Lees ook: Alle zwangerschapskwaaltjes waar je last van kunt krijgen
Als kind al een kinderwens
Als klein meisje wist ik één ding zeker, en dat was dat ik later kinderen wilde. Als peuter sjouwde ik al rond met baby's van vrienden van mijn ouders en dook ik op straat in kinderwagens om kusjes uit te delen. Noem het naïef, maar pak 'm beet 25 jaar later dacht ik nog steeds dat zwangere vrouwen veranderden in lieflijke, dromerige wezens. Nou, ik geloof dat ik voor heel mijn omgeving mag spreken als ik zeg dat ík, eenmaal zwanger, daar niet voor kon doorgaan.
Ken je de verhalen van vrouwen die vlak voor hun bruiloft veranderen in neurotische feeksen, de zogenaamde bridezilla's? Ik werd een buikzilla. Ik werd een heks door de hormonen. Niet meteen, hoor. Bij het verschijnen van de twee streepjes was ik nog mijn gezellige zelf. Het was een langzaam proces, maar met het groeien van de buik werd mijn lontje korter. En korter. Tot het er op het laatst helemaal niet meer was. Zelf was ik de laatste die dit doorhad. Zoals dat zo vaak gaat in gênante situaties.
Lees ook: Zwangerschapshormonen: wat doen ze met je?
Oerinstinct
Ik wist dat een kind hebben een enorme verantwoordelijkheid zou zijn. Waar ik alleen geen rekening mee had gehouden, was dat ik me al enorm verantwoordelijk zou voelen voor het kind tíjdens de zwangerschap. En dat nam bij mij wat extreme vormen aan.
Ik geloof dat ik zes weken zwanger was, toen ik me al afvroeg of, lach niet, mijn broekrand de baby niet zou beknellen en of mijn gordel in de auto niet wat losser moest. Ik was continu, 24/7, bezig met het zorgen voor mijn buik. Of liever gezegd voor het persoontje dat erin zat. Er kwam een soort oerinstinct bovendrijven, dat schreeuwde: iedereen-weg-bij-mijn-buik!
Enorm kwetsbaar
Reed mijn vriend over een hobbel, dan snauwde ik hem toe dat hij voorzichtig moest zijn. Trok hij me in een speelse bui aan mijn arm op de bank, dan googelde ik of zo'n plotse plof kwaad kon voor de baby. Ik draafde door. Sterker nog, ik galoppeerde door. Waagde de kat het op mijn buik te gaan liggen, dan gooide ik het arme beest er rücksichtslos vanaf.
Ook de echoscopiste, die toch echt wel wist wat ze deed toen ze tijdens de echo (wat hard) op mijn buik drukte, vervloekte ik vanbinnen. De verloskundige kon me honderd keer uitleggen dat de baby goed beschermd was en mijn buik echt wel tegen een stootje kon, maar ik voelde me enorm kwetsbaar. En met al dat potentiële gevaar om me heen werd ik niet vrolijker.
Grote mond
Mijn moeder was totaal door het dolle toen ze hoorde dat ze oma werd. Haar eerste kleinkind van haar enige dochter. Enthousiast begon ze mijn oude slaapkamer om te bouwen tot een logeerkamer voor de baby. Ze kocht een ledikantje, zette schattige knuffels neer.
Achteraf denk ik: wat ontzettend lief. Maar helaas, dat dacht ik toen niet. Terwijl ze me trots de opgeknapte kamer toonde, ontplofte ik. Háár babykamer was eerder klaar dan die van mij. Hoe haalde ze het in haar hoofd? Ik huilde, stampvoette bijna. 'Het is míjn baby, niet die van jou!' riep ik haar toe. En boos liet ik haar achter tussen de vrolijke knuffels. Nooit eerder (misschien met uitzondering van de puberteit) had ik zo'n grote mond gehad tegen mijn moeder.
Lees meer over Stemmingswisselingen tijdens je zwangerschap
Kwaaltjes please
Ik bleek tegelijkertijd zwanger met een van mijn leukste collega's. Op slag vond ik haar een stuk minder leuk. Ze was wat weken verder dan ik en had allerlei kwaaltjes die ik niet had. Zo was ze misselijk en gaf ze tot ver over de zestien weken dagelijks over. Niets om jaloers op te zijn, zou je denken, maar buikzilla dacht daar anders over. Want ik had helemaal geen kwaaltjes. Zou het dan wel goed gaan bij mij, daarbinnen?
