Loretta's bevallingsverhaal: 'Ik zit onder het bloed en als ik in bad stap, val ik flauw'

'Mijn persoonlijke interesse ligt al jaren bij gezond eten en leven. Ik werk in het medische veld en natuurlijk voel ik me veilig in het ziekenhuis, maar ik wil graag thuis bevallen. Ik weet wat er mis kan gaan, maar ik ben gelovig en vertrouw op God en zijn natuurlijke manier.

Ik heb gelukkig veel vriendinnen om me heen met kinderen. Een vriendin is recent bevallen van haar derde kind en vertelt over de verschillen tussen haar bevallingen. Ze vertelt hoe alle interventies, zoals toucheren, haar uit haar bubbel haalden en dat wil ik liever niet. Mijn verloskundigen staan er gelukkig helemaal voor open en geven aan dat ze niets doen wat ik niet wil.

Lees ook: Waarom willen sommige vrouwen hands-off bevallen, en hoe pak je het aan als dit je wens is?

Daar is ze!

Op 22 februari word ik om half vijf wakker. Ik stap uit bed en mijn vliezen breken. Ik maak mijn man wakker en vertel hem dat de bevalling is begonnen. Ik zeg dat hij het bevalbad vast neer moet zetten, waarop hij antwoordt dat we vast nog even hebben. Het voelt alsof de bevalling rap gaat, dus ik moedig hem aan om toch te beginnen.

Ook bel ik de verloskundige. Als ze er is, gaat ze in een hoekje zitten en observeert me. Ik stap in bad en vang heel relaxed de weeën op. Vier uur nadat mijn vliezen breken, wordt Liva geboren. Het is een heel speciaal en wonderlijk moment.

Waar blijft de placenta?

De placenta komt er niet uit, dus moet ik op bed gaan liggen. Als de verloskundige op mijn buik begint te drukken, verlies ik een liter bloed. Ze geeft aan dat een oxytocine-prik ervoor zorgt dat de placenta snel komt en ik zo min mogelijk bloed verlies.

Ik weet alles over de invloed die syntocinon (nep oxytocine) heeft op je kind en je eigen hormoonhuishouding, dus ik weiger. Tegelijkertijd weet ik dat als ik door blijf bloeden, ik mijn leven kan verliezen. Er woedt een strijd in mijn hoofd.

Mijn verloskundige ziet het, en geeft aan dat we nog even kunnen wachten. Drie kwartier later is de placenta er en verlies ik nog een halve liter bloed. Mijn verloskundige geeft aan dat als ik nog meer bloed verlies, ik met spoed naar het ziekenhuis moet. Gelukkig stopt het bloeden en haalt iedereen opgelucht adem.

Lees ook: Oxytocine is voor, tijdens en na je zwangerschap heel belangrijk, wat doet het precies?

Ik val flauw

Omdat ik helemaal onder het bloed zit, wil ik in bad. We hebben een bad in onze slaapkamer dus daar ben ik met een aantal stappen. Maar als ik in bad stap, val ik flauw. Mijn verloskundige raakt in paniek en staat op het punt om de ambulance en brandweer te bellen als ik wakker word door haar gesjor. Ze zegt heel streng dat ik direct op bed moet gaan liggen en moet stoppen met zo eigenwijs zijn.

Als ik mijn bevallingsverhaal vertel aan collega's, is het duidelijk dat ze vinden dat je als medicus beter zou moeten weten. En misschien ben ik wat eigenwijzer geweest dan ik had moeten zijn, maar ik kijk met zoveel liefde en trots terug op mijn bevalling. Ik zou het zo weer op deze manier doen.'

Wil jij ook je bevallingsverhaal delen? Stuur een e-mail naar oproep@oudersvannu.nl.