Lege bedjes
Yvette: 'Toen Noud 4 maanden was, ben ik gescheiden. Uit elkaar gaan is nooit je plan. Daar gaat tijd overheen, je probeert. Er zijn ups en downs. Maar ik was niet gelukkig en wist dat ik het niet zou worden. En dan kon ik ook geen goede moeder zijn.
De eerste paar keer dat de kinderen bij mijn ex waren en ik thuis was met die lege bedjes: zo lastig. Vooral bij Noud, je baby heb je toch het liefst bij je, ondanks dat ie in goede handen was bij mijn ex.
Hetzelfde ritme
Ik zocht afleiding: werken, koken, douchen, schoonmaken. Na een paar maanden zei een vriendin: "Zet zo'n dating-app op je telefoon. Dan kun je kijken wat er voorbijloopt." Ik wilde geen relatie, maar ze had me nieuwsgierig gemaakt.
Daar ontmoette ik Chanthin. Hij had mij geliket, ik checkte zijn profiel, hij had ook twee kleine kinderen. Gezellig, even kletsen. Toen we elkaar ontmoetten, sloeg de vonk snel over. Heel verliefd ja.
Ik heb niet bewust gekozen voor een man met kinderen, maar ik heb het ook niet tegengehouden ómdat hij ze heeft. Dat we allebei kinderen in dezelfde leeftijd hadden, zagen we als een voordeel. Zelfde soort ritme, zelfde zorg en we hadden weinig woorden nodig om te begrijpen van elkaar dat zij op 1 staan. Luca en Noud waren nog baby's, Jamie was 2,5.
Nog een baby?
Senna was zo verlegen in die tijd, maar met Chanthin ging hij meteen spelen. Ik was niet nerveus toen ik zijn kinderen voor het eerst zag, ze waren ook nog zo klein. Het ging goed, maar we besloten rustig aan te doen.
Toch ging het niet veel later ineens heel snel, want ik werd maar niet ongesteld. We hadden toen vier maanden een relatie. Op de zwangerschapstest zag ik twee streepjes, ondanks de anticonceptie. O jee, dacht ik, dit kan niet. Ja, ik was verliefd, maar een baby? Paniek. Toch voelde ik meteen dat ik het zou houden.
Ik wachtte met het vertellen aan Chanthin tot we een paar dagen later een weekend weg waren. Hoe zou hij reageren? Ik vond het spannend. Ik had twee sokjes ingepakt als cadeautje. Hij schrok. Logisch, dat deed ik ook. Maar ook hij wist al snel: we gaan ervoor.
Met z'n allen
We gingen met z'n allen in mijn huis wonen. En vanaf de eerste dag was het normaal, alsof we altijd al zo samenwoonden. Dat klinkt bijna ongeloofwaardig, maar het is echt zo.
Ik denk dat ons geluk is dat onze kinderen met elkaar opgroeien, van kleins af aan. Samen spelen, samen de wereld ontdekken. Ze weten niet beter dan dat dit ons gezin is. Chanthin en ik zaten qua opvoeding al op één lijn en spraken af dat we de eerste twee jaar alleen bij onze eigen kinderen zouden ingrijpen, mocht dat nodig zijn.
Groot gezin
Inmiddels zijn we vijf jaar verder. Senna en Noud wonen drie om vier dagen per week bij ons. Luca is er om het weekend en Jaimy is er, net als Pim en Noah, altijd. Jaimy noemt mij Yvette of mama, net waar hij zich fijn bij voelt. Ik vind het allebei goed.
Ik hou van alle zes alsof het mijn eigen kinderen zijn. We zijn aan elkaar gehecht geraakt. Laatst maakten we een boswandeling en dan zie ik al die jongens voor me uitrennen. Dan denk ik: een groot gezin was niet mijn droom vroeger, maar man, wat ben ik trots.'
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Fotografie: Kim Krijnen
Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
