Nathalie's bevallingsverhaal: ‘Ik voel mijn lijf al persen, maar er zit iets in de weg’

Als verloskundige weet Nathalie (33) heel goed wat ze moet doen bij de bevalling van haar tweede. Toch is ze blij als haar collega’s er zijn om haar te ondersteunen.

Start: 00.00 uur

‘Warm water loopt over mijn lijf. Al drie kwartier sta ik onder de douche. De krampen in mijn buik worden steeds heftiger. Dit is wel duidelijk, het is begonnen.

Geen haast

Soms is het schakelen. Ik ben moeder, maar ook verloskundige. Daardoor kan ik gelukkig goed relativeren. Wat zijn de risico’s? Moet ik mijn collega’s al bellen? Geen haast. Alles is nog onder controle. Iedereen kan blijven slapen. De nacht is pas net begonnen.

Ik rommel een beetje in huis. Ik doe zachtjes voor mijn man Bas en ons zoontje Alexander. De krampen worden elk kwartier sterker en regelmatiger. Ondanks mijn gesluip wordt Bas wakker. “De bevalling is begonnen schat!” We gaan meteen in de actieve modus. Mijn schoonouders bellen voor Alexander, mijn collega’s voor een update en de geboortefotograaf. Iedereen komt er meteen aan.

Grote broer

De ouders van Bas zijn er zelfs sneller dan de verloskundigen. Ik vind dit moment wel een dingetje. Onze zoon gaat weg als enig kind en komt straks terug als grote broer. Slaperig gaat hij met opa en oma mee. Zodra mijn schoonouders de deur dichtdoen, komen bij mij de tranen. De afsluiting van een fase.

Lees ook: Zo bereid je je kind voor op de komst van een baby

Doorpakken

Als mijn collega er is, voelt het meteen vertrouwd. We zijn echt vriendinnen geworden de afgelopen jaren en zij is zelf ook zwanger. Zo bijzonder om dit met elkaar te delen. En ze pakt meteen door met een controle. 4 à 5 centimeter ontsluiting. Dat gaat goed.

Bas gaat beneden het bevalbad opzetten. De weeën worden steeds intenser, maar ik kan ze goed hebben. Ineens een gek gevoel. Wat vocht. Mijn vliezen! Oké, dan gaat het nu écht heftiger worden.

Blijven ademen

Tussen de weeën door naar beneden. Richting het bad. Wacht even. Ik hang tegen het opberghok. Even stilstaan. Mijn collega blijft bij me. Ja, we kunnen weer! Stapje voor stapje. Staand weeën opvangen. Voeten stevig op de grond, tegendruk geven. Het water in het bad staat pas halverwege, maar dat geeft niet. Als ik erin zit, geeft het wel wat verlichting, maar niet veel.

Lees ook: Waarom een badbevalling zo populair is

Bas zit de hele tijd naast me. Ik probeer de beste houding te vinden. Hij houdt mijn hand vast. “Adem rustig door,” herinnert hij me soms. De druk loopt op. Ik voel mijn lijf al persen, maar als ik een beetje meeduw, lijkt er iets in de weg te zitten. Ze zakt niet. Dus dit is nog niet het moment. Dit kán nog geen volledige ontsluiting zijn.

Eén vlies nog intact

Mijn andere collega is er inmiddels ook. Fijn dat ze nu met z’n tweeën zijn. Een nieuwe controle: 8 à 9 centimeter ontsluiting nu.

Mijn collega voelt dat één vlies nog intact is. Normaal zit een kindje in twee vliezen en die breken tegelijk. Bij mij is dat dus niet gebeurd. Mijn collega breekt het vlies snel en pijnloos. Mijn lijf reageert direct.

Ik pers nog niet helemaal mee, maar dat wordt steeds moeilijker. “Volg je lijf maar,” zegt mijn collega. Die opmerking heb ik nodig. Niets meer tegenhouden. Ik voel haar zakken. Meepersen!

Halverwege het bad uit

Met elke wee voel ik haar dieper zakken. Persen, zuchten, persen. Ze geven aanwijzingen, maar ik doe het ook op intuïtie. Haar hoofdje is al geboren, maar ze zit vast, lijkt wel. Ik krijg haar niet dieper. Mijn collega voelt. Een hand, een arm. Ze zit niet klem, maar mijn houding moet veranderen. Ik moet uit het bad stappen. Met de baby tussen mijn benen. Het is bizar. Haar arm en schouder hangen er al uit. Maar er is geen keuze.

Ik klim over de badrand. Ze ondersteunen me naar de bank, waar ik op handen en knieën ga zitten. Ze komt nu echt! Ineens glipt ze eruit. Vanzelf. Mijn collega pakt haar gauw aan. Tussen mijn benen door wordt ze aangereikt. Ik pak haar bij me en ga met haar liggen. Het gaat zo natuurlijk. Wat is dit mooi. Onze Sophie!’