Als ik wakker word, kijk ik meteen op mijn telefoon. Mijn dienst start om 7.30 uur en wanneer mijn collega van de nacht aan het werk is, sturen we alvast een appje om elkaar up-to-date te houden. Onze waarneemster Terry heeft me iets gestuurd. Ik open het berichtje en begrijp dat ik meteen onder de douche mag springen. Ze is bezig met een bevalling en het zou fijn zijn als ik haar kant op kom.
Stilte voor de storm
Mijn eigen huis is nog in diepe rust, dus zachtjes kleed ik me aan en prop een boterham in een broodtrommel. Geruisloos sluip ik naar buiten op deze frisse zaterdagmorgen. Ook de straat is nog in diepe rust. Behalve de vogels, die al stiekem beginnen te fluiten, zo vroeg in het zonnetje. Ik rij naar het huis waar Terry al een paar uur is. Lieke is daar haar sterke weeën aan het wegzuchten, haar man Sander aan haar zij. De spullen voor de bevalling staan al klaar: warme doeken om de hete kruik heen, een stapel matjes, warme kleertjes voor de baby.
Ineens volgt een enorme wee
Ik stal mijn eigen verlostas uit en leg het zuurstof klaar, dat doen we standaard bij elke bevalling. Ook de kraamverzorgster is onderweg. Terry en ik fluisteren over hoe het tot nu toe verlopen is, en zachtjes verlaat ze het pand. Zij gaat nu lekker slapen. Lieke probeert nog een keer te plassen op de wc, en wanneer Sander en ik haar ondersteunen van bed naar badkamer, komt daar een enorme perswee. Lieke schrikt er een beetje van en ook Sander kijkt me verbaasd aan. 'Ik denk dat je er bijna bent, Lieke!' vertel ik haar.
Van staand naar liggend persen
Er komen wat druppels urine en terug in de slaapkamer komt daar weer een knalwee. Intussen komt kraamverzorgster Esther binnen en vraag ik Sander waar hij foto's mee wil maken. Zijn telefoon ligt klaar. Staand naast het bed perst Lieke voorzichtig mee. Ze vindt het een beetje spannend, ik vertel haar dat dat normaal is. Aan de overgang van ontsluiten naar persen moet iedereen wennen. Na een halfuurtje naast het bed wil Lieke liggend proberen te persen. Haar benen zijn moe van de hele nacht werken. We ondersteunen haar met een stapel kussens, en half rechtop in bed pakt ze haar benen. Sander helpt haar en Esther geeft haar een slokje water na de wee. Ik controleer na elke wee het hartje van de baby: dat lijkt er weinig last van te hebben, het klinkt prima.
De eerste baby baant de weg
Nog een halfuur later zien we dan eindelijk haartjes verschijnen. Deze persfase gaat niet heel snel, maar ik zie dat de baby elke wee weer iets verder komt. Ik leg uit dat dit echt millimeterwerk is. Een eerste baby moet de weg banen en het hoofdje moet zich optimaal aanpassen aan het bekken. Vol goede moed perst Lieke verder. Na anderhalf uur keihard werken wordt er een jongetje geboren! Meteen huilt hij krachtig de kamer vol geluid. Een zonnetje piept door de gordijnen. Esther en ik kijken elkaar tevreden aan en ik droog de baby af. We maken foto's van dit nieuwgeboren gezin. De placenta komt gelukkig snel en na een paar hechtinkjes ligt Lieke er prachtig bij in bed, haar twee mannen dicht tegen zich aan. Boris, zo gaat de baby heten. En zelf concludeert Lieke meteen: dat was even heel hard werken, maar wow, dat heb ik maar mooi gedaan!
