Kort maar krachtig: dit zijn de voor- en nadelen van een stortbevalling
'Ik dacht na Nora dat ik wel wist hoe het voelt als de bevalling begint. Zaterdagavond had ik lichte krampjes, een keer per halfuur. Zou het gaan beginnen? Ik heb die nacht normaal geslapen. Toen ik de volgende ochtend wakker werd, had ik nog steeds lichte krampjes, onregelmatig, soms zaten er twintig minuten tussen. We besloten rustig aan te doen. Rond lunchtijd leek het iets vaker voor te komen, elk kwartier was er nu zo'n krampje. Misschien zitten we vanavond wel in het ziekenhuis, dacht ik. Ik wilde een ziekenhuisbevalling, vond ik een fijner idee. Nora deed haar middagslaapje en ik wilde ook even slapen. Jeroen belde mijn ouders, die Nora later in de middag zouden halen. En hij zei: "Je moet wel genoeg eten vandaag, zal ik eierkoeken halen?" Daar was ik de hele zwangerschap al dol op. Dat wilde ik wel, het zou toch nog wel even duren. Dus hij ging.
Supersnel bevallen: 'Hij viel op de grond. Dat geluid vergeet ik nooit meer'
Floep
Op bed braken ineens mijn vliezen. Shit, mijn broek nat, het bed nat, ik besloot even te douchen. In de badkamer voelde ik een heftigere samentrekking, niet echt lekker. Ik wilde op de douchekruk zitten, maar dat ging niet. Beide handen tegen de muur, ineens een heel diepe zucht en floep, daar gleed Stella er in een seconde uit. Ik keek achterom en zag haar opgerold op de natte vloertegels liggen. Huh? Dit kon toch niet waar zijn. Hoe kon ze daar liggen? Leefde ze nog? Ondanks de schrik begon ik meteen te handelen. Ik pakte haar op – ze huilde niet – en liep naar de slaapkamer om mijn telefoon te pakken. Ik bloedde enorm, dus ik liep terug naar de badkamer. Toen de verloskundige opnam, begon Stella te huilen. "Ik heb een baby in mijn armen," zei ik. Ze gaf me instructies, ik moest in bed gaan liggen, onder de dekens, zodat we warm bleven. Net voor het ophangen, hoorde ik Jeroen thuiskomen en de trap op lopen. Hij zag overal bloed, maar mij niet. Hij vond me in de badkamer, met de baby, en keek me met grote ogen aan.
De bevalling, wat kun je verwachten?
Alles oké
We hadden daarna wel zorgen: wat als ze op haar hoofd is gevallen? Ik heb niet gezien hoe ze viel. Moeten we nog langs de kinderarts? Ze hebben haar extra goed nagekeken, er was niks te vinden en Stella deed alles wat ze moest doen. De navelstreng heeft wellicht iets opgevangen, die was tijdens de val afgebroken. Kort daarna stroomde de slaapkamer vol: de verloskundige was er, de kraamzorg en mijn ouders om Nora op te vangen. 's Avonds realiseerde ik me pas wat er gebeurd was. Mensen vragen me soms: vind je het niet jammer dat het zo is gegaan? Ik heb niet echt het gevoel dat ik deze bevalling heb meegemaakt, maar het was vrij pijnloos, met een goeie afloop. Ik heb er daarom nooit mee gezeten. Voor mijn man was het wel vreemd. "Ik was nog geen twintig minuten weg, heb niks gezien, niks gedaan," zegt hij weleens. Ik snap het, maar ik heb er geen moeite mee gehad. We dachten allebei dat het nog wel even zou duren.'
