Annes baby kreeg sepsis: ‘Wat als ik zelf gewoon was gaan slapen?’

Ties is twee weken oud als Anne (26) ineens een onbehaaglijk gevoel heeft. Ze besluit hem die avond niet in bed te leggen, maar bij zich te houden.

Stroeve start

‘De bevalling van Ties verliep wat stroef. Althans, eerst leek alles soepel en vlot te gaan, maar na twee uur persen gebeurde er nog weinig en raakte ik ontmoedigd. Ties bleek met zijn gezicht naar de zijkant te liggen, waardoor hij niet makkelijk door het geboortekanaal kon komen. Ik kreeg uiteindelijk een knip.

Lees ook: Was dat nou écht nodig? Alles over ‘de knip’ tijdens de bevalling

Eenmaal thuis ging het goed met Ties. Hij dronk goed en liet om de drie uur uitgebreid van zich horen voor een flesje. Hij was een lieve, rustige baby met grote honger. Ook ik voelde me, ondanks de heftige bevalling, best goed.

Onrustig gevoel

Totdat ik me, zestien dagen nadat hij was geboren, ineens heel onrustig en emotioneel voelde. Zonder dat ik er de vinger op kon leggen waarom dat was. Het zullen de hormonen wel zijn, dacht ik nog. Ik was immers nog maar net bevallen, en er vielen wel vaker zomaar tranen.

Ik besloot die dag voor het eerst een flinke wandeling te maken met Ties, ik voelde me er fysiek goed genoeg voor en buiten zijn zou er vast voor zorgen dat ik me beter zou voelen. Toch verdween dat onbehaaglijke gevoel niet.

’s Avonds om zeven uur gaf ik Ties een flesje en legde hem op zijn verschoonmatje voor een schone luier. Er is iets niet in orde, dacht ik. Maar waarom ik dat dacht, wist ik niet. Ties zag er goed uit, hij ademde normaal en had een normale huidskleur. Maar mijn gevoel zei dat er iets niet klopte.

Lees ook: Bestaat het nu wel of niet? Alles over het moederinstinct

Iets niet goed

Mijn man Rik was op dat moment in de tuin bezig, dus ik tikte op het raam en gebaarde hem naar boven te komen. Ook Rik vond dat Ties er prima uitzag. Hij vroeg of Ties goed zijn laatste flesje had gedronken, en ik beaamde dat. “Ik voel het gewoon, er is iets niet goed,” zei ik.

Ik besloot Ties niet in zijn bedje te leggen die avond, maar hem mee te nemen naar beneden en hem bij me te houden. Het leek me beter als hij het eerste gedeelte van de nacht op mij zou slapen, dus ik ging met hem op de bank zitten en zette de tv zachtjes aan. Tijdens het tv kijken dommelde ik zelf ook in slaap, en om iets voor twaalf uur schrok ik wakker. Rik was inmiddels al gaan slapen.

Trek aan de bel

Normaal gesproken had Ties zich om stipt elf uur al gemeld voor melk, maar hij sliep gewoon door. Ik voelde aan zijn nekje en zijn voorhoofd: het leek wel alsof hij koorts had. Ik twijfelde: moet ik hem wakker maken voor een flesje of niet? Ik besloot het toch te doen en nam meteen zijn temperatuur op. Ik herinnerde me nog goed dat de kraamzorg had verteld dat een baby onder de drie maanden geen koorts mocht hebben. En als dat wel zo was, ik aan de bel moest trekken.

Lees ook: De beste thermometer voor je baby: welke kies je?

39.2! Ik schrok, maar tegelijkertijd dacht ik direct: in plaats van ‘ik heb een raar gevoel’ kon ik nu aangeven dat mijn twee weken oude zoontje koorts had. Zonder aarzelen belde ik de huisartsenpost en maakte mijn man wakker. We mochten direct langskomen. Ondertussen was Ties amper wakker te krijgen, en als hij wakker was, dommelde hij vrij snel weer in slaap.

Slecht teken

Eenmaal aangekomen op de huisartsenpost zag de arts ook niets afwijkends aan Ties: zijn huidskleur was nog steeds normaal en hij ademde goed. “Hij ziet er niet ziek uit,” gaf de arts aan. Maar ze nam het zekere voor het onzekere, en legde een urinezakje aan. Ties deed al vrij snel een plas: troebele, hardgele plas.

