'Mijn buik voelt raar. Een beetje een irritant gevoel, maar ik hoef nog niks weg te puffen. Geen idee of dit het is. Weeën, hoe ging dat ook alweer? De verloskundige heeft me vanochtend gestript. Zou de buikpijn daarvan komen? Jens is gelukkig thuis. We eten wat samen. "Moeten we je moeder al bellen om Nele op te halen?" Twijfel, twijfel. Ik bel de verloskundige eerst maar even. Wat moeten we doen?
De douchecheck
Ik hoop zó dat het lukt om thuis te bevallen. We hebben een bevalbad gehuurd, maar het blijft spannend met alle coronamaatregelen. Als we maar niet in het ziekenhuis terechtkomen en Jens vanachter een scherm moet toekijken, of zo. Dat wil ik écht niet. "Ga lekker douchen," zegt de verloskundige aan de telefoon. "Als de buikpijn wegzakt, was het alleen een reactie op het strippen." En als het erger wordt? "Dan is de bevalling begonnen." Mijn schoonmoeder is al onderweg. Voor de zekerheid. Zou het echt al nodig zijn?
Lees ook: Bevallingsverhaal: 'Het voelt zo raar. Ligt de baby wel goed?'
Pittig afscheid
Het afscheid van onze oudste gaat ineens snel. Misschien maar goed dat ze met oma meegaat. Dat geeft ruimte in mijn hoofd. Vanuit de deuropening zwaai ik ze uit. Zo hé, wat was dat? Een pittige steek in mijn buik. Laatste keer zwaaien. Gauw achter de deur duiken. Wat een buikpijn ineens. Snel onder de douche maar. "Zeker een half uur," zei de verloskundige. Het warme water voelt fijn, maar jeetje; wat is die pijn ineens heftig! Buikweeën. Zoals bij mijn vorige bevalling. Puffen. Zuchten. Jens, hoelang sta ik hier al? "Zeven minuten!" roept hij terug. Wat?! Bel de verloskundige maar weer. Dit is niet te houden.
Dat gaat goed
De verloskundige is er gelukkig snel. Even gedoe. De douche uit, naar ons bed verplaatsen. Controle. "Zeven centimeter," zegt ze. Dat gaat goed. Mag ik al het bevalbad in? Dat staat gelukkig al klaar in de eetkamer. Het hoeft alleen nog gevuld te worden.
Nog even naar de wc om te plassen. Bij het opstaan voelt het gek. Een soort druk van onderen. Alsof ik weer moet? Snel een handdoek om me heen. Ik wil naar beneden, naar Jens, naar het bad. Een wee. Poe, dit is weer een heftige. Stilstaan op de trap. Diep inademen en door. Door de gang naar de keuken. O nee, eerst naar de woonkamer. Aansteker pakken. Komt weer een wee. Pauze. Wegzuchten. Ik wil de kaarsen aandoen. Ik ga thuis bevallen. Dit moet perfect worden.
Nu. Even. Niks.
De weeën zijn zó heftig. Niet te harden. De kaarsen zijn aan, maar ik hang tegen het aanrecht. En dan weer tegen de muur. "Wil je een kruik?" vraagt Jens. "Of het TENS-apparaat?" Nee, dank je. Ik wil niks. Laat me maar.
Het water loopt nog, maar ik kan het bad in. Vasthouden aan Jens. Voorzichtig het water in zakken. Het voelt meteen zó fijn. Ik krijg nog amper woorden uit mijn mond. Ik hap naar adem. En ik moet weer plassen. Of persen. Wat is het? Vanuit mijn ooghoek zie ik een nieuw iemand in de kamer. De kraamverzorgende? Ik focus op Jens en de verloskundige. Zij coachen mij. Hangen aan de badrand. Voorover. Ik weet niet wat ik moet doen. In deze houding komt de baby er never uit.
Lees ook: Bevallen in bad: zó gaat het in zijn werking
Weg plan
Jens zegt: "Doe je ogen open." Ik had niet eens door dat ik ze dichtkneep. Ik word in een andere houding geholpen. De verloskundige herhaalt de fases van een wee. Ik probeer het te onthouden. Wat zei ze nou? Komt er weer eentje. Mijn lichaam neemt het over. Weg stappenplan. Geen houden meer aan. Ik wil persen! "Volg je lichaam maar," zegt de verloskundige. Het gaat vanzelf. Oerkrachten. Jens zit achter mij, achter de badrand. Hij is mijn grote steun. Een paar keer persen. Jeetje dit gaat zó snel. Daar komt de baby al, ik voel het!
Een meisje!
Een laatste keer persen. Moet ze onder water blijven? De verloskundige pakt de baby al aan. Ik neem hem over. Leg hem tegen me aan. O wauw, het is een meisje! Ja toch? Even hou ik haar omhoog. Yes, echt een meisje. Onze Brin! Ik ben in één klap verliefd. Wat is dit magisch mooi.'
Naam: Brin • Lengte: 48 cm • Gewicht: 3620 gram
