Toch weer een jongen?
'Het is vast een jongen, het is vast een jongen, kon ik alleen maar denken toen de echoscopist mijn buik met gel insmeerde. Zo nam ik mezelf in bescherming. Dan kon het alleen maar meevallen en zou de teleurstelling niet zo groot zijn.
Hét moment
Eigenlijk had ik van het eerste moment dat ik doorhad zwanger te zijn, het gevoel een gezond meisje te verwachten. Daar had ik immers alles voor gedaan. Maar nu het moment van de waarheid was aangebroken, nam de twijfel toe. M'n hart ging als een gek tekeer, m'n handen waren klam en ik was zó gespannen voor de echo, dat ik denk dat de echoscopist mijn hartslag in m'n buik kon voelen. Natuurlijk hoopte ik in eerste instantie dat het kind gezond zou zijn, maar ik wilde na twee jongens nu zó graag zwanger zijn van een meisje. "Zie je dat?" zei de echoscopist wijzend op het scherm. Een piemel, dacht ik meteen, dat is wat ze ziet. "Jullie krijgen een meisje," vervolgde ze, "dit zijn de schaamlippen." 'Echt?!' riep ik uit. "Een meisje!" lachte ik naar Rudy. O, wat was ik blij. Én opgelucht. Dan was alle moeite niet voor niets geweest.
Lekker tutten
Eigenlijk wilde ik altijd al een meisje. Nou ja, bovenal wilde ik kinderen. Maar een jongen én een meisje leek me perfect. Zelf heb ik een jongere broer, en velen in m'n familie hebben een jongen en een meisje. Daarbij was de band die ik als kind met mijn moeder had zo bijzonder, dat ik die ook graag met een dochter zou hebben. Samen tutten, goede gesprekken voeren, shoppen. Het lijkt me gewoon heel gezellig. En ik ging er eigenlijk ook altijd vanuit dat ik een meisje zou krijgen.
Eerst de stamhouder
Tijdens mijn eerste zwangerschap wisten we dat het een jongen werd. Prachtig vond ik het. Een stamhouder! Toen hij eenmaal geboren was, zat ik op een roze wolk. Ik vond het, ondanks dat het ouderschap ook zwaar is, fantastisch om moeder te zijn. Rudy en ik besloten: daar mag snel weer een kleintje bij.
Nog een zoon
Ik had eens over Gender Consult gelezen in een tijdschrift, een methode om op een natuurlijke manier de kans op het ene of andere geslacht te vergroten. Maar nog voordat ik me daar verder in kon verdiepen, was ik zwanger van de tweede. Ik dacht zeker te weten dat het een meisje was, maar tijdens de echo bleken we nog een zoon te krijgen.
Niet compleet
Ik was niet teleurgesteld, was blij dat alles erop en eraan zat, en ik vond het idee van twee broertjes die maar een jaar schelen en lekker samen kunnen spelen ook meteen heel leuk. Maar eerlijk is eerlijk: als de tweede een dochter was geweest, hadden we het misschien bij twee kinderen gehouden. Nu dacht ik snel na de bevalling: ons gezin is nog niet compleet. Ik wil er écht nog een meisje bij. Dat gevoel heb ik een tijd geparkeerd. Ik genoot van m'n jongens en dacht: we zien het wel als ze wat groter zijn. Het was ook niet zo dat ik verdrietig over de meisjesafdeling in kledingwinkels liep of zo. We waren gezegend met twee gezonde kinderen en dat was het allerbelangrijkste.
We gaan ervoor
Maar na zo'n twee jaar kwam het onderwerp weer ter sprake. Voor mij was het geslacht doorslaggevend om voor een derde te gaan. Rudy had niet zo sterk die hang naar een meisje, maar een derde kind zag hij wel zitten. Als ik iets wil – het maakt niet uit wat – dan ga ik er voor de volle 150 procent voor en doe ik er alles aan om het voor elkaar te krijgen. Dus verdiepte ik me in die methode waar ik ooit over gelezen had, las het wetenschappelijke onderzoek van Annet Noorlander en besloot bij haar het traject te volgen. Met een strikt dieet in combinatie met de juiste timing van de bevruchting, zou ik 80 à 85 procent kans hebben op een meisje. De moeite waard vond ik, ook al was het niet makkelijk. Maanden at en dronk ik alleen wat me voorgeschreven werd en slikte ik supplementen.
Volhouden
Ik was er eigenlijk continu mee bezig en al het spontane ging er wel een beetje vanaf. Smokkelen zat er niet in. Etentjes en lunches met vriendinnen sloeg ik af en seks hadden we veilig zolang de mineraalwaarden in mijn bloed nog niet juist waren. Alleen mijn ouders, en later ook mijn broertje wisten ervan. Ze vonden dat ik er wel veel voor over had, maar dat ik het zelf moest weten. Zelf heb ik er eerlijk gezegd ook wel een beetje mee geworsteld: het was best lastig vol te houden.
