Wat doet een bevallingstrauma therapeut?
,,Veel vrouwen vinden het moeilijk om toe te geven dat ze een trauma hebben. Hoe vaak ik de zin 'ik zou het geen trauma noemen' hoor, is ontelbaar. En toch houden ze last van klachten of durven ze niet voor nog een kindje te gaan en ervaren ze angst.
De eerste stap die ik met vrouwen zet is zorgen dat de bevalling en de herinnering goed wordt verwerkt. De angst vermindert vaak automatisch door het goed verwerken van herinneringen. De stap daarna is het opbouwen van het vertrouwen, zodat de zwangeren kunnen voelen: ik kan dit aan, ongeacht hoe mijn bevalling gaat lopen. Dit doe ik zowel door mijn cursus als door het bieden van doula ondersteuning."
Waarom heb je het tot je missie gemaakt om anderen te helpen?
,,Mijn eerste bevalling was erg traumatisch. Er zit niet voor niets bijna acht jaar tussen mijn kinderen. Ik heb vier en een half jaar rond gelopen met dat trauma en voelde me niet mezelf, tot ik een burn-out kreeg en het trauma eruit kwam. Ik kreeg de diagnose PTSS en hulp om het trauma te verwerken.
Je hoort vrijwel altijd dat elk vrouwenlichaam is gemaakt om te bevallen. Nou dan had dat van mij kennelijk een productiefoutje. Althans, zo heb ik al die jaren gedacht. Dat ik mijn trauma nu eindelijk een plekje had kunnen geven, betekende niet dat ik het direct aandurfde om nog een kindje te krijgen, terwijl ik wel die wens had. Ik ben door een jarenlang persoonlijk ontwikkelingsproces gegaan en toen ik er eindelijk klaar voor was, raakte ik binnen drie weken zwanger. Mijn tweede zwangerschap was heftig en medisch, maar ik bleef veerkrachtig.
Positief op terugkijken
De bevalling was wellicht medisch gezien nog traumatischer (ik verloor 5,5 liter bloed, raakte in shock en werd kunstmatig in slaap gehouden op de IC voor 28 uur), maar ik hebt toch sterk het gevoel van regie gehad. Ik heb me zelfs nog nooit zo krachtig gevoeld. Ik heb een traumatische ervaring meegemaakt en toch opnieuw gedurfd zo'n ervaring mee te maken, en ondanks dat alle ingrediënten voor nog een trauma aanwezig waren, kan ik er positief op terugkijken.
Ik heb zoveel vrouwen al mogen helpen die bij hun eerste bevalling tot in de puntjes waren voorbereid en dachten dat hun bevalling maakbaar was, maar van een koude kermis terugkwamen. Ik wil graag tegengeluid geven, en vrouwen de kracht geven om een mooie ervaring over te houden aan een bevalling, wat de situatie ook is. Dat is dan ook mijn grootste drijfveer geweest om als bevallingstrauma therapeut en doula te gaan werken.'
Lees ook: Lonnekes bevallingsverhaal: 'De weeën moeten stoppen, anders begeeft het hartje van mijn baby het'
Hoe vertaal je jouw missie door in het ouderschap?
Ik vind de quote: 'Als je stenen op de weg laat liggen, struikelen je kinderen erover', prachtig. Als wij onze eigen trauma's niet aankijken, struikelen onze kinderen er uiteindelijk over. Trauma leeft door, en wordt hoe dan ook doorgegeven aan kinderen. Zelfs aan je ongeboren kindje. Traumatische dingen wegstoppen is dus niet het antwoord.
En ik ben heus geen therapeut voor mijn kinderen, ik heb mijn blinde vlekken. Maar ik wil ze wel graag voorleven hoe je met emoties omgaat. En dat emoties normaal zijn en bij het leven horen. Ik toon mijn emoties dus in aanwezigheid van mijn kinderen, in plaats van mijn tranen weg te slikken en ervan uit te gaan dat mijn kinderen vanzelf leren met emoties om te gaan.'
Meer informatie over Anke vind je op Ankevelstra.nl.
