Sanya Tuharea-Plet (36, eigenaar van De Keizersnede Club) is getrouwd met Serghinio (40, zit in de directie van een marketing- en softwarebedrijf) en samen hebben ze twee kinderen: zoon Apache (7) en dochter Inuït (4). Het gezin woont in Amsterdam.
'48 uur nadat Inuït was geboren, zat ik op mijn telefoon dezelfde Googleopdrachten in te voeren als destijds bij Apache. Wéér had ik een ongeplande keizersnede gehad, alleen wilde ik deze keer de mentale klap die ik toen had niet. Niet nog een keer in dezelfde valkuilen stappen.
Nog steeds vond ik vooral wat je níét mag na een keizersnede, en zo veel informatie ontbrak. Er was weinig positiviteit rondom het onderwerp. Ik dacht: dit moet anders. Ik ga een community opzetten waar vrouwen met een keizersnede hun verhaal kunnen delen.'
Lees ook: Keizersnede: wat kun je verwachten?
Baan opgezegd voor eigen praktijk
En zo geschiedde. Sanya richtte De Keizersnede Club op, dat naast een community uitgroeide tot een goedlopende praktijk. Ze ontwikkelde zelf een behandeling, de C-SECTION Treatments. Waarbij het keizersnedelitteken wordt behandeld en er aandacht is voor verwerking van de keizersnedebevalling. 'Ik heb mijn baan in de marketing opgezegd, dat was het beste idee ooit. Vrouwen uit België en Nederland komen nu naar me toe.' Een goed einde van een pittige tijd die begon tijdens de bevalling van Apache.
Grote baby
'De zwangerschap van Apache was prima, ik was wat misselijk, maar had verder niet veel klachten. Bij 32 weken gaf de verloskundige aan dat mijn baby te groot was en dus werd ik doorgestuurd naar de klinisch verloskundige. "We gaan je inleiden rond 38 weken," zei ze. Ze waren bang dat het anders niet zou passen. Ik moest om de twee weken een echo laten maken in het ziekenhuis om de baby in de gaten te houden.
Een inleiding wilde ik niet. Ik voelde heel sterk: de baby komt wanneer hij komt. De klinisch verloskundige heeft me nog wel geprobeerd over te halen. Achteraf denk ik: waar kwam die stelligheid van mij vandaan? Ik had geen zwangerschapscursus gedaan en dacht vooral nuchter: het gaat wel goedkomen.
Lees ook: 'O mijn god, het is een peuter!' 8 vrouwen vertellen over hun bevalling van een grote baby
Aangenaam begin
Precies op de uitgerekende datum is Apache geboren. De dag daarvoor kreeg ik 's ochtends vroeg lichte weeën. Tegen de avond zat ik op 4 tot 6 centimeter ontsluiting en zijn we naar het kraamhotel gegaan. De weeën werden tijdens de rit steeds krachtiger. Buiten was het donker, koud en in de parkeergarage was het heel stil toen we aankwamen.
Iemand van het kraamhotel ving ons op, direct de rolstoel in en ze vertelde wat we gingen doen. Ik voelde me goed. De kraamkamer was net een hotel. Heel aangenaam. Het bad was al bijna vol, en toen ik erin ging liggen, wilde ik er meteen weer uit. Ik wilde weer terug onder de douche om de weeën op te vangen. Heerlijk, dat had ik de hele dag al gedaan.
Niet meer ontspannen
Het schoot niet op. Rond 23.30 uur wilden ze mijn vliezen breken, en ik volgde hun advies. "Dan moeten we naar het ziekenhuis," zeiden ze en dus gingen we een kamertje verder en spontaan braken toen mijn vliezen. Ik kreeg krachtigere weeën en ging richting de 9 centimeter.
Maar door al die kracht en de pijn verloor ik de controle in mijn lijf. Ik moest op mijn rug gaan liggen, kreeg een morfinepompje en een ctg. Ik had zo veel pijn dat ik in paniek raakte. Weg was mijn flow. Ik wilde graag onder de douche, mocht niet. Een kruik dan? Mocht ook niet. Ik kon niet meer ontspannen. De klinisch verloskundige zei meerdere malen: "Bevallen doet pijn mevrouw, bevallen doet iedere vrouw."
