Privézaak
De afgelopen negen maanden hebben we met geen woord gesproken over wie ze bij haar bevalling wilde hebben. Zij vroeg me niet, ik stelde het niet voor. In mijn ogen is een kind ter wereld brengen echt een privézaak. Ik dacht dat zij er ook zo over dacht. Maar nu wil ze dat ik blijf? Waarschijnlijk omdat haar vriend, hoezeer hij ook z'n best doet, niets goed lijkt te kunnen doen. Hij puft mee, zij wil tellen. Hij telt mee, maar niet in het juiste tempo.
Zoals in de tv-series
Mijn zus knijpt harder in mijn hand en knikt. Ja, ze wil dat ik blijf. Mijn god, denk ik, ik ga er tot het einde bij zijn. Ik ben al uren in het ziekenhuis om haar en haar vriend bij te staan. Ik was vastbesloten om naar de wachtkamer te gaan als de persweeën zouden beginnen. Het medisch personeel zou het dan wel van me overnemen. Maar het loopt dus anders. Ook ík moet haar helpen met bevallen. En dat terwijl ik zelf geen moeder ben. Gelukkig heb ik genoeg tv-series gezien om te weten hoe het ongeveer gaat: benen omhoog, persen tijdens een wee.
Klus klaren
Op pure adrenaline zet ik een knop om: we gaan deze klus met z'n allen klaren. De greep van mijn zus wordt fermer. De weeën komen nu om de minuut. Ik vraag haar of ze iets wil drinken, maar ze keert steeds meer in zichzelf. Haar vriend haalt een natte washand en doet het raam open voor wat frisse lucht.
Eerste haartjes
Als ze op 10 centimeter ontsluiting zit, komen een verloskundige en gynaecoloog erbij. Zij zeggen dat mijn zus mag gaan persen en ik moedig haar aan: "Duwen, duwen, duwen!" Ik sta op kniehoogte, dus ik zie de eerste haartjes van het hoofdje van de baby tevoorschijn komen. Een vreemde gewaarwording, maar ook heel bijzonder.
Nichtje geboren
Een half uur later legt de verloskundige baby Ela op de buik van mijn zus. Ze huilt, net als haar moeder dat doet door alle emoties en uitputting. Zelf ben ik vrij nuchter, maar ik vind het prachtig om mijn nichtje te zien. Ik bombardeer mezelf voor het gemak tot fotograaf, want mijn zwager lijkt van de kaart te zijn. Even later vindt hij het spannend om zijn kersverse dochter aan te kleden, dus ook die eer neem ik op me.
Als gegoten
Als voormalig oppas weet ik hoe luiers werken. Het roze rompertje met daarop een grote vlieger, dat ik zelf heb gekocht, zit mijn nichtje als gegoten. Als 's avonds mijn ouders zijn langs geweest en ik als tante eveneens de felicitaties in ontvangst heb genomen, neem ik afscheid van mijn zus en zwager.
Doortellen
Pas in de trein op weg naar huis, in alle rust, voel ik hoe moe ik ben. Wat een dag. Ik ben trots dat ik dit samen met mijn zus heb geflikt. Het moment dat ik de eerste glimp van mijn nichtje opving, zal ik niet snel vergeten. Ook niet het tellen, om de weeën van mijn zus bij te houden. 's Avonds in bed gaat het in mijn hoofd nog vrolijk door: 1, 2, 3…'
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine.
