Even voorstellen: Laura (34, gedragswetenschapper in het onderwijs) en Jens (37, productowner bij een onlinebureau) wonen met hun kinderen Suze (2,5) en Noan (7 maanden) in Breda. Laura en Jens hebben ook een webshop voor babyproducten.
Laura: 'Mijn eerste zwangerschap was zwaar en ik had zwangerschapsvergiftiging. Suze werd met 37 weken gehaald via een keizersnede. Mijn herstel ging snel en na zes weken kon ik weer voorzichtig paardrijden. Toen we erachter kwamen dat ik weer in verwachting was, waren we heel blij. Ik wilde er zo graag van genieten en een rustige bevalling krijgen. Helaas heb je dat niet voor het zeggen.
In het tweede trimester van mijn tweede zwangerschap was ik heel misselijk. Ik moest zoveel overgeven dat ik letterlijk door mijn benen zakte. Ik had net een nieuwe baan, dus wilde ik me nog niet ziekmelden. De gynaecoloog drukte me uiteindelijk op het hart om dat toch te doen.
Lees ook: Onderzoekers hebben beet: hormoon GDF15 is de veroorzaker van zwangerschapsmisselijkheid
Pech op pech
Ik had nog een lange weg te gaan. Door domme pech bleek ik een cyste te hebben, waardoor ik niet normaal kon zitten. Dit hield geen verband met de zwangerschap. De cyste is operatief verwijderd.
Ik was medisch door mijn vorige zwangerschap. We hebben wel zestig ritten naar het ziekenhuis gemaakt voor extra controles. Het bleek dat ik behalve zwangerschapsvergiftiging ook zwangerschapsdiabetes had. Na een van de controles stonden we met de auto bij het stoplicht te wachten toen een andere auto op ons botste. Dus konden we weer terug naar het ziekenhuis voor controle.
Bewustzijn verloren
Door de diabetes werd de baby heel groot, hij woog al 4 kilo. We hadden met de gynaecoloog een datum geprikt voor een keizersnede. Op die bewuste dag kreeg ik heel heftige pijn in mijn buik en verloor zelfs even mijn bewustzijn. Jens belde direct het ziekenhuis en er kwam met gierende banden een ambulance. Ik kreeg zware pijnstillers omdat elke beweging te pijnlijk was. De ambulancebroeders tilden mij naar beneden en brachten me naar het ziekenhuis.
In het ziekenhuis bleek uit de CTG dat de baby zwakker werd. Vanwege de pijn en de CTG is gekozen voor een spoedkeizersnede en is Noan geboren. Tijdens de keizersnede bleek dat de pijn was veroorzaakt door het spontaan scheuren van het litteken van mijn vorige keizersnede. Daardoor had ik inwendig bloedverlies. Mijn herstel duurt al zeven maanden en het is frustrerend dat ik nog niet zoveel kan. Ik ben me ervan bewust dat het fout had kunnen aflopen, dus ik ben dankbaar voor het snelle handelen van het ziekenhuis.
Ook interessant: Sanya begon De Keizersnede Club: 'Ik wil dat vrouwen trots zijn op hun buik en litteken'
Post-partumdepressie
Noan was een heel relaxte baby: tevreden, dronk voldoende en sliep goed. Totdat hij het RS-virus kreeg. Hij was nog maar drie maanden oud. Toen we hem na de behandelingen in het ziekenhuis mee naar huis mochten nemen, sliep hij de nachten niet meer door. Hierdoor sliepen Jens en ik ook niet. De vermoeidheid was voor mij de druppel.
Ik kreeg sombere gedachten, voelde me beperkt door het langzame herstel en werd apathisch. Omdat ik al op een wachtlijst stond bij de huisarts voor EMDR-therapie na een auto-ongeval, kreeg ik snel hulp. Daar werd vastgesteld dat ik een postnatale depressie heb.
Eerst sprak ik er niet over met anderen, omdat ik merkte dat er nog steeds een taboe op rust. Uiteindelijk deelde ik het op Instagram en dat leverde veel lieve reacties op. Veel vriendinnen sprongen bij en hielpen mij als Jens moest werken.
