Lies' bevallingsverhaal: 'Midden in de wee hoor ik 'plop'. Help, er knapt iets!'

'Oké, nog een eetlepel wonderolie voor het slapengaan. Zita kijkt me met een vies gezicht aan. Het is inderdaad walgelijk, maar het valt te proberen. Ik ben 41 weken en 6 dagen zwanger, er móét nu iets gebeuren.

Stevig begin

Hopelijk komen hierdoor mijn darmen in beweging en worden zo ook de weeën opgewekt. Ogen dicht, snel doorslikken. Al weken loop ik met 4 centimeter ontsluiting: acupunctuur, voetreflexmassage, het hielp allemaal niets. Net als die vier keer dat ik werd gestript. Als er morgen niets gebeurt, word ik ingeleid. Ik kruip naast Nim (3), die bij ons in bed slaapt. Langzaam worden mijn oogleden zwaarder. Ineens schrik ik wakker. Steken. Krampen. Zijn het mijn darmen? Het voelt raar. Anders dan mijn eerste bevalling. Toen kwamen de weeën geleidelijk opzetten, dit is meteen stevig.

Lees ook: Strippen: wat is het en hoe werkt het?

Timen en wiegen

Zita en Nim slapen nog. Ze merken er gelukkig niks van. Ik pak mijn telefoon. Even de krampen timen. Zou er al regelmaat in zitten? Oef, deze krampen voelen serieus. Ik moet rechtop zitten. Heen en weer wiegen tegen de pijn. "Gaat het?" vraagt Zita slaperig.

"Ja, het gaat wel." Ik ga naar beneden, naar de wc. Misschien komt het toch door die olie. "Slaap jij maar verder, hoor." Maar ook een bezoek aan het toilet helpt niks. Zita en Nim zijn naar beneden gekomen. "Zita, wil jij de verloskundige bellen? Het is echt begonnen."

Flinke vaart

Weer een sterke wee. Ik grijp de rand van de box die al klaarstaat in de woonkamer. Rustig blijven. Alles zo natuurlijk mogelijk. Ik wil zo graag thuis bevallen. Op mijn eigen tempo. Geen pijnstilling, niet aan een monitor. Ah gelukkig, daar is de verloskundige al. Ze gaat meteen aan de slag. 6 à 7 centimeter ontsluiting, meet ze. Oké, er zit dus vaart in.

Met z'n allen

Samen met Zita zet ze het bad op. De weeën zijn heftig, maar tussendoor gaat het wel. Ik wandel door de kamer, hand in hand met Nim. We hebben haar helemaal voorbereid. Zijn altijd open tegen haar geweest over de inseminatie, de zwangerschap en de bevalling. We hebben wel back-upoppas voor haar geregeld, maar als het kan, blijft ze erbij.

Wat een druk

In bad wordt de pijn verzacht. Het warme water voelt heerlijk, maar de weeën blijven. Ze worden alsmaar sterker. Nog steeds die druk. Het zet nu door. Persdrang! Ik volg mijn lichaam en pers rustig mee. Plop! Er knapte iets. Mijn vliezen? Geen idee. Weer een wee. Concentreren. Wegpuffen. "Het water koelt te veel af," hoor ik de verloskundige zeggen. "Je moet eruit."

Snel uit bad

Ik voel het niet zo, maar het water is te koud voor de baby. Jammer, maar ik moet door. Het gaat snel nu. Wee na wee. Geen tijd om bij te komen. Even wachten tot deze wee voorbij is. Helpen jullie me eruit? Snel, naar de baarkruk.

We zijn er bijna

Zita zit achter me, de verloskundige voor me en Nim ernaast. Mijn lichaam neemt het helemaal over. Ik doe alleen maar mee. Persen. Zo veel pijn. Wat is dit heftig. "Hij heeft oortjes!" roept Nim ineens. Het hoofdje, ik ben er dus bijna!

Sneller dan snel

Laatste keer persen. Ja! De verloskundige pakt hem snel aan en legt hem in mijn armen. Wow, wat ging dit snel en wat was het heftig. Maar wat is dit mooi. Precies zoals we wilden, thuis met Nim erbij. Hij is er. Lieve Boyd, je bent zo welkom!'