Elke keer als zij vroeg: 'Heb jij dat nou ook…', moest ik nee antwoorden en werd ik zo onzeker als wat. Ik wilde óók overgeven, want dat hoorde bij zwanger zijn. De collega en ik vervreemdden steeds meer van elkaar. Waar andere zwangere vrouwen misschien naar elkaar toe groeien, had ik bijna geen oor voor haar verhalen. Ik schaam me achteraf rot, maar ik wilde zelfs haar 3D-echofoto's niet bekijken. Uit angst dat ik mijn eigen 3D-echo dan minder bijzonder zou vinden.
Middelvinger omhoog
Ik was behoorlijk onhebbelijk, zal ook mijn vriend desgevraagd meteen toegeven. Hij maakt nu nog grapjes over die keer dat ik in huilen uitbarstte nadat hij heel lief voor me had gekookt, maar daarbij plofkip had gebruikt en geen kip die een goed leven achter de rug had. Het verhaal doet het altijd goed op feesten en partijen en ook ik kan er inmiddels smakelijk om lachen. Maar het schaamrood staat wel op mijn kaken nu ik dit optik.
Echt, ik was altijd meer het type dat over zich heen laat lopen dan dat voor zichzelf opkomt. Maar alsof ik de schade van al die jaren moest inhalen, pikte ik ineens niets meer. Van niemand. Liep iemand in de weg in de supermarkt, dan kon ie een dodelijke blik krijgen. En waar ik in het verkeer altijd iedereen eindeloos liet invoegen, reed ik nu bijna standaard met mijn middelvinger omhoog.
Bang vogeltje
Iedereen werkte me op de zenuwen en moest voor me aan de kant. Ik droeg immers extreem breekbare cargo bij me. Of valt het allemaal af te schuiven op de hormonen? Ik hou het graag op een combinatie van beide.
Maar de belangrijkste reden was toch wel: angst voor wat er ging komen. Ik ben nogal een controlfreak en dat hele bevallen, het moederschap, dat was nou net iets waar ik geen controle over had. Ik kon me er niet op voorbereiden en dat maakte me bang. 'Laat het over je heen komen,' zei iedereen. Maar dat was nu net wat ik niet kon. Ik wilde zekerheid. Zekerheid dat de zwangerschap goed zou gaan, ik wilde zeker weten dat ik dat kon: bevallen. En ik wilde de zekerheid dat ik een goede moeder zou zijn.
Ik was daar zo over aan het piekeren dat ik er simpelweg niets anders bij kon hebben. Ik spuwde misschien vuur als een draak, maar diep vanbinnen was ik niets meer dan een bang vogeltje. Dat bleek wel, zo'n drie maanden voor de uitgerekende datum.
Lees ook: Bang voor de bevalling? Dit kun je doen
Ingestort
Toen stortte ik in. Weg waren de grote mond en de opgestoken middelvinger. Ik kon niets anders dan huilen. Ik vond het allemaal zó eng en eindelijk durfde ik dat toe te geven. Mijn moeder, mijn vriend, gelukkig had ik ze niet weggejaagd en waren ze er die laatste maanden voor me.
Van de buikzilla was niets meer over dan een klein hoopje mens, mét dikke buik. Ik kon geen actie op tv meer aan, ik keek alleen nog rustige documentaires, dronk warme melk met honing voor het slapengaan om nóg rustiger te worden en dan probeerde ik al malend de slaap te vatten. Het waren drie heel lange maanden.
Knop om
Vreemd genoeg ging de knop weer om op het moment dat m'n vliezen braken. Kom maar op met die bevalling, dacht ik. Dit gaan we even doen. En ik deed het. De zwangerschap was goed gegaan én ik had de baby eruit gekregen: twee vinkjes. Alle zorgen voor niets. Dat bleek ook na de bevalling, want bij het zien van mijn mooie zoon was alle onzekerheid weg.
Mijn kind was gezond en wel en voor dit knappe kind ging ik de beste moeder ter wereld zijn. Met het verdwijnen van de buik (al zit er heus nog wel een vetrolletje) verdwenen ook de donderwolken. En als ik voor mezelf mag spreken, werd ik al snel weer die fijne vriendin, dochter én collega die tijdens mijn zwangerschap nogal naar de achtergrond was gedrukt.
Lees ook: Geen roze wolk? Lees hier alles over de post-partumdepressie
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Tekst: Eva Kok, Beeld: GettyImages
Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
