Mandy (32) is getrouwd met Sander (38). Samen hebben ze twee zoons: Remi (8) en Milan (5). En dochter Veerle (net 1), die ze kregen dankzij een vruchtbaarheidsbehandeling. Het gezin woont in Goirle.
Lees ook: Vrouwen met een voorkeur voor geslacht hopen vaker op een meisje
Taboe
'Mensen vonden het vaak nodig om me te corrigeren en hun mening te geven, en die was altijd negatief. Waarom is het zo'n taboe om bij je derde kind nog een vruchtbaarheidsbehandeling te ondergaan?, vroeg ik me vaak af.
"Weet je wat je anderen aandoet? Die kunnen helemaal geen kinderen krijgen en jij hebt er al twee," zeiden mensen bijvoorbeeld. Niet directe vrienden of familie gelukkig, maar toch. Of dat ik de plek van iemand anders innam en dat terwijl ik al twee kinderen had. Alsof ik dan geen recht had om zo'n traject te mogen starten!
Ik probeerde dan uit te leggen: voor mij is de wens voor een derde kind net zo groot als bij de eerste. De gedachte dat er geen derde kind zou komen, vond ik zo erg. Ik wilde het zo graag. Waarom moet ik dat laten gaan als ik er al twee heb? Ik mag het toch ook proberen?
Niet vanzelf
Voordat ik mijn man leerde kennen, had ik al in mijn hoofd: ik wil er drie. Van Remi en Milan lukte het om zwanger te worden, dus toen we voor een derde gingen, had ik goede hoop. Ik stopte met de pil, maar werd niet meer ongesteld. Na een halfjaar dacht ik: er klopt iets niet. De ovulatietesten waren elke dag van de week positief en dat vond ik gek.
In het ziekenhuis vertelden ze me dat ik PCOS heb en dus geen eigen eisprong meer heb. Eerst dacht ik: dat kan niet waar zijn, ik heb al twee jongens. Tijdens de echo zei de gynaecoloog: het is echt zo.
Een paar dagen liep ik heel sip rond, en zag mijn wens in duigen vallen. Totdat de gynaecoloog zei: "Maar ik kan je wel helpen, als je wilt." Ik had er niet aan gedacht dat ik daarvoor in aanmerking zou komen. We besloten ervoor te gaan en gingen een traject in.
Lees ook: Dit zegt onze expert over PCOS en zwanger worden
Kan ik dat maken?
Maar door al die reacties ging ik toch twijfelen. Deed ik wel het juiste? Was het niet wreed? Deden wij dan die andere mensen iets aan? Hadden we hier wel recht op?
Ik besprak het met de gynaecoloog, vroeg letterlijk of het niet gek was dat ik met twee kinderen, die ik op de natuurlijke weg had gekregen, nu in zo'n traject zat. Zij zei: "Ik ben hier niet om te oordelen. Je moet altijd kiezen voor je eigen geluk." En dat is ook zo: het was mijn geluk, mijn wens, ik wilde dit. Na anderhalf jaar was ik zwanger van Veerle.
Een meisje, graag
Dat ik graag een meisje wilde en daar openlijk over sprak, schoot ook bij mensen in het verkeerde keelgat. "Heb je een voorkeur voor wat het wordt?" vroegen ze en dan antwoordde ik eerlijk dat ik hoopte dat het een meisje was.
Wat ze eigenlijk wilden horen: "Het maakt niet uit, als het maar gezond is." Dan kreeg ik weer reacties: "Dat je een voorkeur hebt! Je moet blij zijn dat je zwanger bent." Toen Veerle er eenmaal was, begon niemand er meer over. Maar ik denk weleens: als ik naar jullie had geluisterd, was ze er niet geweest.'
Lees ook: Zo ga je om met kritiek op de opvoeding
fotografie: Kim Krijnen
