'Misschien komt het doordat ik zelf dol ben op katten, maar tijdens de intake valt het me meteen op: het gezin waarbij ik kraam is dol op hun poes. Het ontbreekt Saartje aan niets. Midden in de woonkamer staat een joekel van krabpaal, aan de verwarming is een kattenhangmat bevestigd en poepen en plassen kan ze in een zelfreinigende kattenbak. Verspreid over de vloer liggen verschillende speeltjes.
De poes zit - hoe kan het ook anders - bij haar zwangere baasje op schoot. 'Saartje is de kat van mijn man. Hij had haar al toen we negen jaar geleden een relatie kregen', vertelt ze terwijl ze de poes aan één stuk door aait. 'Je zou kunnen zeggen dat we nu al twee kinderen hebben: onze 7-jarige zoon en Saartje. Zij krijgen er nu een zusje bij.'
Lees ook: Kraamwerk: 'Ik probeer niet naar de slangen te kijken en de ouders zo gewoon mogelijk te feliciteren'
We kletsen over de zwangerschap tot nu toe ('Saartje ligt graag tegen mijn buik aan') en over de thuisbevalling die ze graag wil: in bad en in het bijzijn van hun zoon en haar moeder.
Vlotte bevalling
Op een warme zomeravond is het met 39 weken en 3 dagen dan zover. Als ik weer bij het gezin ben om bij de bevalling te assisteren, zit moeder in een bubbel: ze focust zich goed op haar ademhaling en laat zich niet afleiden.
Tot het moment dat haar man de deur naar de tuin wagenwijd openzet. Het is namelijk benauwd binnen en hij heeft behoefte aan frisse lucht. 'Doe die deur dicht voordat Saartje naar buiten glipt!', snauwt ze. Hij doet snel wat ze hem opdraagt.
De baby wordt rond 23.00 uur gezond en wel geboren. Het is een vlotte bevalling die in totaal maar vier uur duurt.
Lees ook: Gaat een tweede bevalling sneller dan de eerste?
Stil
De volgende dag meld ik me alweer vroeg bij het gezin. Het is een ochtend zoals ik die vaker meemaak: de ouders zijn heel gelukkig met hun baby, maar ook doodop. Ze hebben weinig geslapen en kunnen wel wat rust gebruiken.
Ik stuur de twee naar bed zodat ze wat bij kunnen slapen terwijl ik me ontferm over de baby. Hun zoon gaat er met oma op uit.
Als ik aan de eettafel in alle stilte wat papierwerk doe, werp ik een blik op de krabpaal, en dan op de hangmat bij de verwarming. Geen Saartje. Ik scan de rest van de woonkamer: niets. Ze zal wel in de slaapkamer zijn, concludeer ik dan.
Kwijt
Op dag twee loopt de vader zenuwachtig door het huis. Hij kijkt bezorgd. Met hun baby is alles in orde en ook met zijn vrouw gaat het goed. 'Het gaat om Saartje. We weten niet waar ze is', hij krijgt de woorden er maar moeilijk uit, stottert er zelfs bij. 'Ze was er gisteren toch gewoon?'
Als ik hem antwoord dat ik haar de dag ervoor niet heb gezien, kijkt hij nog bezorgder. 'Niet? Mens, waarom heb je niets gezegd?!'
Het lijkt alsof hij boos op me is. Maar het is toch niet mijn taak om hun poes in de gaten te houden? 'Omdat dat mijn werk niet is', reageer ik geïrriteerd. 'Ja, maar', probeert hij nog. Om het dan maar snel op te geven.
Lees ook: Wat doet een kraamverzorgster (en wat niet)?
Zoektocht
'Saartje toch, wáár ben je?' Hij is in alle staten omdat hij haar niet kan vinden. Hij pakt een plastic bakje, vult het met brokjes en rammelt ermee. Hij roept talloze keren haar naam, maar zonder succes. Samen met zijn schoonmoeder en zoon zoekt hij buiten verder.
De rest van de week beginnen de ochtenden op die manier: met z'n drieën rammelen ze erop los. Ook 's middags en in de avond wordt er gezocht, betrokken buren zoeken mee. Saartje krijgt een profiel op een website voor vermiste honden en katten.
De kraamvrouw blijft elke zoektocht hoopvol thuis wachten. Ze steekt zelfs een kaarsje aan bij een foto van Saartje, alsof hun poes dood is, maar dat zag ik maar niet hardop. Hun zoon staat op dag zes naar de foto en het theelichtje te kijken. 'Ik wil helemaal geen zusje. Zij is stom. Ik wil Saartje terug!'
Baby op komst
Op mijn laatste dag bij het gezin is de poes nog steeds nergens te bekennen. 'Ze komt vast snel terug', zeg ik bij het afscheid. 'Gelukkig hebben jullie twee gezonde kinderen waar jullie van mogen genieten', voeg ik daar nog aan toe. Maar die opmerking valt vooral bij hem verkeerd. 'We hebben er drie, niet twee!'
Inmiddels zijn we bijna drie jaar verder. Een paar weken terug kwam ik het gezin tegen in de supermarkt. Saartje hebben ze nooit meer gevonden. Wel is er weer een baby op komst, vertelt moeder gelukkig. 'Als het een meisje is, dan noemen we haar misschien Sarah.'
Lees ook: Diergedragsexpert: Ga eerst voor een baby, daarna voor een huisdier
Liefhebber van onze rubriek Kraamwerk? We publiceren iedere zaterdag een nieuwe aflevering, eerder gepubliceerde Kraamwerken vind je ons dossier. Liever op papier? Dat kan! De bijzonderste afleveringen zijn gebundeld in een boek.
