Lauren heeft het Down-syndroom. 'Ze was bijna drie toen ze begon met lopen'

Een wonder? Doorzettingsvermogen? Geluk? Wie zal het zeggen. Feit is: deze kinderen ontwikkelden zich veel beter dan vooraf werd gedacht. In deel 1 van deze serie, moeder Annet over haar dochter Lauren (3) met het syndroom van Down.

‘Na de geboorte van Lauren had ik meteen het gevoel dat er iets niet klopte. Ze huilde zacht, had een plat gezichtje en amandelvormige ogen. “Het lijkt wel alsof ze het syndroom van Down heeft,” zei ik.

Ik kan dit niet

Toen de verloskundige en verpleegkundigen dat bevestigden, viel ik in één klap van mijn roze wolk. Uit geloofsovertuiging hebben wij geen prenatale testen laten doen en op de twintigwekenecho was niets bijzonders te zien. Op het syndroom van Down was ik dus totaal niet voorbereid.

Ik kan dit niet, dacht ik, ik wil geen kind met een beperking. Hoe zal haar leven er straks uitzien? En zal ze oud worden? Tegelijkertijd was ik helemaal verliefd als ik naar haar keek. Het voelde heel dubbel.

Niet zo vlot

Kinderen met down hebben een verhoogde kans op leukemie en de helft wordt geboren met een hartafwijking. Toen er bij Lauren geen grote medische afwijkingen werden geconstateerd, viel er een last van onze schouders. De ontwikkeling is bij ieder down-kind anders, maar het gaf in elk geval hoop op een positief toekomstbeeld. Mijn man zei: “Met alles wat ze bereikt, ben ik blij.”

Maar ik had best hoge verwachtingen. Misschien omdat ik me vasthield aan het verhaal van de kinderarts, over een ander meisje met down dat hij begeleidde en het fantastisch deed. Maar al snel bleek Laurens ontwikkeling niet zo vlot te gaan.

Jouw tijd komt wel

Lauren ging pas na maanden voor het eerst lachen en ook het kruipen en omrollen duurden langer. Ondertussen las ik in een Facebookgroep verhalen van andere moeders: kinderen met down van dezelfde leeftijd als Lauren zetten al hun eerste stapjes. Dat was lastig, maar dan gaf ik mijn meisje een extra knuffel en dacht: jouw tijd komt nog wel.

Een kleine diesel

Lauren blijkt een diesel te zijn. Sinds een halfjaar gaat ze ineens met enorme sprongen vooruit. De leidster op het kinderdagcentrum stuurde me een filmpje waarop Lauren hoofd-schouders-knie-en-teen voor de spiegel stond te zingen – ik wist niet wat ik zag.

Nog verbaasder was ik toen ze vlak voor haar derde verjaardag ineens ging lopen. Waggelend, dat wel, maar ze liep ‘gewoon’ door de tuin. Volgens haar fysio kon het nog wel een jaar duren voordat ze haar eerste meters zou maken.

Verwachtingen

Ook cognitief doet ze het veel beter dan verwacht. De logopediste vermoedde een jaar geleden een ernstige taal- en spraakstoornis, maar Lauren maakt nu korte zinnen en somt aan tafel moeiteloos alle fruitsoorten op: “Banaan, kiwi, peer!” Door haar trage start leerde ik mijn verwachtingen van haar naar beneden bij te stellen. Dat ze nu het tegendeel bewijst, vind ik geweldig.

Versteld staan

Er zit een enorme drive in haar. Het consultatiebureau staat versteld van haar ontwikkeling en ook de moeders op Facebook juichen met me mee. Er zijn dingen waarvan ik dacht: zal Lauren dat ooit kunnen? Zelfstandig fietsen, een boodschap doen, de bus pakken. Maar nu ze ons zo blijft verbazen, durf ik zelfs dáárin te geloven.’

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine. Tekst: Tessa Heselhaus

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.