Jelger (40) en Irene (40) zijn getrouwd, wonen in Haarlem en hebben twee zoons: Marnix (4) en Walter (2). Door stichting Buurtgezinnen zijn ze gekoppeld aan een alleenstaande moeder in hun wijk. Elke woensdag, als Jelger met de jongens thuis is, komt Joep* (3) bij hen spelen.
Best moeilijk om hulp te vragen
'Woensdag is onze mannendag: ik ben dan thuis met Marnix en Walter terwijl Irene werkt. Sinds kort is daar nog een mannetje bijgekomen: Joep. Hij woont met zijn moeder in onze wijk, een paar straten verderop. Terwijl Joep bij ons speelt, heeft zijn moeder wat tijd voor zichzelf. Ze is alleenstaand en kan zich die middag focussen op solliciteren, dingen regelen of gewoon wat rust nemen.
Tijdens de eerste kennismaking, kort nadat stichting Buurtgezinnen ons had gekoppeld, vertelde Joeps moeder dat ze het best moeilijk had gevonden om te vragen om hulp. Ik drukte haar op het hart dat dat echt niet hoefde: voor ons had het ook iets ongemakkelijks, 'hulp bieden'. Laten we het vooral niet zo zien, zei ik. We zijn gewoon buurtgenoten die elkaar ondersteunen. Voor hetzelfde geld was het andersom geweest. Ik had ook alleenstaand kunnen zijn, of mijn baan kunnen verliezen. Dat zijn situaties die iedereen kunnen overkomen.
Gewoon vriendjes uit de straat, denkt Marnix
De match met Joep en zijn moeder voelde al vanaf het begin goed. Heel natuurlijk. Rond de lunch, als Marnix net uit school is, zet de moeder van Joep hem bij ons af. We eten een broodje, gaan naar de speeltuin, bouwen een blokkentoren of lezen een prentenboek. Alle vier vinden we het hartstikke gezellig.
Joep en Marnix zijn gewoon vriendjes uit de straat, meer vertellen we Marnix ook niet. Laatst gingen we op zaterdag naar het strand en toen hebben we Joep ook meegevraagd. Zou je dat leuk vinden, hadden we eerst aan Marnix gevraagd. Hij werd helemaal enthousiast: zijn vriend mocht mee! En toen Marnix een keer eerder uit school was, en Joep er nog niet was, keek hij ongerust naar de deur: wanneer komt Joep dan? Dus als de hulpvraag van Joeps moeder ophoudt, zie ik voor me dat dit gewoon doorloopt en een wederzijds iets wordt.
Uit de eigen bubbel komen
Voor ons voelt dit als de letterlijke invulling van het woord 'samenleving'. Gewoon samen leven, elkaar helpen in de wijk, op wat voor manier dan ook. We leven al zo geïsoleerd, zeker in de stad. En zo veel mensen, wij ook, zitten helemaal in hun eigen bubbel. Dit is dan zo'n laagdrempelige manier om met buurtgenoten in contact te komen, een band op te bouwen en elkaar te helpen. Gewoon door je gezinsleven te delen.
Joeps vader is niet in beeld. Zijn moeder gaf aan dat best lastig te vinden. Daarom doe ik soms bewust 'stoere-jongens-dingen' met hem en Marnix, zoals ravotten in de speeltuin of de jongens aanmoedigen om op dingen te klimmen. "Kom op, zo hoog is het niet, je bent zelf op dat muurtje geklommen, dan kan je er ook zelf afspringen," zeg ik dan. Als het dan lukt, zie ik zijn trotse koppie. Zo simpel kan het dus zijn, de 'hulp'. En ondertussen heeft zijn moeder rust om haar leven weer op de rit te krijgen. Piepkleine moeite met een groot resultaat.'
*Om privacyredenen is de naam van Joep gefingeerd
Ook zoiets doen? Stichting Buurtgezinnen koppelt gezinnen die steun kunnen gebruiken (vraaggezinnen) aan warme en stabiele gezinnen in de buurt (steungezinnen). Zo krijgen kinderen extra liefde en aandacht en worden hun ouders ontlast. Buurtgezinnen wil hiermee voorkomen dat problemen in een gezin verergeren en ervoor zorgen dat kinderen fijn kunnen opgroeien in hun eigen gezin. Aanmelden kan via buurtgezinnen.nl
