Ook hard gewerkt
'"Jij was je buik meteen weer kwijt," hoor ik soms. En dat klinkt dan een beetje verwijtend. Alsof iemand die kampt met blijvende striae, een blubberbuik en extra kilo's het veel zwaarder gehad heeft. Dat vind ik jammer. Je ziet aan de buitenkant niet dat ik zwanger ben geweest, maar mijn lijf heeft er minstens zo hard voor moeten werken.
Dieet met gezonde vetten
Op de middelbare school werd ik met mijn 43 kilo 'het anorexiakind' genoemd. Pijnlijk, want ik had helemaal geen eetstoornis. Mijn ondergewicht is genetisch bepaald: iedereen in mijn familie is dun. Het gepest maakte me onzeker en ik vond het verschrikkelijk om als 16-jarige op de kinderafdeling te moeten shoppen. Ik probeerde meer te eten en nam zelfs diëten met gezonde vetten, zoals roomboter. Toch kwam er nooit een kilo bij.
Extreme misselijkheid
Tijdens mijn zwangerschap kon ik niet wachten tot mijn buik zichtbaar werd. Na zes weken was ik helemaal gelukkig toen ik mijn broeken niet meer dicht kreeg. Helaas begon toen ook de zwangerschapsmisselijkheid. Al snel hing ik elk uur boven de wc – zelfs een slok water hield ik niet binnen. De diagnose HG (hyperemesis gravidarum: extreme misselijkheid met overmatig braken) is niet gesteld, maar dat had ik waarschijnlijk wel.
Dankzij medicatie is voorkomen dat ik in het ziekenhuis belandde, maar ik heb me grote zorgen gemaakt om de baby. Kon mijn lichaam haar wel in leven houden? Ik had amper reserves en woog op het dieptepunt nog maar 39 kilo. Gelukkig lieten de echo's zien dat de baby het prima deed, waardoor mijn vertrouwen groeide.
Hallo decolleté
Vanaf week vijftien verdween de misselijkheid. Ik ging volop eten en kwam aan. Ik kreeg er zelfs twee cupmaten bij en moest nieuwe beha's kopen – hallo decolleté. Aan het einde woog ik meer dan 50 kilo: een record. Nog nooit was ik zo blij geweest met mijn lichaam.
Na de bevalling was mijn buik snel weer plat, maar mijn benen en heupen bleven wat voller. Tot ik na drie maanden stopte met borstvoeding geven en alle kilo's als sneeuw voor de zon verdwenen: ik was terug bij af. Dat deed pijn. Waarom lukte het me niet om mijn gewicht vast te houden?
Meer zelfvertrouwen
Inmiddels realiseer ik me dat mijn lichaam wel mooi een gezond kind op de wereld heeft gezet. Daar ben ik trots op, al blijft het soms lastig om mijn spiegelbeeld te accepteren. Sinds een jaar ga ik naar een psycholoog. Zij helpt mij onder meer om blijer te worden met mijn lichaam door te focussen op mijn positieve punten, zoals mijn ogen en gespierde benen.
Het praten met de psycholoog helpt: ik heb al wat meer zelfvertrouwen gekregen en wil dat ook uitstralen naar mijn dochter. De kans is groot dat zij mijn postuur krijgt en ik wil dat zij sterker in haar schoenen zal staan dan ik vroeger. Dat ze haar lichaam leert omarmen, in plaats van te verafschuwen. En wie beter dan haar moeder kan het goede voorbeeld geven?'
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Tekst: Tessa Heselhaus, fotografie: Rolinda Windhorst
Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
