Kraamwerk: ‘Ik sta daar maar, met mijn jas aan en rode hoofd’

In de rubriek Kraamwerk lees je bijzondere verhalen uit de kraamzorg. Kraamverzorgende Isa (42) werkt sinds drie jaar in de kraamzorg. Ze vertelt over de keer dat het sneller ging dan ze had gedacht.

Volle gang

Met een bonzend hart rijd ik door de binnenstad. Bijna ben ik bij de straat waar de bevalling inmiddels in volle gang is en ik maak me zorgen of ik wel een parkeerplek kan vinden.

De hele dag ben ik in mijn hoofd al bezig met deze bevalling, waar ik per se bij wil zijn. Maar ik moet echt opschieten.

Net terug

Het gezin waar ik naar onderweg ben, leerde ik een kleine twee jaar geleden kennen bij de geboorte van hun oudste en nu staat hun tweede kind op het punt om geboren te worden. Ik heb zin in de kraamweek en voel me vereerd dat ze mij opnieuw hebben gevraagd.

Even heb ik me nog zorgen gemaakt of het allemaal zou lukken, want ik ben net terug van vakantie en als de baby eerder was gekomen, was ik er dus niet bij geweest.

‘Komt goed’, had de vrouw van het gezin al gezegd. ‘We spreken af dat ik gewoon nog even niet beval.’ En aan die afspraak heeft ze zich gehouden.

Vliezen gebroken

Inmiddels is de uitgerekende datum net gepasseerd en vannacht kreeg ik een appje: de vliezen waren gebroken, de verloskundige was langs geweest, maar alles wat rustig.

Omdat ik zo ongeveer óp mijn telefoon slaap – zeker als een van ‘mijn’ kraamvrouwen op het punt van bevallen staat – las ik het berichtje meteen. Daarna heb ik nog een paar uurtjes onrustig geslapen en nu voel ik me ook al de hele dag rusteloos.

Duurt nog even

In de ochtend hadden we nog wat app-contact, maar er zat nog geen schot in de zaak. Rond de middag vroeg ik per app hoe het ervoor stond. Mijn gevoel zei dat het niet lang meer ging duren, maar de vader reageerde kalm: de verloskundige was weer geweest, en nu kwamen er wat onregelmatige weeën. Het zou nog wel even duren.

Het zat me niet lekker, want met een tweede kind kan het snel gaan, en jawel, binnen een halfuur werd ik gebeld of ik die kant op kon komen. Eenmaal in de auto kreeg ik het op mijn heupen. Ik moest opschieten, zei mijn gevoel. Doorrijden.

En nu zoek ik dus koortsachtig naar een parkeerplaats die ik gelukkig aan het einde van de straat vind. Snel zet ik mijn auto weg en in één beweging grijp ik mijn tas.

Niet missen

Ik wil deze bevalling echt niet missen. Aan de ene kant omdat ik aan de moeder heb beloofd dat ik erbij zou zijn, aan de andere kant omdat het een badbevalling is en dat vind ik altijd leuk om mee te maken.

Als het goed gaat tenminste. Ik denk maar even niet terug aan die keer dat het bad lek ging en de verloskundige, vader en ik onze handen vol hadden aan, naast het begeleiden van de kraamvrouw met persweeën, dweilen, oppompen en bijvullen van het bad tot de baby er was.

Net geboren

Ik ren het laatste stuk en met een nog steeds bonkend hart en inmiddels rood hoofd van de inspanning bel ik aan. En nog eens. En nog eens.

Er gebeurt niets. Is de bel kapot? Terwijl ik zenuwachtig op het raam klop, hoor ik een geluid. Verbeeld ik het me nu of hoor ik babygehuil? Het zal toch niet…?

De deur gaat open. Het gehuil klinkt nu harder. ‘Hij is er’, zegt de vader met een opgetogen gezicht. ‘Net een minuut geleden geboren.’

Gemiste bevalling

Balend dat ik het heb gemist loop ik achter hem aan. Op de eettafel ligt een matras, midden in de woonkamer staat het bad, daarin zit de moeder met een jongetje in haar armen. De verloskundige ziet er verhit uit, want die is pas drie minuten binnen.

Ikzelf sta daar maar, met mijn jas aan, sjaal om en rode hoofd. Even komt de hele situatie me zo bizar voor.

Dan kijken we elkaar allemaal aan en schieten onbedaarlijk in de lach. Jammer dan, die gemiste bevalling. Er is een gezond jongetje geboren en dat is het belangrijkste.

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Interview: Mariëtte Middelbeek. Beeld: Duivelseiland

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.