Kim (39) en Matthijs (44) komen uit een dorp in de buurt van Zwolle, maar wilden al jaren naar Australië verhuizen. Na veel geregel was het zover: na de verkoop van hun huis en het opzeggen van hun baan gingen ze eerst op vakantie naar Curaçao. Dan nog een paar maanden terug in Nederland tot de emigratie, dat was althans het idee.
Granny flat
Kim: 'Bij thuiskomst van vakantie kwamen we erachter dat ik zwanger was. Gewenst, maar ook een verrassing. We wilden al een tijdje zwanger worden, maar dat was nog niet gebeurd. We besloten ons leven niet on hold te zetten en gingen door met de plannen voor Australië.'
Onderdeel van het nieuwe plan was het zoeken van een tijdelijke woonplek bij een boerderij in West-Australië. 'Het eerste halfjaar hebben we in een granny flat gewoond. Dat is een kleiner verblijf dat je kunt huren op het erf van een ander, groter huis. Daar konden we ook na de bevalling een paar weken blijven.'
Lees ook: Het buitenland lonkt als zwanger worden niet lukt. Kan of mag daar meer?
Zelf betalen
Ze hebben lang nagedacht over de plek van de bevalling: Nederland of Australië. 'Vanwege het visum dat we hebben zou een bevalling in Nederland betekenen dat ons kind geen permanent visum zou krijgen. We moesten kiezen tussen ons visum opgeven of bevallen in Australië zodat onze zoon een Australisch paspoort en zorg daar zou krijgen.'
Kim wist dat ze thuis wilde bevallen maar dat was niet makkelijk te regelen. 'Iedereen gaat hier naar het ziekenhuis, dat is normaal. Omdat wij een thuisbevalling wilden, kozen we voor een private midwife. Omdat het niet gestimuleerd wordt, moet je de bevalling zelf betalen, de consulten krijg je deels vergoed.'
Lees ook: Bevallen: thuis of in het ziekenhuis?
Geen kraamzorg
De bevalling begon toen Kim 42 weken zwanger was. 's Nachts voelde ik het rommelen en toen de verloskundigen er 's ochtends waren bleek ik volledige ontsluiting te hebben. Tijdens de bevalling kwamen we erachter dat hij in stuit lag en zijn we, per ambulance, naar het ziekenhuis vertrokken. Daar bleek hij inderdaad in stuit te liggen, ook nog eens vast te zitten. Op de natuurlijke manier was het nooit gelukt, het werd een spoedkeizersnede.'
Ze praten er nu, met hun 9 weken oude zoon Odin, verrassend kalm over. Toch kijken ze niet erg positief terug op de ervaring in het ziekenhuis. Kim: 'Ik moest een formulier tekenen waar van alles in stond, ook iets over sterilisatie, terwijl ik midden in mijn weeën zat. Het gaat hier erg volgens protocollen en het is minder menselijk dan in Nederland, dat was wennen.'
Hulp uit onverwachte hoek
Na drie dagen kwamen ze thuis en stonden ze er alleen voor. 'Het was heftig thuiskomen omdat alles van de bevalling er nog lag, er bestaat hier geen kraamzorg en er was niemand om te helpen. Het stonk, was vies en het bevalbad stond er nog. Ik had net een operatie gehad, we waren moe maar moesten meteen opruimen.'
Hoewel Kim hulp op dat moment fijn had gevonden hadden ze in Nederland waarschijnlijk niet voor kraamzorg gekozen, ze doen alles graag op hun eigen manier. Wel waren ze blij met hulp uit onverwachte hoek. 'Een oudere vrouw met Nederlandse familie hoorde waar we vandaan kwamen en bood ons meteen het bedje en de kinderwagen van haar kleindochter aan. Zo merk je dat Australische mensen heel vriendelijk zijn. We misten uiteindelijk vooral onze familie.'
All you need is love
Dat gemis duurde niet lang, zes weken na de geboorte van Odin reden ze nietsvermoedend de lange oprijlaan van hun huis op. 'We kwamen aan bij ons huis en zagen twee cameramannen in de bosjes en daarna Robert ten Brink. Mijn ouders waren er via All you need is love. Een heel grote verrassing, vooral omdat mijn moeder vliegangst heeft.
Na alles wat er gebeurd was met de bevalling was het heel fijn om ze te zien, we zijn drie weken samen geweest. Ondertussen doen Kim en Matthijs wat ze al jaren van plan waren, rondreizen door Australië, met Odin.'