Kers op de taart
Maar slecht of schuldig over mijn wens voor een dochter heb ik me nooit gevoeld. Er zijn veel moeders die een wens voor een specifiek geslacht hebben. Ik vind dat dat bespreekbaar moet zijn. En de drang om een meisje te krijgen, deed niets af aan de liefde voor mijn jongens. Natuurlijk geldt: het überhaupt kinderen kunnen krijgen staat voorop, dan de gezondheid en het gewenste geslacht is alleen de kers op de taart. Ik snap ook goed dat mensen het onzin vinden, dat ze vinden dat je de natuur op z'n beloop moet laten. Maar het mooie aan deze methode vind ik juist dat je niet met ivf of embryoselectie aan de slag gaat, maar dat je zélf de kans op een meisje of jongen kunt vergroten. In je eigen lijf, zonder interventies.
Irritante moeders
Hoe langer ik aan het dieet zat met overwegend veel calcium en magnesium en zo min mogelijk natrium en kalium – dat je moet volhouden totdat je de juiste bloedwaarden hebt – hoe meer ik me ging ergeren aan meisjesmoeders en stellen die 'gewoon' een meisje kregen. Dat zij er niets voor hadden hoeven doen, vond ik irritant. Dat gevoel stopte ik dan snel weer weg, want ik koos er natuurlijk zelf voor om er zo veel moeite voor te doen. Daarnaast kreeg ik veel zin om weer eens een grote knapperige salade te eten, en begon ik het hinderlijk te vinden dat ik steeds apart voor mezelf moest koken. Gelukkig sloeg het dieet goed aan en kregen we na zo'n vijf maanden van intensieve voorbereiding groen licht van Annet om zwanger te worden.
Juiste timing
En toen kwam het aan op timing, waarbij de seks gepaard ging met de juiste houdingen en standjes. We waren wel erg bezig met 'een baby maken', maar dat had ook wel weer wat. Zo'n gezamenlijk doel. Toen ik twee dagen overtijd was, voelde ik meteen dat het goed zat en dat het een meisje was. Als de derde ook een jongen was geweest, had ik denk ik wel even teleurstelling gevoeld. Al had ik het daarna heus wel geaccepteerd. Dan had het zo moeten zijn en had ík er voor mijn gevoel tenminste alles aan gedaan. En 80 à 85 procent is natuurlijk geen garantie. De kans op een jongen zat erin. We zouden het dan wel bij drie kinderen gehouden hebben, en niet nog een poging gewaagd hebben.
Meisjesmeisje
Maar inmiddels zijn we er zeker van: we krijgen eind oktober een meisje! Anne gaat ze heten. We hadden ook nog Jip als naam, maar na alle moeite voor een meisje wilden we haar ook wel een echte meisjesnaam geven. Dikke kans dat ze met twee broers superstoer wordt, en ik verlang ook helemaal niet per se naar een meisjesmeisje, maar de energie in het gezin zal zeker veranderen. Ook al is Coen geen rauwdouwer, de energie tussen twee jongens is toch anders dan wanneer er een meisje bij is.
Bespreekbaar maken
Eenmaal zwanger zijn we er in onze omgeving open over dat we graag een dochter wilden. Het is toch een taboe, ik wil het bespreekbaar maken. Mensen reageerden niet verbaasd of geshockeerd, de meesten snappen het wel. Het wordt zelfs vaak al gevraagd: "Je zou nu zeker wel een meisje willen, he?" Waar anderen die vraag beledigend kunnen vinden, alsof je anders niet blij zou zijn, vind ik het geen gekke vraag. Hoewel ik me realiseer dat het onderwerp lastiger zou zijn geweest als het krijgen van een meisje niet gelukt was.
Bijna zover
We hebben superveel zin in de komst van Anne. Ik ben al bezig met de babykamer, en alhoewel die niet zuurstokroze zal worden, vind ik het superleuk dat ik wel een beetje kan uitpakken. De jongens krijgen alles bewust mee en zien er naar uit dat ze mij mogen helpen met de baby. Ik vind het zo leuk dat ze betrokken zijn. Tuurlijk, het zal wel weer druk worden, en de gebroken nachten zullen weer even zwaar vallen, maar ik kan niet wachten om straks mijn dochter in m'n armen te sluiten.'
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine. Interview: Mirjam Rosema-Verhulst. Fotografie: Sophie Bel.
Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
/c4246b63407149208cdf2dfd00444085/image.jpg)
/4d999d8602ce4b709fc429aceb66b005/image.jpg)
/4dc172958d364058a1945eaa711ee2e8/image.jpg)
/27dd107a7c5340e8875f55641097fef1/image.jpg)
/6768192e634e4331aafad6be2eca1660/image.jpg)
/cbeec13e336b4b188111ef791aecf26a/image.jpg)
/27cb12c3ad2a467bb061c34d14cb87cd/image.jpg)
/afede253ed1f47c590d9b502586cc170/image.jpg)
/1c1d56b6200847119524d19b0c9deb26/image.jpg)
