'Mijn eerste was er snel: binnen een halfuur na de eerste weeën. De tweede werd vijf minuten na de eerste wee geboren, daar was geen houden aan. Toen ontdekte ik: ik voel weeën bijna niet, alleen een steek. Dus toen ik zwanger was van de derde, wist de verloskundige: jij bent een snelle bevaller en je weet niet wanneer het begint. "We moeten je goed in de gaten houden." Ik dacht zelf: ik denk dat ik het nu wel weet.
Mijn vliezen braken 's nachts. Ik voelde niks, geen weeën. Ik belde de verloskundige en die vroeg me de volgende ochtend weer te bellen of contact te houden als er verandering was. Twee minuten later kreeg ik heftige weeën, ik viel bijna flauw van de pijn. Dat kende ik niet! Ik had geen tijd om adem te halen tussen de weeën door. Ik stond midden in de slaapkamer en kon me alleen nog maar dubbelvouwen over Martin heen. Dat duurde drie minuten en ineens voelde ik het: het hoofdje komt. Dat bleek de vruchtzak te zijn, meteen daarna kwam het hoofdje. Ik was heel nuchter en belde de verloskundige. Martin was een beetje in paniek, en zat op z'n knieën voor me. Hij dacht: wat moet ik doen? Ik wist dat al wel, omdat ik van Anna ook zonder verloskundige was bevallen met mijn ex.
Actiemodus
De verloskundige was al onderweg, zei ze. Nadat we eerder hadden opgehangen, dacht ze: dit is Romina, die bevalt heel snel. Ze zou er nog een kwartier over doen en instrueerde: "Ga liggen, we gaan het samen afmaken." Ik had geen persdrang, geen weeën, alles was stilgevallen. Liggen? Hoe dan? De verloskundige legde aan Martin uit wat hij moest doen, schoudertje naar beneden.
Het lukte me om te gaan liggen en een minuut later werd Rosa geboren. Ze ademde niet, geen gehuil. "Wrijf haar met een handdoek," zei de verloskundige. We moesten checken of ze slijm in haar neus en mond had. Rosa was slap, achteraf gezien heel eng, maar ik stond nog steeds in de actiemodus. Handelen, ik dacht niet na over zorgen, ik deed wat nodig was. Wrijven, slijm verwijderen, warm maken, en hopen dat ze snel bij zou komen. Ineens begon ze keihard te huilen. Wat een opluchting, toen kon ik zelf ook ademhalen. De verloskundige kwam op dat moment binnen en nam de zorg over.
Zonder hulp
Ik heb de verloskundige nog gevraagd hoe het nou kan dat ik geen weeën voel. Eigenlijk heeft niemand er een antwoord op. Het is ook gek, want ik heb normaal gesproken juist een lage pijngrens. Ik kan niet tegen naalden, maar bevallen, daar voel ik helemaal niets van. Ik ben daarna ook supersnel weer op de been. Mijn man zei direct na de bevalling: "We kunnen wel voor een vierde gaan." Mensen geloven het nooit bij mij, hoe snel ik beval en zonder hulp. Maar het is echt zo. Soms denk ik dan ook: dat hebben we samen maar mooi gedaan.'
Fotografie: Kim Krijnen - Visagie: Marja Hermes
