Renskes bevallingsverhaal: 'Het gaat allemaal zo snel, maar het voelt magisch'

'Omdat ik tijdens mijn eerste bevalling fluxus kreeg na de bevalling, heb ik een medische indicatie om dit keer weer in het ziekenhuis te bevallen. Mijn verloskundige, een waanzinnig lieve 'caseload' verloskundige (kleinschalige een-op-eenbegeleiding), geeft aan dat de keuze bij mij ligt. Na een gesprek met haar kiezen we toch voor poliklinisch bevallen, en de verloskundige zet me volledig in mijn kracht wat betreft mijn bevalwensen.

Lees ook: Holistische verloskunde: 'Voor het eerst vroeg iemand wat ík wilde tijdens de bevalling'

Enorme enkels

Als ik 41+3 weken zwanger ben, maak ik een buikfoto. Iets wat ik niet elke avond doe. Ook stuur ik een appje naar vriendinnen met een foto van mijn enkels, die inmiddels enorm zijn. Het kan niet meer lang duren, denk ik. Die nacht word ik wakker om 03.00 uur met regelmatige weeën.

Ik vang ze op in bed en laat mijn gezin slapen. Tegen 04.00 uur maak ik mijn man wakker en vraag ik of hij zijn ouders wil bellen. Die moeten namelijk twee uur rijden voor ze bij ons zijn, en willen tijdens de bevalling op onze oudste dochter passen.

Lees ook: Vocht vasthouden tijdens de zwangerschap

Op naar het ziekenhuis

Dan belt mijn man de verloskundige, die er om 05.00 uur is. In de tussentijd vang ik de weeën op in de douche en op de yogabal. De verloskundige geeft me rustig de tijd en mijn man biedt af en toe wat tegendruk, wat helpt bij het opvangen van de weeën.

Om 06.00 uur ziet de verloskundige dat het wat sneller gaat en stelt ze voor om naar het ziekenhuis te gaan. Alleen mijn schoonouders zouden pas 06.30 uur bij ons thuis aankomen. We bellen ze met de vraag of ze naar het ziekenhuis kunnen rijden. Wij gaan ook die kant op. Op de parkeerplaats van het ziekenhuis dragen we onze dochter over aan opa en oma. Ik word naar de verloskamer gebracht.

Lees ook: Zo gebruik je de zwangerschapsbal voor, tijdens en na de bevalling

Veel ruimte voor mijn wensen

Mijn eigen verloskundige is mee, de kamer is donker gemaakt en mijn eigen lampjes worden opgehangen. Ook wordt het bad klaargemaakt. Bij de eerste bevalling zorgde de overgang van thuis naar het ziekenhuis voor een stagnatie in de bevalling, maar dit keer blijft het stabiel. Ik voel me op mijn gemak en de sfeer is goed. Er wordt veel ruimte gemaakt voor mijn wensen.

Ik breng een uur door in bad, tot het te heftig wordt. Via het netwerk van mijn verloskundige kreeg ik een coach (Growing into family) aangeraden, die me tips gaf om tijdens de bevalling beter in mijn lijf te zakken. Daar heb ik met mijn man geoefend op de baarkruk, wat goed voelde, ook vanwege bekkenklachten.

In het ziekenhuis staat de baarkruk klaar, maar als ik er naartoe wil lopen lijkt de kamer plots 20 meter lang. Ik maak eerst een stop op het toilet. Daar knallen mijn vliezen uiteen: overal ligt vruchtwater, bruin vruchtwater. Met andere woorden: de baby heeft in het vruchtwater gepoept. Mijn verloskundige blijft rustig en helpt me naar de baarkruk.

Lees ook: Meconiumhoudend vruchtwater: wat betekent dat?

Een grote baby

Binnen tien minuten wordt mijn dochter geboren. Ik kan haar direct aanpakken. Het gaat allemaal zo snel, maar het voelt magisch. Ik voel dat ze wat groter is dan haar zus, en dat klopt: ze weegt bijna 5 kilo. Maar mijn lijf heeft er geen problemen mee gehad. We mogen rustig wachten op de placenta. Die komt binnen twintig minuten.

Helaas krijg ik wel weer fluxus, maar er is geen paniek in de kamer en de bloeding wordt snel gestopt. Mijn lijf kan het bloedverlies goed opvangen, gelukkig. We blijven nog een nachtje omdat mijn dochter zo groot is en kunnen samen in onze kamer bijkomen en cocoonen.'

Wil jij ook je bevallingsverhaal delen? Stuur een e-mail naar oproep@oudersvannu.nl.