'Vanaf mijn 31e wist ik dat ik moeder wilde worden, maar het duurde even voordat ik de juiste weg vond. De partners die ik had, tja, die vond ik gewoon net niet geschikt om echt zo'n levenslang verbond mee aan te gaan. Dus besloot ik uiteindelijk het moederschap in mijn eentje te omarmen.
Ik heb verschillende opties overwogen. Samen met een stel van twee mannen? Of misschien met een alleenstaande man? Uiteindelijk dacht ik: ik ga het gewoon alleen doen. Dat hele proces, waarbij je dan BOM- of BAM-moeder wordt genoemd, voelde best ongemakkelijk. Maar op een gegeven moment dacht ik: ja, ik ga ervoor. Ik wil dit echt.
Lees ook: Bewust alleenstaande moeder (BAM): dit moet je weten
Niet nog eens dat hele proces
Toen ik eenmaal zwanger werd, wist ik al snel dat dit mijn enige kind zou blijven. Ik was 41 jaar toen ik zwanger raakte, en hoewel je in Nederland tot je 45e terechtkunt bij een fertiliteitskliniek, voelde het goed om het hierbij te laten. Ik wilde niet nog eens door dat hele proces heen.
Bovendien, mijn dochter is pas 9 maanden oud. Daarbij had het zo'n drie jaar geduurd voordat ik zwanger werd, en vond ik mezelf wat te oud. Ik vond (en vind) ook dat ik blij moet zijn met een heel leuk en gezond kind.
Zelf de controle hebben
Eerlijk gezegd was het idee om een kind alleen op te voeden nooit mijn eerste keuze. In mijn werk in de psychiatrie en met jongeren heb ik vaak naar eenoudergezinnen gekeken en gedacht: dit is eigenlijk iets wat je met z'n tweeën zou moeten doen.
Maar naarmate de tijd verstreek, voelde ik dat dit de juiste beslissing voor mij was. De praktische kant, het idee dat je alles vast moet leggen bij een notaris en moet overleggen met een andere ouder waar je geen relatie mee hebt of had– nee, dat paste niet bij mij. Ik wilde gewoon zelf de controle hebben.
Balans zoeken met een donor
Ik heb ivf geprobeerd, maar ik produceer maar één eicel per maand, hoeveel hormonen ik ook moest inspuiten. Dat was best een opluchting, want mijn grootste nachtmerrie was om als alleenstaande moeder met een tweeling te eindigen. Uiteindelijk koos ik voor donorzaad uit Denemarken. Dat was een bijzondere ervaring.
Je zit op een website die lijkt op Zalando, maar dan voor sperma. Het voelde heel raar om op basis van filters te kiezen, zoals oogkleur en lengte. Ik heb gefocust op de karaktereigenschappen die ik belangrijk vond, en zo heb ik uiteindelijk mijn donor gekozen. Ik wilde niet te veel op uiterlijk afgaan, dus ik keek vooral naar de dingen die ik minder in mezelf zag en dacht: die balans kan wel mooi zijn.
Mijn laatste poging
De kliniek waar ik heen ging, was heel fijn. Het was geen ziekenhuis, maar echt een plek waar ze alleen bezig zijn met fertiliteit. Ze zien daar van alles: heterostellen, lesbische stellen, regenbooggezinnen. Dat voelde goed. Ze waren eerlijk tegen me: je bent wat ouder, je hebt oude eitjes, maar blijf het gewoon proberen. Dit was mijn laatste poging en toen gebeurde het – ik werd zwanger.
Het was een wonderlijk moment, want niemand had het nog verwacht. Zelfs mijn ouders niet. Toen ik ze belde om te vertellen dat ik zwanger was, reageerden ze vol ongeloof en blijdschap. Dat zijn momenten die je nooit vergeet.
Geen zorgen meer
Ik heb het hele proces niet met iedereen gedeeld. Slechts een paar mensen wisten ervan: mijn ouders, mijn zussen, twee vriendinnen en één collega. Ik wilde geen medelijden, geen constante vragen over hoe het ging. Als het lukte, zou ik blij zijn, en als het niet lukte, dan zou ik een goede psycholoog zoeken en mezelf trakteren op wat botox en andere leuke dingen. Maar gelukkig was dat niet nodig.
Het moederschap bevalt me ontzettend goed. Ik vind het fijn dat ik alles alleen doe. Het geeft overzicht en rust. Als ik moeders met tweelingen zie, voel ik me zo opgelucht dat dat niet mijn lot is. Mijn zus heeft drie kinderen, en ik zie hoeveel geregel dat met zich meebrengt. Met z'n tweeën, dat is voor mij genoeg. We vormen zo'n mooie twee-eenheid, mijn dochter en ik.
Voorheen draaide alles om mezelf, maar nu draait alles om haar. Dat vind ik heerlijk. Ik heb nog steeds die momenten waarop ik besef hoe fijn het is om me geen zorgen meer te hoeven maken over allerlei dingen die voorheen belangrijk leken. Nu gaat het alleen om haar ontwikkeling en onze tijd samen.
Lees ook: Bewust alleenstaande moeder Mirthe: 'Mijn zoon komt absoluut niets tekort. Ook geen vader'
Rust en structuur
Ik krijg vaak de vraag of ik nog een tweede wil. Maar nee, ik ben 42 jaar en het voelt niet passend om op mijn 44e nog een kind te krijgen. Bovendien heeft mijn dochter genoeg aan haar neefjes en nichtjes, die dichtbij wonen. Ze groeit op met hen en dat voelt goed.
Het moederschap is voor mij precies wat ik nodig had. Het geeft me rust, structuur, en het maakt me gelukkig. Soms moet ik lachen om het idee dat ik het allemaal alleen doe, maar eerlijk gezegd kan ik me geen betere situatie voorstellen. Ik krijg veel hulp en steun van mijn ouders, zussen en zwagers. Dit is precies hoe het had moeten zijn.'
/ea7a8bc900ed41c99665836c79d500dd/image.jpg)
/461e264227394811861f4c2feea8af87/image.jpg)
/db9fbd2ff8c84c328dcac46e608afad1/image.jpg)
/0e992bcd4327498996a2465a9a61414b/image.jpg)
/0fa910c260f84fa4a4969a9fa7588030/image.jpg)
/2a57c378e93e4ead9edba88baa609e46/image.jpg)
/92a314af2d0b437b930d56a08829cf22/image.jpg)
/7ade46d8bea44d99824b988c8871c0eb/image.jpg)
/6fa4237e3d194c659a9e57d1145dce66/image.jpg)
/ec02e54356a04bb2a60a720da636de52/image.jpg)
