Rachelles bevallingsverhaal: ‘Een halfuur in de auto met weeën, dat wil ik écht niet’

Als het ziekenhuis vol blijkt, is dat even schakelen voor Rachelle (32) en Stefan (36). De placenta ligt verkeerd, gaat thuis bevallen dan wel lukken?

Lees ook: De placenta (moederkoek): wat is haar functie?

Start: 5.00 uur

Gerommel ‘Midden in de nacht. Krampen in mijn buik. Ik slaap er niet van. Zou het toch begonnen zijn? Vandaag was ik bij mijn ouders en toen rommelde het al een beetje in mijn lijf. “Ga lekker naar huis en neem je rust,” zei mijn moeder nog. Mijn vader wilde eigenlijk niet dat ik nog ging autorijden, maar dat ging prima.

Wakey wakey

Stefan ligt gelukkig nog te slapen. Na een uurtje maak ik hem toch maar wakker. Hij moet tenslotte weten dat hij vandaag niet naar zijn werk kan gaan.

Kom maar

Nino’s bevalling ging supersnel. Dat zou best nog een keer kunnen gebeuren. We bellen mijn ouders en de verloskundige. Als mijn ouders Nino hebben opgehaald, kleed ik me aan en rommel nog wat totdat de verloskundige er is.

Vol

Tijdens mijn zwangerschap bleek de placenta verkeerd te liggen, daarom werd aangeraden om in het ziekenhuis te bevallen. Maar het ziekenhuis blijkt vol. “Jullie moeten naar Maastricht,” zegt de verloskundige als ze er is. Ook de stagiaire is erbij. Twee verloskundigen bij mijn bevalling, wat een luxe!

Toch thuis

Het is wel even schakelen. Een halfuur in de auto met weeën, dat wil ik écht niet. Het liefst blijf ik thuis. Overleg met de verloskundige. Door die placenta zitten er risico’s aan, maar we hebben er allebei vertrouwen in. Thuis bevallen: het moet gewoon lukken!

Tot straks

Ik heb pas twee centimeter ontsluiting, dus de verloskundigen gaan weer. Over een paar uur komen ze terug. Hopelijk is het dan wat meer opgeschoten. Bij mijn eerste zat ik in vier uurtjes op tien centimeter ontsluiting. Laat dit alsjeblieft geen ellenlange bevalling zijn!

Meer lezen? Bevallingsverhaal: ‘De brandweer? Maar ik kan dat kleine stukje toch wel lopen?’

Lekker warm

De weeën worden wel sterker. Als de verloskundigen weg zijn, ga ik in bad. Het warme water is fijn, maar het haalt de pijn niet weg. Stefan staat ondertussen te stofzuigen. Die zoekt duidelijk afleiding.

Weg met dat bad

Na een halfuur ben ik wel klaar met dat bad. Afdrogen en terug naar de bank. Kussens onder me. Rustig ademhalen. Vanuit mijn hoekje op de bank kan ik een beetje naar buiten kijken. Tussen de weeën loop ik rond. In beweging blijven.

Krachtig

Het zijn krachtige weeën. Ik hang op mijn knieën en ellebogen. “Hoe gaat het?” vraagt Steef. Gaat nog wel hoor. Maar ondertussen denk ik: mijn god, waar ben ik weer aan begonnen?

Steeds sneller

Ik begin in mijn eigen cocon te raken. Stefan timet de weeën. “Ze komen steeds sneller achter elkaar,” zegt hij. Terwijl Stefan de verloskundige belt, schuifel ik naar het toilet. Ik verlies wat rozig slijm. Gelukkig komen ze eraan.

Hup, naar bed

“Waar wil je naartoe?” vraagt de verloskundige als ze binnen zijn. Naar mijn bed. Dat is de fijnste plek. Dus hup, met z’n allen verhuizen we naar boven. Meteen een controle. Vier centimeter ontsluiting.

Even wachten

Mijn vliezen staan schijnbaar ook strak. “Zullen we ze breken?” vraagt de verloskundige. Nee, wacht nog heel even. Ik wil zo natuurlijk mogelijk bevallen. Halfuurtje aankijken, want ik voel wel veel druk.

Zuurstofmaskers

Ineens gaan de verloskundigen wel snel hun tassen uitpakken. Allerlei spullen worden klaargelegd: kruiken, zuurstofmaskers, weet ik wat allemaal. “Dit zijn normale procedures hoor, geen zorgen,” stellen ze mij gerust.

Lees ook: Chantals bevallingsverhaal: ‘Huilen, lachen, ik weet van gekkigheid niet wat ik moet doen’

Pats!

De fotograaf komt binnen. Ik zeg snel hoi, verder niks. Het gaat niet meer. De weeën overheersen. Nog een keertje plassen. Als ik van het toilet opsta: pats! Mijn vliezen breken. Wat een filmmoment. Alles nat!

We zijn er bijna

Afspoelen, afdrogen. Vijf minuten later lig ik weer in bed. Nieuwe controle. Negen centimeter! De kraamhulp wordt niet eens meer gebeld. Dit gaat snel. Ik voel ook wat persdrang.

Pers maar

“Wacht nog even met persen,” zeggen ze. Maar mijn lichaam neemt het over, ik kan het niet tegenhouden. “Oké, duw maar rustig mee,” zeggen ze, “maar nog niet vol meepersen.” Stefan zit naast me. Ik knijp in zijn hand. Weer een controle. Tien centimeter! “Ga maar persen!” wordt er gezegd.

Achtbaan

Eerste perswee. De stagiaire geeft aanwijzingen. Meepersen. Het hoofdje staat al. Wat gaat dit snel! Nog een wee. Stefan gaat gauw bij de verloskundige staan. Nog één keertje. Daar is ze al. Stefan pakt haar aan en legt haar meteen op mijn borst. Wat een achtbaan ineens. “Is het echt een meisje?” vraag ik. Ja het is écht een meid. Onze lieve Loua is er!