Vorige aflevering teruglezen? Marieke in de wachtkamer #13
Fysiek is er geen twijfel over mogelijk; ik voel me zo beroerd dat ik er vrijwel elke minuut van de dag aan wordt herinnerd dat ik zwanger ben. Ik ben slap, moe en misselijk. Ik hoef maar te dénken aan iets als een wc of een vuilnisbak en ik ga al kokhalzen.
Mijn hoofd kan mijn lijf maar moeilijk bijbenen. Net als de vorige keren dat ik zwanger was, ben ik me er voortdurend van bewust dat een positieve test niet per se een baby betekent. De gelukzalige illusie dat dat wél zo is, verloor ik door twee vroege miskramen in de afgelopen jaren.
Een nieuw zijaanzicht
Als ik in de spiegel kijk, zie ik een bol buikje. Net als alle voorgaande keren is mijn zwangerschap vrijwel direct zichtbaar. De eerste keer dat ik een nieuw zijaanzicht had na een positieve test, maakte ik een foto. Een paar dagen later eindigde die zwangerschap met kramp, bloed en tranen.
Het maakte dat ik bij Bern zo'n vroege foto niet durfde te maken. Onlangs keek ik de foto uit 2020 terug en zag ik iets nieuws wat voorheen nog geen betekenis had. Ik maakte 'm op 29 mei: de dag die drie jaar later Berns geboortedag zou worden.
In je hart al werkelijkheid
Een miskraam blijft je bij, ook als het heel vroeg in de zwangerschap gebeurt. Mensen zijn soms geneigd te zeggen dat het 'gelukkig nog maar pril was', of 'beter is zo', omdat het vaak betekent dat er iets niet goed was met het kindje. Maar een vrouw met een wens in haar hart en hormonen in haar lijf, voelt zich moeder vanaf het moment dat ze dat kind in haar buik draagt.
Ook al was het nog maar een klompje cellen, ook al had het een foutje in het DNA. Met het verlies van een zwangerschap, verlies je het plaatje in je hoofd dat in je hart al werkelijkheid was.
Lees ook: Miskraam verwerken: dit kan helpen
Het volgende wachtbankje
Totdat ik een kloppend hartje op een echo zie, durf ik dus nergens van uit te gaan. En daarmee zijn de twee weken tussen testen en een eerste echo eigenlijk de nieuwe wachtweken. Waar je na een fertiliteitstraject eerst reikhalzend uitkijkt naar je testdatum, schuif je bij een positief resultaat meteen op naar het volgende wachtbankje.
Het mooie is dat je een grote stap voorwaarts hebt genomen, maar je voelt ook direct dat je iets groots te verliezen hebt. En daarmee is het gevoelsmatig vaak wat te vroeg voor felicitaties.
Voor me houden
Het maakt dat ik het nieuws nog zo veel mogelijk voor me houd. Alleen goede vriendinnen en mijn schoonouders zijn op de hoogte. Een van die vriendinnen wil ik het nieuws persoonlijk vertellen, ze komt een paar dagen na mijn terugkomst uit Londen bij ons langs. En net als bij mijn vorige zwangerschap maakt het vooruitzicht van zo'n aankondiging me onzeker.
Ik trap in dezelfde val als toen: steeds een extra zwangerschapstest doen, voor de zekerheid. 'Wat zie jij hier?', vraag ik mijn man als het testresultaat is af te lezen. 'Hm, beetje vaag', bevestigt hij. Het lijntje is onderbroken en rommelig.
Lees ook: Dit zijn de eerste zwangerschapssymptomen
Hopen op meer zekerheid
Het zweet breekt me uit. Zou dit het begin van het einde kunnen betekenen? Bij mijn laatste miskraam werden de testen steeds vager, totdat er helemaal geen tweede streepje meer te zien was. Maar in dit geval kan het ook dat de test niet helemaal goed is gegaan.
Ik besluit er nog eentje te doen. Die tweede lijn is ononderbroken, maar niet heel dik of duidelijk. Ik leg de testen naast elkaar en blijf er maar naar kijken in de hoop op meer zekerheid. Tot ik besef dat die zekerheid niet komt. Die krijg ik pas als ik een gezond kind in mijn armen heb.
De eerste echo
Na Bern dacht ik dat ik bij een volgende zwangerschap misschien minder angstig of onzeker zou zijn, maar tot nu toe is het precies hetzelfde. Ik tel de dagen af tot de echo in het UMC. Bij een zwangerschapsduur van zeven weken en drie dagen is het eindelijk zover.
Mijn schoonvader past op Bern zodat mijn man en ik rustig samen naar de afspraak kunnen. Als we slecht nieuws krijgen, wil ik Bern dat graag besparen. In het ziekenhuis zijn we bij voorbaat al gepromoveerd naar een andere wachtruimte dan de gebruikelijke ivf-gang. Er is niemand anders aanwezig.
Lees ook: Termijnecho: eerste ontmoeting met je ongeboren baby
Een galopperend hartje
Ik adem oppervlakkig en bijt op mijn lip van de zenuwen. Het voelt als een grote déjà vu, maar misschien is dat goed. De vorige keer liep het immers goed af. Als de deur van de spreekkamer opengaat en mijn eigen vertrouwde arts ons binnenroept, valt er al wat spanning van me af. Ik ben blij dat zij onze echo doet, ze is lief en betrokken en stelt me direct op mijn gemak.
We gaan meteen kijken, trillend neem ik plaats in de stoel. Binnen enkele seconden komt er een piepklein wezentje in beeld. Ik houd nog steeds mijn adem in. 'Het hartje klopt', zegt onze arts. 'Gefeliciteerd.' Ik staar naar het prachtig galopperende hartje op het scherm en durf voor het eerst de felicitatie te aanvaarden.
Weten hoe het verdergaat? We publiceren iedere woensdagochtend een nieuw deel in deze reeks. Eerdere columns van Marieke lees je in het dossier In de wachtkamer.
Herken jij jezelf in het verhaal van Marieke en wil jij ook je verhaal delen? Ga dan naar het Ouders van Nu Community forum en praat hier met andere (wens)ouders verder.
