'Zelf ben ik vier weken te laat geboren, en hoe verder ik in mijn zwangerschap kom, hoe meer ik het idee krijg dat mijn baby ook lang blijft zitten. En dat blijkt te kloppen. Met 41 weken en 6 dagen meld ik me in het ziekenhuis voor een ballonnetje, na mislukte pogingen tot strippen.
Ik krijg te horen dat de pijn zou moeten aanvoelen als menstruatiepijn, maar als mijn verloskundige belt en vraagt hoe het gaat, zeg ik: ,,Ik weet niet wat voor menstruaties jij hebt, maar dit is niet normaal hoor". Ik verga van de pijn. De verloskundige reageert enthousiast en zegt dat er dan iets gebeurt en het goed gaat komen.
Lees ook: Voortekenen dat de bevalling gaat beginnen
Geen ontsluiting
Als ze de volgende dag langskomt blijkt de ballon niet goed te zitten en heeft die dus niets gedaan. Vandaar de pijn. Ik mag me in het ziekenhuis melden voor een inleiding. Ik heb geen bevalplan gemaakt, omdat ik weet dat ik erg teleurgesteld ben als dingen niet gaan zoals ik wil.
Deze mensen in het ziekenhuis hebben ervoor geleerd, dus ik geef me volledig aan ze over. De enige wens die ik heb, is geen andere mannen naast mijn man op de kamer. Maar als de gynaecoloog, de verloskundige en de arts-assistent binnenkomen en die laatste toch een man blijkt, denk ik: wat maakt het ook uit.
Weeënopwekkers en weeënstormen
Ik krijg te horen dat ik 4 centimeter ontsluiting heb. Ik vraag me af waar ik die vandaan heb gehaald. Mijn vliezen worden gebroken en daarna moet de arts-assistent, Niels, ook nog even kijken. ,,Natuurlijk, welkom in mijn baarmoeder Niels", denk ik. Ik krijg een infuus met weeënopwekkers en krijg te horen dat ze het rustig gaan opbouwen. Maar meteen vanaf het begin krijg ik weeënstormen, ik vind het vreselijk.
Na een aantal uur denk ik: kom maar door met die pijnstilling. Als ik dit nog een hele dag moet doen, trek ik dat niet. Ik ben één brok spanning en lig klappertandend en trillend op het bed. Ik kies voor morfine (remifentanil) en dat is fijn. De pijn is nog steeds voelbaar, maar er komt wat meer rust in mijn lijf. Eindelijk kan ik ademhalen.
Wel aambeien, geen baby
Als ik aangeef te moeten poepen blijk ik 10 centimeter ontsluiting te hebben en mag ik gaan persen. Arts-assistent Niels is er ook bij en moedigt me aan met een soort mantra: ,,Je kunt dit, je bent zo sterk, kom op, nog één keer" - en dat blijft hij herhalen.
Goed bedoeld, maar op dat moment wil ik hem echt slaan. Bovendien denk ik: als ik nog één keer pers heb ik vooral een aambei van hier tot Tokio, maar die baby blijft zitten hoor. De weeën zijn overigens ook weg, dus ik ben voor mijn gevoel voor de show aan het persen.
Na anderhalf uur persen wordt er gekeken of mijn baby geen sterrenkijker is. Dan komt de gynaecoloog er ook bij en ziet dat Fox scheef ligt, achter mijn geboortekanaal. Ze geeft aan dat ik kan persen tot ik een ons weeg, maar dat ik hem er zo niet uitkrijg.
Lees ook: Van hangborsten tot aambeien: 10 bijkomende ongemakken na het krijgen van een kind
Ik zet het op een krijsen
Ik mag het nog twee keer proberen met een vacuümpomp en een knip, en als dat niet lukt moet ik naar de ok. Ik geef alles en zet het op een krijsen. Het interesseert me niet wat de artsen daarvan denken, hadden ze maar een ander beroep moeten kiezen.
En dan wordt Fox geboren. Ik vraag me direct af of het goed gaat met hem en of hij wel genoeg zuurstof heeft gehad. En ik voel me schuldig over de vacuümpomp.
Ook nog een retentieblaas
Na een aantal uur word ik gevraagd te gaan plassen, maar er komen slechts drie druppels. Toch mag ik naar huis, waar plassen nog steeds niet lukt. De volgende dag komt de kraamzorg langs en vraagt of het wel goed gaat. Nee, ik loop krom en voel me vreselijk.
Zij belt direct de verloskundige omdat ze een retentieblaas (een ophoping van urine in de blaas) vermoedt. Ik krijg een katheter en daar komt 1,8 liter urine uit. Ik moet direct naar het ziekenhuis voor een verblijfskatheter, een katheter die een week in mijn lijf blijft, omdat mijn blaas zo ver is opgerekt dat die kon klappen.
Ik ben blij dat er eindelijk weer rust is en we ons kunnen focussen op de kraamtijd. Geloof het of niet, maar ondanks alle uitdagingen kijk ik best prima terug op de bevalling.'
Geboren!
Fox
Op 22-11-2022
Na een bevalling van 8 uur
Lengte: 56 cm
Gewicht: 4290 gram
Wil jij ook je bevallingsverhaal delen? Stuur een e-mail naar oproep@oudersvannu.nl.
