'In eerste instantie dacht ik altijd dat ik meerdere kinderen wilde, het liefst drie of vier. Ik kom zelf uit een gezin van vier en mijn zus heeft ook meerdere kinderen. Dat leek me normaal: veel kinderen. Toen ik eenmaal bevallen was van Oscar moest ik, op de dag dat alles dichtging door corona, weer gaan werken.
Ik kocht een werkbank, verplaatste mijn werkzaamheden naar huis, en ineens zat ik thuis met mijn eigen bedrijf en mijn pasgeboren kind. En hoewel dat vreemd was, was het ook heel prettig om zoveel tijd met hem door te kunnen brengen.
Drie mislukte pogingen
Die eerste maanden zat ik nog helemaal in mijn bubbel, maar na een maand of acht, negen begon ik na te denken over een tweede. Ik dacht: als we dit willen, dan moeten we ons misschien alvast aanmelden in het ziekenhuis, want Oscar kwam ook niet vanzelf. Dus in november of december begonnen we weer met iui.
Helaas mochten we drie pogingen niet starten door overstimulatie vanwege de hormonen. De artsen wilden niet dat ik een tweeling zou krijgen omdat ik in het verleden een voorstadium van baarmoederhalskanker had gehad en ook eerder een heterotope zwangerschap had gehad. Dat is een buitenbaarmoederlijke zwangerschap tijdens een zwangerschap.
Lees ook: Arts voortplantingsgeneeskunde Tessa Cox over de mogelijke behandelingen in een fertiliteitstraject
Aanslag op mijn gemoed
Na die mislukte pogingen zei de dokter ineens dat we van iui moesten overstappen naar ivf. Dat kwam als een klap in ons gezicht, want we zouden eigenlijk zes pogingen krijgen, en ze begonnen er nu al na drie pogingen over.
Ik vond iui al een hele aanslag op mijn gemoed en mijn hormoonhuishouding en we wilden sowieso geen ivf, daar hadden wij het al vaker over gehad. Het was een rollercoaster van emoties, en toen ze ook nog eens zeiden dat ivf helemaal niet zo zwaar zou zijn, was ik best boos. Ik dacht: wie bepaalt dat voor mij? Maar toch ging ik twijfelen, dat was een erg verwarrende tijd.
Voelt niet goed
En toen voelde ik ineens heel sterk: waar zijn we eigenlijk mee bezig? Wat zijn we aan het doen? Ik wil dit helemaal niet. Mijn man en ik zijn geen planners, wij zijn van het spontane, het leuke. Het idee dat we verder zouden gaan dan onze eigenlijke grens, dat voelde gewoon helemaal niet goed.
Uiteindelijk besloot ik om naar een psycholoog te gaan, gespecialiseerd in vrouwen met een onvervulde kinderwens. Ik wilde erachter komen of ik echt een tweede kind wilde of niet. En na drie maanden besefte ik dat ik niet per se zwanger hoefde te zijn. We hebben een prachtig leven, een mooi bedrijf, en een fantastische zoon.
Lees ook: 'Wanneer komt de tweede?' Dit is waarom een gezin met twee kinderen nog steeds de norm is
Keuze is al gemaakt
Precies het hele idee: dat alles zo maakbaar moest zijn stond me enorm tegen. Ik heb altijd gedacht dat ik meer kinderen zou willen, maar ik vroeg me ook af: is dit écht wat ik wil? Zou het goed voor me zijn om nog een kind te krijgen?
Langzaam maar zeker besefte ik dat de keuze om geen tweede kind te krijgen eigenlijk al voor ons was gemaakt. En daar moest ik mee leren leven. En dat is niet erg, want ik voel dat nu heel sterk dat je het leven moet nemen zoals het komt. Het is zoals het is, en dat is goed.
Weet je het zeker
Oscar is nu bijna 5 jaar, en soms vraag ik me af als mensen een tweede kind willen: weet je het zeker? Want ik ben nu juist blij dat er geen tweede is gekomen. Ik zie wat voor druk het kan leggen op relaties en je verdere leven. En ik vind ook zeker niet dat ons gezin incompleet voelt. We zijn een team.
Het was een omslagpunt voor me. Van het idee dat ik nog een tweede wilde, naar het besef dat ik heel gelukkig ben met maar één kind. En dat geluk is iets waar ik nu helemaal vrede mee heb. Soms besef ik dat ik bepaalde dingen misschien ontneem aan mijn zoon, zoals het plezier van sinterklaas met een broer of zus. Maar hij weet niet anders, en uiteindelijk is het mijn gevoel dat ik op hem projecteer. Hij is gelukkig, en dat is wat echt telt.'
