Meer Kraamwerk lezen? Dat kan! We hebben er een boek van gemaakt: bestel Kraamwerk hier
'Het gezin waar ik deze week werk, is – zoals gelukkig het overgrote deel van de gezinnen waar ik kom – gezegend met de geboorte van een kerngezonde zoon. Alleen is zijn moeder van dat kerngezonde niet overtuigd.
Nog voordat ik mijn jas uit heb gedaan, wil ze me het jongetje al in de handen duwen. 'Kijk dan, ik vind hem erg blauw', zegt ze bezorgd. 'En geel. En heb je gezien dat zijn neusje plat is? Ik heb gegoogeld en dat kan een teken zijn van ...' De rest van haar zin heb ik helaas niet onthouden, van het syndroom dat ze noemde heb ik in elk geval nog nooit gehoord.
Lees ook: Hier maken vrouwen zich het meest zorgen over tijdens de zwangerschap, maar is dat nodig?
Dokter Google
'Laten we eens kijken', zeg ik, als ik mijn handen heb gewassen en de baby aanpak. Het kereltje ligt zoet te slapen en komt op mij blauw noch geel over. Hij heeft een lief, inderdaad wat plat neusje, maar als ik naar zijn vader kijk, begrijp ik waar die vorm vandaan komt. De vader, die er wat hulpeloos bij staat en zijn schouders ophaalt als zijn vrouw doorgaat met het opnoemen van de vele diagnoses die ze al heeft gesteld.
De baby loenst – zoals wel meer pasgeborenen – en heeft volgens haar dus hoogstwaarschijnlijk een visuele beperking. Hij schrok niet toen er een glas kapot viel, dus hij moet doof zijn. In de nacht had hij moeite met drinken, en ook daar had dokter Google de nodige diagnoses voor.
Hij had bovendien lang gehuild en gespuugd, dus als dít geen reflux was, wist de moeder het ook niet meer. Ze had de huisarts al gebeld, die had op zijn beurt gezegd dat de verloskundige hiervoor de aangewezen persoon was. Maar de verloskundige komt pas vanmiddag en de moeder wil nú actie.
Lees ook: Stress tijdens de zwangerschap, zo beperk je het
Enorm gestrest
Ik bekijk de situatie even van een afstandje. De moeder is ongelooflijk gestrest en duidelijk heel bang om signalen van eventuele ernstige aandoeningen over het hoofd te zien. Ik probeer erachter te komen waar dit vandaan komt, omdat het veel verder gaat dan de gebruikelijke onzekerheid van jonge ouders. Maar mijn vragen irriteren haar. 'Denk je dat ik gek ben?', vraagt ze. 'Jij neemt mij gewoon niet serieus!'
Die middag komt de verloskundige, die de moeder al wat langer kent en vertelt dat het tijdens de zwangerschap al niet veel anders was. Ze praat rustig met haar en legt uit dat ze echt een heel gezonde baby heeft gekregen. Ik zie dat de moeder niet luistert. Als de verloskundige weg is, is ze boos. 'Reflux wordt vaak over het hoofd gezien', zegt ze verongelijkt. 'Dat snap ik wel, als zelfs de verloskundige het niet wil herkennen.'
Vertrouwensband
Ik voel me geroepen om het voor de verloskundige op te nemen, maar ik doe het niet. Het is nu belangrijk dat ik een vertrouwensband met de moeder opbouw, zodat ze hopelijk iets van me zal aannemen.
Maar nee, elk uur van de dag heeft de moeder weer iets anders om zich zorgen om te maken: de baby slaapt diep, de baby slaapt niet diep, hij huilt, hij huilt niet, hij balt zijn vuistje te veel, of te weinig. Als ik na acht dagen de deur achter me dichttrek, vind ik het vooral sneu voor de moeder dat haar zorgen haar zo in de weg zitten.
Lees ook: Bewezen: mindfulness maakt zwangere vrouw weerbaarder
Berichtje
Zes weken na mijn vertrek krijg ik tot mijn verrassing een berichtje via Instagram. 'Lieve Lisa', schrijft de moeder. 'Ik denk dat ik je een excuus verschuldigd ben voor mijn extreme gedrag in de kraamweek. Ik was zo bang om alles verkeerd te doen en zie nu pas in dat de dood van mijn broertje – ik was 3 jaar, hij pasgeboren – me meer heeft gevormd dan ik ooit heb beseft.
Ik heb me gerealiseerd dat ik hulp nodig heb vanwege mijn angsten en word nu begeleid door een psycholoog. Ik wil je bedanken voor je geduld en dat je niet gillend bent weggerend.'
Ik ben geraakt door het berichtje en stuur terug dat ik blij ben dat ze hulp heeft gezocht en dat ze alleen al daarom een geweldige moeder is.
Meer van de rubriek Kraamwerk lezen? Dat kan hier!
