"Komt goed," was mijn eerste reactie. Dat was niet alleen bedoeld als geruststelling; ik geloofde mijn eigen woorden. Ik ging gewoon werken, maar werd na enkele uren alsnog gebeld. Niet door Kylie, maar door het ziekenhuis. Of ik direct wilde komen. Toen ik arriveerde, zag ik al aan de gezichten dat het foute boel was. "Uw kind moet nu worden gehaald," zei een arts. "Nee, dat kan nog helemaal niet," zei ik. "Kylie is nog maar 29 weken zwanger." Maar er was geen tijd meer voor vragen. De placenta liet los, waardoor onze baby steeds minder zuurstof kreeg. De spoedsectio moest nú gebeuren. De geboorte van Dex was ineens een kwestie van leven of dood. Hij was niet veel meer dan een iel, klein hoopje, waar weinig leven in zat. Al na een paar seconden verdween Dex naar een andere kamer. Op dat moment viel Kylie ook weg. Wat overkomt me allemaal? Een arts stuurde me de operatiekamer uit. Ik dacht alleen maar: ik ga dadelijk met lege handen naar huis.
Vechten
Dex werd naar een ander ziekenhuis gebracht, naar de afdeling Neonatologische Intensive Care Unit (NICU). Of zoals wij het noemen: de hel op aarde. Overal baby's die voor hun leventjes vechten. We konden de slechtnieuwsgesprekken bij de andere bedden horen. Ook de overlevingskans van Dex bleef dalen. Hij had dichtgeklapte longetjes en een laag zuurstofgehalte. Ik probeerde me voor te bereidden op het ergste scenario. Op een zeker moment stond ik achter Kylie in haar rolstoel bij Dex in zijn couveuse, vechtend voor zijn leven. Ik kon niets doen tegen dit verdriet en deze situatie. Zo machteloos. Gelukkig krabbelde Dex in de dagen erna heel langzaam op. Na een week mocht ik hem voor het eerst vasthouden, zo fragiel was-ie nog. Maar ik voelde ook een gigantische trots: dit is mijn zoon.
PTSS
Eenmaal thuis en aan het werk ging het met mij steeds slechter. Ik was kortaf tegen Kylie en familie, had nergens meer zin in. Ik was onrustig en kwam 25 kilo aan. Met Kylie kreeg ik steeds vaker ruzie. Er klopte iets niet. Na gesprekken met een psycholoog bleek ik aan die heftige bevalling PTSS en een postpartumdepressie te hebben overgehouden. Toen ik dat aan mijn bedrijfsarts vertelde, lachte hij me uit. "Aansteller, dat kan jij toch niet hebben als man," zei hij. Het is voor mannen nog altijd een taboe om hierover te praten. Dat merk ik ook aan mijn blog, dat ik schrijf om het proces te verwerken. Daarop nodig ik vaders uit om met mij contact op te nemen. In drie jaar tijd is dat één keer gebeurd. Zelf ben ik er redelijk bovenop gekomen, dankzij meerdere EMDR-sessies. Kylie en ik zijn nu, vier jaar later, meer mantelzorgers dan ouders van Dex, die een hersenbeschadiging aan zijn vroeggeboorte overhield. Een sociaal leven zit er niet echt in en vragen voor de toekomst zullen er blijven.'
