Stacey's bevallingsverhaal: 'Ik voel dat mijn (over)grootmoeders me kracht geven om dit te doen'

'Ik heb altijd gedacht dat ik voor mijn 30e kinderen zou krijgen. Maar als mijn relatie op mijn 30e uitgaat zie ik die droom in duigen vallen. Na vier jaar single te zijn geweest ontmoet ik mijn huidige vriend Rick. Hij twijfelt of hij kinderen wil, en ik maak duidelijk dat het een dealbreaker is voor mij als hij geen kinderwens heeft.

Als ik 36 jaar ben, voel ik het aan alles: ik wil moeder worden, en wel nu. Mijn vriend is enthousiast en we gaan ervoor. Ondertussen zijn we samen druk bezig met persoonlijke ontwikkeling en spiritualiteit, en tijdens een ayahuascasessie is het thema 'mijn baarmoeder en nieuw leven'. Zou dat over mij gaan? Twee maanden later raak ik zwanger.

Lees ook: Van playlists tot affirmaties: zo ga je positief de bevalling in

Toch geen badbevalling

Ik maak een vision board met mijn wensen: ik wil graag thuis bevallen, in bad. Maar tegelijkertijd weet ik ook dat ik mee wil bewegen met wat er gebeurt, de gezondheid van mijn kind is het belangrijkst. Met precies 40 weken breken mijn vliezen, maar het vruchtwater is bruin: de baby heeft in het vruchtwater gepoept.

Ik moet naar het ziekenhuis en daar wordt een bad voor me opgezet. Na 20 minuten in het bad ben ik het al zat, omdat ik het koud krijg in het water. Ik krijg twee uur de kans om de bevalling op gang te laten komen, maar als er weinig gebeurt krijg ik weeënopwekkers.

Lees ook: Meconiumhoudend vruchtwater: wat betekent dat?

Ik doe bijna zeven uur over de laatste 2 centimeter

We beginnen met een lage dosis en de weeën worden steeds heftiger. Als ik een vrouw in de kamer naast me hoor bevallen, duik ik mijn bubbel in door muziek op te zetten. Mijn moeder is ook aanwezig en ik staar af en toe hulpeloos naar haar. Wat een pijn. Mijn vriend masseert mijn rug, maar ik heb amper door dat er mensen om me heen zijn.

Om 07.00 uur vraag ik om pijnstilling: ik krijg remifentanil. Dat geeft me de ruimte om de weeën beter op te vangen. Ik leef op druivensuiker en cola. Honger heb ik niet. Om 09.00 uur heb ik 8 centimeter ontsluiting, maar dat weet ik zelf niet. Ik heb er bewust voor gekozen om niet te weten hoeveel ontsluiting heb. Gelukkig maar, want ik doe nog een hele ochtend en een groot stuk van de middag over die laatste twee centimeter.

Lees ook: Toucheren bij de bevalling: wat is dat?

Mijn (over)grootmoeders zijn bij me

Om 14.00 uur krijg ik de neiging om te persen, maar ik heb nog geen volledige ontsluiting en er is geen arts in de buurt, dus ik moet de neiging onderdrukken. Een uur later is er een arts beschikbaar en mag ik actief gaan persen. Deze fase duurt zo'n 38 minuten en ik voel geen ring of fire of intense pijn.

Wel voel ik de baby weer omhoog schieten en ben bang dat ik alles weer opnieuw moet doen. Dat is gelukkig niet zo. Ik voel heel sterk dat mijn (over)grootmoeders bij me zijn en mij kracht geven om dit te kunnen doen. Ik maak een soort oergeluiden en dat helpt. Om 15:38 uur wordt Nova geboren, in de armen van mijn vriend en de arts.

Placenta mee naar huis

Ze wordt op mijn borst gelegd en ik kan alleen maar huilen. Ze is er! Ik tel haar vingers en tenen en ben ontroerd. Ik heb iets voor haar geschreven dat ik wil oplezen voor de navelstreng wordt doorgeknipt. Ik verwelkom haar op aarde en vertel haar dat haar papa en mama altijd van haar zullen houden.

Als de navelstreng is uitgeklopt, knipt Rick 'm door. De placenta volgt snel en die mogen we mee naar huis nemen. We planten er een boompje op, voor Nova. Al met al de meest spirituele gebeurtenis van mijn leven.'

Wil jij ook je bevallingsverhaal delen? Stuur een e-mail naar oproep@oudersvannu.nl.