Willem in de wachtkamer #5: 'We werden ontslagen uit de fertiliteitskliniek. En nu?'

Deel 4 teruglezen? Willem in de wachtkamer #4: 'We zijn helemaal niet zweverig, maar besloten dit een kans te geven'

'Naast blijdschap om de positieve test, was ik direct bezig met de praktische kant van het ouderschap. We woonden in een appartement op de derde etage, moesten we misschien verhuizen? En hoe zouden we het straks allemaal gaan regelen?

Ook stond ik stil bij alles wat er mis kon zijn met het kind: een extra chromosoom, geen hartkamers, blind, doof, erfelijke ziektes. Ik was er niet direct gerust op, en dat gevoel werd bevestigd.

Onwrikbaar vertrouwen

'Er lijkt geen vruchtje in de dooierzak te zitten', zei de fertiliteitsarts tijdens onze eerste echo. 'Het kan zijn dat jullie een miskraam krijgen.' Ik was diep teleurgesteld. Maar mijn vrouw stond er heel anders in. 'Ik weiger dit te geloven', zei ze stellig. 'Deze echo komt te vroeg.'

Vanaf de positieve test was haar vertrouwen in deze zwangerschap onwrikbaar. En zij kreeg gelijk, niet de arts. Tien dagen later mochten we opnieuw langskomen voor een echo, en nu was alles in orde.

Lees ook: Deze echo's krijg je tijdens je zwangerschap

Ontslagen

'Dit is een gezonde zwangerschap, gefeliciteerd', kregen we te horen. En zo werden we ontslagen uit de fertiliteitskliniek. Geweldig nieuws, maar het voelde ook vreemd om het ziekenhuis te verlaten. 'En nu?', vroegen we.

We hadden nog nooit zo ver vooruit gekeken, de focus had zo lang op zwanger worden gelegen, dat we nog niet helemaal wisten wat we aan moesten met het hele zwanger zijn.

Hoop en vertrouwen

We mochten over naar een reguliere verloskundigenpraktijk, best een grote stap. Het ziekenhuis was een soort veilige haven voor ons geworden waar we bij de hand werden genomen. Nu kwam het op onszelf aan. Mijn angst dat er alsnog iets mis zou zijn met het kind, hield lang aan.

Op een gegeven moment schreef mijn schoonvader op het krijtbord in onze keuken de woorden 'hoop en vertrouwen'. Dat hielp. Bij de goede uitslag van de NIPT en de nekplooimeting, kreeg ik ook daadwerkelijk meer hoop en vertrouwen.

Voorbij de angst

Langzaam veranderden mijn gedachten, ik begon te beseffen dat dit kind zo'n wonder was dat het wel sterk móést zijn. Mijn vrouw had een goede zwangerschap, dat hielp ook mee. Het was heerlijk om naast elkaar in bed te liggen en de baby te voelen schoppen, we merkten vaak dat ie dan langzaam mijn kant op kroop.

Ook genoten we van een babymoon op Mallorca. Tijdens een fertiliteitstraject is alles onzeker, ik vond het zo fijn dat er in een zwangerschap steeds meer zekerheid ontstaat zodra je voorbij de angst bent.

Lees ook: De mooiste bestemmingen voor een babymoon (van in Nederland tot buiten Europa)

Twee scenario's

Voor de laatste aflevering van mijn vlogserie bedacht ik vooraf twee versies: een voor als ons traject wel geslaagd zou zijn, en eentje voor als het definitief niet zou lukken. Voor dat laatste scenario had ik een beeld in mijn hoofd. Een droneshot van ons samen op een mooi strand ergens, hand in hand. Maar het werd de andere versie.

Je ziet mij lopen op straat in Amsterdam waar ik trots de echofoto's laat zien. Die opname maakte ik later, we wilden de zwangerschap niet direct wereldkundig maken. Toch voelde het bijzonder om het zo te doen. De overweldigende blijdschap die ik door de schok van het nieuws niet direct voelde, was er wel bij deze opnames.

Met spoed

Twee dagen voor de uitgerekende datum begon de bevalling. We dachten dat we alle tijd hadden, maar onverwacht ging het snel. Zo snel dat het spannend was of we het ziekenhuis nog zouden halen.

Toen de hartslag van de baby daalde, werd het spoed en kwam er een ambulance. Omdat we driehoog wonen, moest mijn vrouw met persweeën en al de trappen af lopen. Tien minuten nadat we het ziekenhuis bereikten, werd onze zoon geboren.

Opener

Het vaderschap heeft me bewuster gemaakt en dankbaarder. Onze zoon is nu tien maanden. Nog steeds zeggen we tegen elkaar: 'We hebben gewoon een kind!' We blijven verwonderd over zijn bestaan. Het fertiliteitstraject heeft me geleerd om opener te zijn, zeker als man.

Ik was nooit gesloten, maar ik heb gemerkt dat het veel kan betekenen voor jezelf en anderen om ook intieme dingen te delen. Graag zou ik dat willen meegeven aan andere mannen die in een traject zitten.

Lees ook: Bezoek aan de fertiliteitsarts: wat kun je verwachten?

Nieuwe ideeën

Het is belangrijk als man om enerzijds een anker te zijn voor je vrouw en positief te blijven, maar anderzijds ook jezelf niet te vergeten. Probeer open te zijn naar je omgeving en te delen wat er in je omgaat. Je hoeft niet altijd sterk en gesloten te zijn, je mag verdriet hebben en erover praten.

Sluit je vooral niet af, daarmee maak je het soms alleen maar moeilijker. En door erover te praten, kun je ook op nieuwe ideeën komen. Zoals wij met mesologie en het speciale dieet.

Vol mogelijkheden

Het fertiliteitstraject zie ik als een positief hoofdstuk in ons leven. Het was niet makkelijk, maar het is mooi dat deze hulp beschikbaar is. En ondanks dat onze zoon uiteindelijk natuurlijk is verwekt, zie ik het traject wel als onderdeel van zijn verhaal.

Ik hoop dat hij eruit meeneemt dat het leven vol mogelijkheden zit, en dat hij altijd hoop en vertrouwen moet houden. Precies zoals zijn opa ons ook meegaf.'