Hij laat alles soepel verlopen
Gelukkig zie ik steeds meer lichtpuntjes. Mijn ouders helpen ons veel. Het lukt mij nu beter om even alleen te zijn met de kinderen. Elke maandag passen opa en oma op bij ons thuis. Op woensdag en om de week op vrijdag gaan de kinderen naar de opvang. Dinsdag is altijd mamadag. Dan komt opa of oma helpen. Door complicaties na de keizersnede heb ik veel lichamelijke klachten. Daarom doet Jens alle praktische zaken, ik help met organiseren. Bijvoorbeeld het klaarzetten van de tassen voor de kinderen.
Lees ook: Zo kun je als partner omgaan met een postnatale depressie
Ik vind het frustrerend dat ik niet overal bij kan helpen, omdat ik de prikkels nog niet aankan. De psycholoog adviseerde mij om te wandelen op die momenten. Na het avondeten gaat Jens met de kinderen naar boven. Noan ligt onder de babygym terwijl hij Suze klaarmaakt om naar bed te gaan. Dan pak ik mijn moment om op te laden tijdens een korte wandeling.
Ik kan sinds kort een beetje helpen met het opruimen van het huis. Jens heeft ruim drie maanden elke dag rond 18.00 uur de kinderen opgehaald of overgenomen en zat 's avonds pas tegen 21.30 uur op de bank. Hij laat alles heel soepel verlopen. Hij zei: ,,Ik kon de zwangerschap en de bevalling niet van je overnemen. Dus pak je rust. Hoe sneller jij beter bent, hoe eerder jij kan helpen".
Dippen
Suze had als baby verborgen reflux, waardoor ze veel huilde en slecht sliep. Inmiddels gaat het veel beter met haar, maar eten is nog steeds een drama. We geven de helft van haar avondeten mee naar de opvang, zodat zij daar alvast iets eet. Noan is het tegenovergestelde: zijn bord gaat in één keer leeg. Yoghurt gaat wel prima bij Suze. We hebben een ijsmachine en met vers fruit maken we soms zelf toetjes.
We geven Suze als tussendoortje groente en fruit, zoals komkommer en tomaat. We laten haar altijd het avondeten proeven. Soms verrast ze ons en gaat haar bordje alsnog leeg. Ze vindt het leuk om iets te dippen en Griekse yoghurt of humus, daar wordt ze echt blij van. Ik bereid eens per de week veel eten voor, zodat we genoeg voorraad in de vriezer hebben.
Lees ook: Getest: de beste babyfoodprocessors van 2024
Uitstapjes
We brengen Noan soms naar opa en oma zodat we echt even tijd hebben voor Suze. Zo zijn we laatst met haar naar een binnenspeeltuin geweest. Maar in de buurt is genoeg te doen. We gaan vaak naar het Aardbeienterras, waar voor de kinderen genoeg te doen is. Jens en ik zorgen ervoor dat we elke dag even naar buiten gaan. Suze en Noan mogen soms wel televisie kijken, maar we maken daar geen gewoonte van.
Woensdag is heilig
Als Jens of mijn ouders thuis zijn met de kinderen trek ik me vaak boven terug. Op de dagen dat Jens thuiswerkt, trekt hij zijn hardloopkleren aan en brengt de kinderen naar de opvang. Daarna gaat hij een stuk hardlopen en is hij op tijd terug voor zijn eerste meeting. Rond lunchtijd ga ik naar beneden en eten we met zijn allen. Jens legt de kinderen op bed voor een middagslaapje. Voor onze rust pakken we de bestellingen voor onze webshop voor baby- en kinderproducten nu alleen op zaterdag in.
De woensdagen zijn heilig voor ons. Jens werkt die dag altijd thuis. We gaan dan samen extra lang lunchen. Dat wil zeggen, een uurtje. We gaan warm eten en 's avonds eten we een broodje met de kinderen. Ik ben echt heel blij met Jens naast mij. Hij is supergoed met de kinderen en laat alles heel soepel verlopen. Zo creëert hij voor mij de ruimte om snel weer de oude Laura te worden.'
