Blogger Cat: ‘Ik voel me een slechte moeder, een slechte vrouw, een slechte vriendin’

Nog geen drie maanden na de bevalling van haar tweede kind ontdekt Cat Rose-Tran een knobbel in haar borst. Diagnose: borstkanker. Voor Ouders van Nu schrijft ze over het moederschap, ziek zijn maar vooral: beter worden.

Structuur

Inmiddels is er op dagen dat ik chemo krijg een soort van structuur in ons huis.  Na een kuur word ik thuis gebracht met een taxibusje en strompel ik vervolgens naar huis, waar Daniel me met open armen ontvangt en ik een kus geef aan onze baby.

Hulp

Vanwege alle medicatie tegen de misselijkheid kan ik de uren daarna wat aanmodderen in huis of ga ik nog een rondje fietsen of lopen om wat energie kwijt te raken. Dat laatste doe ik terwijl Daniel Reeva ophaalt van de kinderopvang en ik in goed gezelschap ben van Rocco in de kinderwagen. Een vriend of vriendin helpt ons op zo’n kuurdag in huis.

Afsluiten

Vrienden van Daniel zijn er minder vaak. Daan vindt het moeilijk om over onze situatie met zijn vrienden te praten. Lang niet iedereen hebben we het daarom verteld. Het verlicht op het moment dat hij het deelt, maar daarna volgt de zwaarte van onze situatie. Daarom kiest hij er nu voor om zichzelf voor die emoties af te sluiten – voor zover hem dat lukt – zodat hij zich meer kan richten tot ons.

Bootje varen

Als Daniel dan ook spontaan voorstelt om de volgende dag met de drummer van zijn band en zijn gezin en onze kinderen met ons bootje te gaan varen, wil ik dat supergraag. Het zal de eerste keer zijn dat we onze zonen aan elkaar voorstellen. Ze schelen ongeveer een maand.

Aanschuiven

De volgende dag stap ik uit bed en tref ik twee met zonnebrand ingesmeerde en aangeklede kindjes aan in de woonkamer, zie ik dat ons bootje helemaal in gereedheid is gebracht en het enige wat ik dan nog hoef te doen is aanschuiven aan de prachtig opgedekte ontbijttafel. Wat prijs ik me gelukkig met zo’n superman!

Stilte

Op het moment dat ik een hap neem van een croissantje, zegt Daniel: ‘Schatje, ik wil alvast zeggen dat het kan zijn dat hun baby nog borstvoeding krijgt.’ Er volgt een stilte. Alsof mijn hoofd alle ruimte inneemt om te kunnen voelen wat ik denk.

Doorgaan

Ik raak na het horen van de woorden in een volledige shock. Mijn ogen worden groter, mijn eetlust verdwijnt en ik stamel wat woorden uit. Alles in mij wil dat deze dag doorgaat. Eindelijk kan ik iets terugdoen voor mijn zorgende Daniel, maar de gedachte dat ik geconfronteerd ga worden met een gelukkige voedende vrouw en een kleine baby maakt me he-le-maal gek.

Geen borstvoeding

Schoorvoetend stap ik in de boot en kijk ik omhoog om Daniel te zien met Rocco op zijn arm. Mijn zoon, mijn kleine jongen die ongetwijfeld groot wordt op flesvoeding, maar die nu al een paar maanden geen borstvoeding meer krijgt door die kutkanker in mijn borst. Reeva zit naast me en tettert over van alles en nog wat aan mijn hoofd: ‘Mama, kijk daar zit een meerkoet! Mama heb jij een badpak aan, of een bimiki? Gaan we strakjes zwemmen mama?’ Ze vraagt zoveel dat ik amper tijd heb om na te denken.

Grip

Tussen de pauzes door van Reeva’s vragenvuur probeer ik Daniel vragen te stellen om wat grip te krijgen op de situatie. ‘Hoe laat komen ze?’ (misschien komen ze na een voeding), ‘Hoe oud is de baby ook alweer?’ (misschien zijn ze al gestopt met borstvoeden), ‘Heeft ze überhaupt de baby kunnen borstvoeden?’ Mijn vragen worden steeds vager en mijn toon wordt steeds onredelijker. Ik neem weinig genoegen met de halve antwoorden van Daniel die mij zichtbaar probeert te kalmeren en gerust te stellen.

Ik kan dit niet

Tegen de tijd dat we aankomen bij de sluis, zeg ik hardop: ‘Ik kan dit niet, breng me maar terug, gaan jullie maar zonder mij.’ Reeva’s haviksoortjes vangen het op en ze begint meteen te huilen. Ik grien spontaan met haar mee en pak Daans mobieltje op om de drummer te bellen. Als ik hem aan de andere kant hoor, zeg ik kordaat: ‘We gaan het een andere keer doen, ik kan dit nu nog niet.’

Schuldgevoel

Na het neerleggen van de telefoon overvalt het schuldgevoel me. Schuld omdat ik weet dat Daniels vriend met twee ingepakte kinderen al bij de haven staat te wachten. Schuld omdat ik Daniels vriend heb geweigerd en Daniel daarmee zijn kans om te praten heb ontnomen. Schuld omdat ik het gevoel heb dat ik de dag heb verkloot.

Schelden

De rest van de dag probeer ik woorden te vinden die ik denkbeeldig tegen het stel zeg. Woorden die mijn boosheid omschrijven. Ik scheld ze helemaal rot in mijn hoofd, omdat dat het makkelijkst is. Het is zo makkelijk om hen de schuld te geven van alles. Want ‘ze moeten toch wel beter weten? Ze kan toch niet onder mijn toeziend oog haar melktieten flashen om haar baby te voeden?’

Ik faal

Het kost me tot aan het einde van de dag, totdat we de sluis weer binnenvaren op weg naar huis, om woorden te geven aan hoe ik me écht voel: ik ben hartstikke jaloers. Het voelt alsof ik faal. Ik voel me een slechte moeder, een slechte vrouw, een slechte vriendin. Als ik tot dat inzicht kom, jank ik nog een potje erbij.

Rouw

‘s Avonds doe ik mijn verhaal bij Tom, een vriend van mij. Tom zegt: ‘No way near ben jij de slechte moeder die je nu denkt te zijn. Het was een inschattingsfout en jij zit nog in de rouw van het afscheid nemen van het voeden. Geef dat tijd.’

Vergeven

Door het gesprek met Tom kan ik weer van een afstandje kijken naar het geheel. En dan zie ik dat Daniels vrienden ook maar gewoon mensen zijn. Ouders van een peuter en van een baby die borstvoeding krijgt. Dit doen ze niet om mij te pesten, maar omdat dit hun manier van voeden is. En daar ben ik strontjaloers op. Ik zou willen dat ik het nog kon. Maar bij ons verloopt het anders. Ik ben niet schuldig, het is me overkomen. Die avond vergeef ik hen en probeer ik mezelf ook te vergeven voor deze dag. Morgen probeer ik het nog eens.

Je kan Cat volgen op Instagram via @__rollwiththepunches__

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.