Het rijk alleen
'Jens heeft momenteel een waardeloos rooster. Normaal gesproken is hij zes weken weg, hij is machinist op schepen in Azië. Daar vliegt hij heen, gaat varen en is daarna weer zes weken thuis. Maar vanwege corona moet hij tegenwoordig voor en na een shift in quarantaine en is hij de laatste tijd wel tien weken op pad. Ik sta er dus langere periodes alleen voor.
Ik ben het gewend en het rijk alleen hebben heeft ook zo zijn voordelen. Maar nu ik al een behoorlijk eind ben in mijn tweede zwangerschap, vind ik het wel pittig. Ik ben sneller moe en heb wat kwaaltjes waardoor Silke tillen bijvoorbeeld niet meer zo soepel gaat.
Mannen op zee
Gelukkig helpen mijn vader en zijn vrouw me veel. Dat is fijn. Ik heb ook veel steun aan de andere vrouwen op Terschelling met een man op zee.
Als je hier geboren en getogen bent, zoals ik, weet je ook niet anders dan dat er altijd mannen weg zijn. Het hoort al eeuwenlang bij het leven hier. We gaan regelmatig samen leuke dingen doen, wisselen tips uit en we weten precies wier man wanneer weg is. Dan letten we een beetje extra op elkaar, dat is heel mooi.
Lees ook: Weeën in een helikopter: Inge moet voor haar bevalling van Terschelling af
Verwennerij
Jens zelf zou niets anders willen doen dan dit werk, maar vindt het wel moeilijker nu hij vader is. Silke maakt zulke grote stappen. Dat vindt hij lastig. Tot voor kort hadden we ook weinig contact als hij weg was, omdat er op de meeste schepen nauwelijks internet was. Tegenwoordig kunnen we gelukkig facetimen en appen, dat scheelt ontzettend.
Maar het blijft ingewikkeld: vlak voordat Jens weggaat en als hij net terug is, slaapt en eet Silke een stuk slechter. Ze voelt alle veranderingen aan en het duurt een paar dagen voordat ze weer gewend is.
Ook moeten we samen opnieuw in een ritme komen; ik ben gewend om dingen op een bepaalde manier te doen, zeker als het gaat om de opvoeding van Silke en Jens moet zich daar toch een beetje aan aanpassen. Silke weet in elk geval als geen ander bij wie ze moet zijn als ik 'nee' zeg, haha.
Klaar voor vertrek
Over twee weken vertrekt Jens weer. Zes weken voor de uitgerekende datum zien we hem pas terug. Ik zie er voor het eerst behoorlijk tegenop, maar nog meer tegen de periode dat ik alleen ben met een peuter en een baby van vier weken.
Toch zou ik niet anders willen, varen is zijn lust en zijn leven. En als de baby eerder komt? Dan blijft mijn vader bij Silke, gaat mijn tante mee naar het ziekenhuis en gaat Jens van boord. Dat kan gelukkig en dan is hij in twee, drie dagen thuis.
Hij mist dan wel de bevalling. Dat is heel jammer, maar het hoort erbij. Ik ben niet de eerste vrouw die dat overkomt. Ik ben allang blij dat hij er überhaupt kan zijn; nog niet zo lang geleden kon een zeeman niet eens terug voor een geboorte. En hij mag wat langer blijven deze keer, heel fijn.'
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Interview: Neeltje Huirne, Fotografie: Kim Krijnen
Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