Serghinio, die altijd heel ontspannen is, zei op een gegeven moment tegen haar: "Mevrouw, u kunt dit soort dingen niet zeggen, dit gaat haar niet helpen." Nee, ik zat niet op een lijn met de verloskundige. Ze deed ook niet haar best om mij te supporteren.
Snel en eng
Op een gegeven moment kreeg ik persweeën en na 2,5 uur persen lukte het me niet om de laatste draai te maken. We hebben van alles geprobeerd. Op een gegeven moment werd ik wanhopig: "Roep de gynaecoloog, dit gaat zo niet." Het was inmiddels 6 uur, ik lag op de grond toen hij binnenkwam en zei: "Laten we voor een keizersnede gaan." Met persweeën ging ik richting de ok. Alles klaarmaken, continu de weeën tegenhouden.
"Komt goed, we gaan je ruggenprik maken," zeiden ze telkens. "Nog een wee en dan zijn we er," maar ik had er al vijftien gehad. De ruggenprik werd geplaatst en ineens werd ik weer wat helderder en zag Serghinio naast me zitten. Zo fijn. We zaten te kletsen en op een gegeven moment zei de gynaecoloog: "Willen jullie even stil zijn, want jullie baby wordt zo geboren." Een minuut later was Apache er. Het was heel mooi en ging snel.
Niet veel later was iedereen ineens weg. Mijn man en zoon waren naar een andere kamer gegaan en het personeel was weg. Ik lag alleen in de ok. Niemand vertelde me iets. Dat vond ik eenzaam. En eng. Geen idee hoe lang ik daar zou blijven en waar mijn man en kind waren.'
Lees ook: Herstel na keizersnede, alles wat je moet weten
Een gevoel van falen
Vier maanden na de bevalling voelde Sanya zich somber en anders. Alles was nieuw, en Apache huilde veel en sliep niet goed. Ze vond het lastig dat iedereen zei: 'Makkelijke bevalling hoor.' 'Niemand vroeg hoe mijn bevalling was geweest, iedereen had meteen een mening over hoe makkelijk het was geweest of ze gingen ervan uit dat het een geplande keizersnede was. Dat is wat mensen vaak denken als het gaat over een keizersnede.
Ik voelde me niet erkend, de bevalling was juist moeilijk. Ik was onzeker. Het voelde alsof ik had gefaald, want het was niet vaginaal gelukt. Waarom had ik me niet goed voorbereid op een keizersnede? Dat spookte steeds door mijn hoofd. En ik begreep niet waarom het me niet gelukt was. Ze hadden het hoofdje al gezien, waarom lukte het me niet om die laatste draai te maken? Ik was niet in nood, mijn zoon was niet in nood, er was geen complicatie en toch kreeg ik een keizersnede. Het klopte voor mij niet. Het gevoel van falen overheerste.
Het moment dat ik alleen was in de ok, kon ik niet loslaten. Ik ben naar de praktijkondersteuner van de huisarts gegaan en begon erover te praten. Langzaam ging het beter met mij en dus ook met Apache. Hij ging beter slapen, er kwam meer rust. Ik realiseerde me: ik heb op mijn manier mijn uiterste best gedaan om mijn kind op de wereld te zetten. Een keizersnedebevalling is ook een bevalling.
Nóg een keer
We wilden een tweede, ik was heel blij dat ik na twee jaar zwanger werd, maar ik was ook meteen angstig voor de bevalling. Ik dacht: dit moet anders. Ik las het boek van Anna Myrte Korteweg, Vrije geboorte, en dat gaf me inzichten. Bij de nacontrole van Apache had de gynaecoloog gezegd dat ik bij een eventuele tweede mocht kiezen tussen een vaginale bevalling of een keizersnede.
Ik kon niet kiezen. En had ook zorgen: straks scheurt het litteken en ik wilde niet dezelfde ervaring als de eerste keer. Toen ik 22 weken zwanger was, overleed mijn vader. De spanning rondom de bevalling zakte weg. Pas bij 30 weken had ik weer ruimte om daarover na te denken.
Inmiddels voelde ik zo veel stress door het verlies van mijn vader en de spanning voor de bevalling dat ik eerder stopte met werken. Ik volgde drie sessies EMDR-therapie. Ook vertelde ik aan de verloskundige dat ik spanning voelde voor de bevalling. Dat hielp. Ik nam een doula in de arm en besloot: ik ga voor een vaginale bevalling.'
