'Je zit toch niet weer op die app?' Met een schuin oog kijkt mijn vrouw mee op mijn mobiel. Snel tik ik op de app van het AD voor het laatste voetbalnieuws om zo mijn geheim te verdoezelen. Maar mijn vrouw kent me langer dan vandaag. Ze weet dat ze met een verslaafde te maken heeft.
Ik kan niet stoppen
Op de wc, in bed, tijdens het koken of tandenpoetsen: ik kan er niet mee stoppen. Ik heb het niet over het roken van een sigaret of het heimelijk achterover tikken van een blikje bier. Nee, ik heb een kledingverslaving. Of specifieker gezegd: ik kan niet stoppen met het kopen van kleren voor mijn dochters. Dat gedrag begon al ruim vóór de geboorte van mijn oudste en is nooit opgehouden.
Dagelijks ga ik in verschillende kledingapps op zoek naar nieuwe laarzen/jassen/truien/jurken/sokken/maillots of vul zelf maar iets in. Wanneer er een kledingpakket wordt bezorgd, gaat er een gelukzalig gevoel door mijn lichaam.
Nóg een spijkerbroek
Mijn vrouw is een stuk minder blij met dit buitensporige koopgedrag. Los van ons snel slinkende banksaldo vraagt ze zich af of mijn dochter Koosje echt nog een vierde spijkerbroek nodig heeft. Ik betoog, alsof mijn leven ervan afhangt, dat deze broek een Minnie Mouse-opdruk heeft en dat het superschattig staat bij dat ene truitje dat ik vorige week heb gekocht.
Nu kun je misschien denken dat mijn jongste dochter Fiep dan makkelijk de kleren van haar oudere zus kan overnemen. Maar zoals het een goede verslaafde betaamt, vind ik altijd wel een reden om ook iets nieuws voor haar te kopen. Want Fiep verdient toch ook weleens nieuwe laarzen/jassen/truien/jurken/sokken/maillots of vul zelf maar iets in.
Verslagvingscompromis
We hebben inmiddels een soort van verslavingscompromis bereikt: 'Als je toch kleding wilt kopen voor onze dochters, doe het dan tweedehands. Dat is beter voor het milieu en de portemonnee.' Dit bleek niet helemaal een oplossing te zijn, want ons huis veranderde in een mum van tijd in een opslag vol kledingpakketjes uit alle uithoeken van Nederland.
Ook moest ik soms de hele stad door fietsen om verzonden kleding bij een obscuur pakketpunt op te halen. Zoals dat wel vaker gaat met verslaafden, volgde er een interventie. Ik kwam thuis en moest rustig naast mijn vrouw zitten.
Lees ook: Tweedehands kindespullen: hier moet je zijn
Snoezige jurkje
'Zullen we afspreken dat jij tot de feestdagen niets nieuws meer koopt?' Gedwee stemde ik in, om vervolgens een dag later met twee nieuwe rugtasjes te komen aanzetten.
Loskomen uit mijn oude patroon blijkt moeilijk. Gisteren kwam ik het meest snoezige jurkje ooit tegen voor mijn jongste dochter. Paste perfect bij haar blauwe ogen en blonde krullen. Had ze dit echt nodig? Ik pakte het prijskaartje vast; nog vijftig procent korting ook. Dit was voorbestemd. Ik hoop dat mijn vrouw dit jurkje niet ziet in de kast. En deze column niet leest.
