'Ruben zei dat jij had gezegd dat de fijnste tijd van je leven was toen je nog alleen en vrij was', zeg ik, terwijl ik mijn kleren uittrek. Mijn man ligt al in bed, net iets té comfortabel.
'Nou ja ... toen hoefde ik helemaal niks', zegt hij dromerig.
'Dat is dus vóórdat wij er waren. Lekker romantisch.'
Hij grijnst. 'Ik bedoelde alleen maar dat ik toen nog gewoon kon uitslapen. Er waren geen broodtrommels, geen poepluiers, geen ochtendstress bij de kapstok.'
Ik rol met mijn ogen. 'Nu hebben we liefde, elkaar, drie geweldige kinderen, een tafel vol gezelligheid.'
Hij lacht. 'Ja, klopt. Maar ik vind slapen ook leuk.' Gesprek beëindigd.
Geduw en geroep
De volgende ochtend begint meteen met een bijna-val over een knikker, kinderen die ruziën wie als eerste mag plassen, en een peuter die op sokken naar de opvang wil. Met veel geduw en geroep krijgen we ze de deur uit.
Net voordat mijn liefje wegfietst, draait hij zich naar me om. 'Maar even serieus, jij vindt dit écht leuker dan uitslapen?', roept hij, met een grijns waarvan ik weet dat hij me plaagt. Ik steek mijn tong uit. Antwoord genoeg.
Lees ook: Samen sterk door de tropenjaren: 'Zet je relatie niet in de spaarstand'
Datenights tussen de doperwten
's Avonds verandert de eettafel in een slagveld van rijstkorrels, gemorste melk en een toetje dat in slow motion richting bank gaat. Ik roep: 'Niet met je toetje op de bank!', terwijl ik de borden stapel en de jongste van een suikerdood red. Mijn man knipoogt vanaf de overkant. Onze datenights spelen zich tegenwoordig af tussen de doperwten.
Na het eten ruim ik af, poets tanden met de kinderen en breng ze naar bed. En ineens realiseer ik me dat hij nergens te bekennen is. Vreemd, want hij had gezegd dat hij nog wilde gaan sporten. En hij gaat eigenlijk nooit de deur uit zonder een kus of een gedag. Dat is gewoon ons ritueel. En nu, niks. Geen kus, geen sleutel in het slot, geen fiets die de stoep af rolt.
Lees ook: Lauren sluit een fase af: 'Het laatste stukje echt klein zijn glipt voorgoed weg'
Niet doorvertellen
Een halfuur later kijk ik weer op de klok. Nog steeds geen teken van leven. Ik ruim nog wat speelgoed op, twijfel of ik hem een bericht stuur, maar bel uiteindelijk toch.
'Ben je al sporten?', vraag ik zodra hij opneemt.
'Eh ... nee', klinkt het zacht.
'Waar dan?'
'Klein beetje rusten.'
'Rusten? Waar?'
'In de slaapkamer. Niet doorvertellen!'
Lees ook: Tijd voor een groter bed? 8x vrolijke dekbedovertrekken voor je peuter
Horizontaal
En ja hoor. Daar ligt hij. Als een zenmeester boven op zijn dekbed, ogen halfdicht, alsof hij een privéspa in eigen huis heeft geopend.
Ik schiet in de lach. Ik snap het helemaal. Misschien is de grootste luxe van het ouderschap niet een villa in Spanje of een weekend weg, maar vijf minuten horizontaal in je eigen slaapkamer.
En ik weet één ding zeker: morgen ben ik aan de beurt.
Meer columns van Lauren lezen? Dat kan hier.