Lees ook: Vaginaal bevallen na een keizersnede
Weer na de ok
Die begon, op zaterdag 15 december. Sanya lag net in bed Heel Holland bakt te kijken toen ze de eerste lichte weeën herkende. Ze dacht, gezien de lange eerste bevalling, dat het wel even zou duren, dus wachtte ze eerst even. Weeën noteren, daarna man wakker maken en langzaam naar beneden. Ik belde een vriendin die bij Apache zou blijven, de doula zou eraan komen.
Beneden op de bank moest ze even knielen, de pijn was nu al anders dan bij de eerste bevalling. Samen met de doula in de auto, het sneeuwde. Praten over koetjes en kalfjes kon ze niet meer, eenmaal in het ziekenhuis had ze al 9 centimeter ontsluiting. Maar anders dan de vorige keer: ze was compleet in control. 'Ik had meditatiemuziek in mijn oortjes en was totaal zen. Ik keek op de klok voor me en dacht: over een uur ben ik zeker vaginaal bevallen.
Ik had persweeën, maar toch vorderde de bevalling niet echt. De klinisch verloskundige checkte en zag al snel: een sterrenkijker. "Wat wil je?" werd me gevraagd. Ik wilde het nog proberen, even verder. Maar al snel bleek dat het niet zou gaan. Wéér naar de ok met persweeën. Weer door het ziekenhuis, ik was een stuk rustiger maar die weeën tegenhouden is verschrikkelijk.
Het gevoel delen
Eenmaal thuis dacht ik al snel: ik wil die mentale klap van de eerste keer niet nog een keer meemaken. Dus maakte ik meteen al mijn gevoelens bespreekbaar. Mijn lijf deed pijn, en al de opgespaarde rouw van mijn vader kwam eruit. En daar zat ik dus al snel weer op Google. Op zoek naar positieve dingen rondom een keizersnede en dus niet over hoe verschrikkelijk het is. Een soort community waarin vrouwen elkaar helpen op een positieve manier. Dat helpt je in je proces en herstel.'
Want veel informatie destijds was vooral fysiek en medisch. Maar Sanya wilde het graag over haar keizersnedebevalling hebben, niet over een operatie. Ze begon op Instagram te delen wat ze meemaakte en hoe ze zich voelde. 'Ik kwam erachter dat veel vrouwen behoefte hadden aan meer info. Vrouwen willen gehoord worden. Er was hier behoefte aan.'
Trots op je buik en litteken
Zie hier de geboorte van niet alleen dochter Inuït, maar ook van de De Keizersnede Club. Toen alleen nog een plek om over je keizersnedebevalling (of bevalervaring) en de eventuele pijn in het kraambed te praten en je ervaring een plek te geven. Inmiddels dus uitgegroeid tot een praktijk die gespecialiseerd is in CSECTION Treatments: nazorg van het keizersnedelitteken op fysiek en mentaal vlak.
'Ik zie vrouwen die jarenlang rondom hun litteken gevoelloosheid hebben ervaren. Of de plek een beetje wegstoppen, zo van, ik vind dat niks meer. Maar het is de plek van de baarmoeder, waar je baby zat en is geboren. Ik vind het belangrijk dat vrouwen weer trots zijn op hun buik.'
Lees ook: Alles wat je moet weten of het litteken na een keizersnede
Inmiddels is Sanya helemaal oké met haar twee bevallingen, sterker nog: blij is ze ermee. 'Ik denk nu vaak: ik heb dit blijkbaar moeten meemaken om dit werk te kunnen doen. En wat een voldoening geeft dat.'
Fotografie: Brenda van Leeuwen
Mooie boeken over bevallen:
/ea8907169e714878975d9199c14f07ac/image.jpg)
/65000318a0c4416c9264f7cdad7e18e4/image.jpg)
/fc71bfef20c748f89accad9ce712195f/image.jpg)
/332d3ca0ce7b49998c9a0733c15d4ebf/image.jpg)
/951ac3636a044ea59a9794c835dceba8/image.jpg)
/8cbfc8847beb420dba4d59304968673f/image.jpg)
/78eb15c0df9d4b6fbef7a16db615cebb/image.jpg)
/a3d6246b9c094e0e8fc6bb2fe8328083/image.jpg)
/3e608adbf9b04af8bc5725175677e06a/image.jpg)