De kinderarts aarzelde geen moment en vertelde dat er direct een infuus aangelegd moest worden. Wat er met Ties aan de hand was, wisten ze nog niet, maar de troebele urine was een slecht teken. Het prikken van het infuus ging niet van een leien dakje, Rik kon het amper aanzien. Maar ik bleef kalm. Ook werd er direct bloed afgenomen uit Ties’ hieltje, en dat bloed ging naar het laboratorium, samen met de urine.

In afwachting van de resultaten werden we naar een kamer gebracht, en binnen twee uur hadden we de uitslag: Ties had een sepsis (bloedvergiftiging), ontstaan door nierbekkenontsteking. In medische termen ook een urosepsis. In het geval van sepsis geldt: hoe eerder je erbij bent, hoe groter je overlevingskansen. Toen ik hoorde hoe ziek Ties was en mijn gevoel dat er iets niet klopte werd bevestigd, brak ik. Ik heb zo ongelofelijk gehuild.

Lees ook: Koorts bij je baby, waar moet je op letten?

Wat als?

De artsen vertelden dat we er goed op tijd bij waren, en ze gaven Ties direct twee verschillende soorten antibiotica: er was geen tijd om uit te zoeken op welke vorm hij het best zou reageren. Gelukkig sloegen de antibiotica snel aan en werden de waardes van Ties beter en zakte zijn koorts.

Ook al zou ik opgelucht moeten zijn, het ‘wat als’-scenario bleef maar door mijn hoofd spoken: wat als ik Ties wel gewoon in zijn bedje had gelegd, en zelf was gaan slapen? De gedachte dat we er dan niet op tijd bij waren geweest, verscheurde me vanbinnen. Mijn hoofd bleef maar malen. Ik kon aan niets anders meer denken. Ik voelde letterlijk pijn in mijn hart.

Intuïtie

De volgende dag kwam er een kinderarts op onze kamer langs. Hij had ons dossier gelezen en was onder de indruk van mijn snelle handelen en intuïtie. Als ik niet zo alert had geweest, had het anders kunnen aflopen. “Als een moeder aangeeft dat er iets niet klopt, is dat eigenlijk al genoeg reden om een kind serieus te onderzoeken,” gaf hij aan.

Ik vertelde hem dat ik maar bleef denken aan wat er was gebeurd als ik hem wel in zijn bedje had gelegd. “Maar dat is niet gebeurd. Je intuïtie heeft het leven van je kind gered.” Ik vond het lastig om dat te accepteren, ik focuste vooral op het scenario waarin we er niet op tijd bij waren. Wat als ik niet aan de bel had getrokken? Wat als ik mijn gevoel had genegeerd? Wat als we er te laat bij waren geweest? De paniek en angst raasden nog door mijn lijf. Ik voelde me nog allesbehalve opgelucht.

Ties werd uiteindelijk acht dagen opgenomen in het ziekenhuis en kreeg tijdens zijn opname antibiotica. We mochten gelukkig de hele tijd bij hem blijven in het ziekenhuis, en ook al was ik eigenlijk nog kraamvrouw en had ik veel pijn van de knip tijdens de bevalling, ik ben daar geen seconde mee bezig geweest. Het enige wat telde was dat Ties weer beter werd.

Lees ook: Cathlins moederinstinct redde haar zoon: ‘Ik werd uitgerust wakker en dacht: dit klopt niet’ 

Dankbaar

Inmiddels gaat het heel goed met hem. Ik heb zelf nog lang geworsteld met de gedachte dat ik hem bijna kwijt was. Daar heb ik psychische hulp voor gezocht, die me uiteindelijk deed inzien dat ik juist dankbaar mag zijn. Dankbaar voor mijn intuïtie, dankbaar voor de artsen, en dankbaar dat Ties helemaal is opgeknapt en niets heeft overgehouden aan zijn sepsis. Al ging er een tijd overheen voordat ik dat echt inzag.

Ook heb ik ingezien dat het moederinstinct nooit liegt. Zodra ik het gevoel heb dat er iets niet klopt, trek ik direct aan de bel. Gegronde reden of niet.’

Ongerust? Bel!

Bij een sepsis reageert je lichaam op een heel heftige manier op een bacterie, virus, parasiet of een schimmel. Bijvoorbeeld door een blaas-, long- of hersenvliesontsteking of door een ontstoken wondje. Een sepsis is lastig te herkennen, maar je kind kan klachten krijgen als: snel of moeilijk ademhalen, snelle hartslag, erg ziek of zwak zijn of erge pijn in been of hoofd hebben. Ben je ongerust? Bel altijd de dokter. Is er sprake van een sepsis, dan moet je kind zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. Bron: thuisarts.nl

Tekst: Gabrielle Koster – Beeld: GettyImages