Dwarsligger
'"Ik heb het idee dat hij er via mijn rug uitkomt," zeg ik hardop terwijl de verloskundige van het ziekenhuis mijn vliezen probeert te breken. Het voelt zo raar. Ligt de baby wel goed in mijn buik? Martijn en ik zijn al sinds gisteren in het ziekenhuis. Tabletjes bij mijn baarmoedermond moesten de boel op gang brengen, maar ze doen weinig. De baby ligt al een aantal weken met regelmaat dwars, dus het was te gevaarlijk om thuis af te wachten.
Raar gevoel
"Ja, het is gelukt!" zegt de verloskundige. Er stroomt water tussen mijn benen, maar het is heel weinig. Nog een teken dat er iets niet klopt? Ik weet het even niet. Voor mijn werk als verloskundige volg ik stappenplannen, maar nu ben ik gewoon een moeder met moedergevoel. En het voelt niet goed. Ik krijg weeënopwekkers. Bij mijn vorige twee bevallingen vielen de baby's er daarna bijna vanzelf uit. De harde buiken komen al snel. Oef ja, dit heeft wel effect. Na een uur doen ze een controle: vijf centimeter ontsluiting. Ik app mijn vriendin en verloskundige Judith. Ze heeft mijn vorige bevallingen ook begeleid. "Ik kom er meteen aan!" stuurt ze terug.
Pieken en dalen in de hartslag
Warm water stroomt langs mijn rug. Ik zit op een bevalbal onder de douche en probeer rondjes te draaien. Het helpt tegen de harde buiken. Martijn staat in de deuropening voor als er actie nodig is. De verpleegkundige loopt af en toe binnen om te checken hoe het gaat. Judith is inmiddels ook binnen.
Als ze me onder de douche vandaan halen, zijn mijn handen helemaal gerimpeld. Hoelang heb ik hier gezeten? "Ik vind dat je in bed moet gaan liggen," zegt Judith na een blik op de monitor. "Het hartfilmpje van de baby ziet er niet goed uit." Inderdaad, nu zie ik het ook: veel pieken en dalen in de hartslag. Dat kan niet goed zijn. Zou mijn gevoel dan toch kloppen? Ligt de baby niet goed? Ik grijp de wastafel. Hang er een beetje overheen. Ineens zo veel druk in mijn buik!
Nog een echo
Ze helpen me naar het bed. Controle. Acht of negen centimeter ontsluiting nu. Mijn lichaam neemt het over. Ik moet persen! Judith praat en ik volg haar stem: "Ga op je linkerzij liggen," zegt ze. "Dan krijgt de baby meer zuurstof." Ze maken snel een echo. Nog geen volledige ontsluiting. Ik moet de persdrang wegpuffen. Wat is dit zwaar.
Als een kikker lig ik op het bed. Benen omhoog. Dat ligt nu het fijnste. Twee verloskundigen en de verpleegster zijn erbij. Martijn kijkt me bemoedigend aan. Iedereen is alert. "Je mag meepersen," zegt de verloskundige van het ziekenhuis. Ik druk voorzichtig mee. Een derde kind moet snel je bekken in kunnen zakken, maar volgens mij gebeurt er niks? Judith kijkt me bevestigend aan.
Volle kamer
De gynaecoloog komt erbij en doet een inwendig onderzoek. "De baby ligt niet goed," zegt ze meteen. Zie je nou wel, ik ben niet gek. De gynaecoloog neemt de regie over. Er worden artsen bij geroepen, verpleegkundigen. De kamer staat ineens vol. Er is geen paniek, maar er heerst wel een soort stress.
"Time-out!" wordt er geroepen. We luisteren allemaal naar het hartfilmpje. De gynaecoloog neemt het woord, iets over een vacuümpomp. Twee pogingen. Als het niet lukt, gaan we direct naar de OK. Ik zoek angstig oogcontact met Judith en vaar tegelijkertijd mee op wat er wordt gezegd. De baby moet eruit. En snel. Ik pers en ze trekken hem er met de vacuümpomp uit, dat is het plan. Het lukt. Zijn hoofdje is al snel te zien. Met een soort donut erop door die pomp. "Hij komt al!" zegt de gynaecoloog. In een reflex steek ik mijn armen uit. Ik wil hem aanpakken.
James
Wat gebeurt er? Waarom huilt hij niet? Ik wrijf over zijn lijfje, maar dat voelt slap. Hij ademt niet. De kinderarts is er. Ze nemen de baby mee naar de tafel, Martijn loopt erachter aan. Zuurstofmasker, hoofdje positioneren: ik weet wat ze nu doen. Kom nou James, ga ademen! Ik kan alleen maar van een afstandje kijken.
En dan… Zijn gehuil schalt door de kamer. Wat een opluchting. De kinderarts checkt nog snel zijn longen, daarna z'n hartje. Dan wordt hij bij me gelegd. Huid op huid, een ongelooflijk intens gevoel. Wat was dit heftig. Maar je bent er, onze lieve James!'
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine
