‘Ze had een abstract schilderij gemaakt. Met haar eigen kak’

Het is zaterdagochtend vroeg. Om 5.45 uur werd Jan geroepen door zijn oudste dochter. ‘PAPA! PAPAAAAAAAAA! POEP!’ Nu is dat haar favoriete woord, dus er was geen reden tot paniek. Toen nog niet.

Penetrante geur

Ik liep de trap op naar zolder en nog voordat ik de deur opendeed, drong een penetrante geur mijn neus binnen. Binnen trof ik een stralend kind aan, ontzettend vrolijk en onder de poep. Het zat op haar slaapzak, haar laken, haar handen, haar gezicht en de muur. Ze had een nogal abstract schilderij gemaakt. Met haar eigen kak. Lachen en in paniek raken: het gebeurt me zelden dat die twee samenkomen. Na een bad, een wasmachine vol en een poetsbeurt van een klein halfuurtje is alles weer redelijk op orde.

Scangeweer

Inmiddels is het alweer half acht. Over dertig minuten gaat de supermarkt open en ga ik samen met haar boodschappen doen. We gaan met de auto en zetten de muziek lekker hard. Samen schudden we onze hoofden. Ik op de maat van de muziek en zij in haar eigen tempo. Ze heeft het ritmegevoel van haar moeder. In de supermarkt kun je met een soort pistool je eigen boodschappen scannen.

Geschreven door

Jan Versteegh

Zij houdt het scangeweer vast en ik hou de boodschappen ervoor. Dan drukt zij op de gele knop. Af en toe wist ze iets van de scanlijst en moet ik goed kijken welk product ontbreekt. Want stelen is niet de bedoeling. Gelukkig is het meestal het laatst toegevoegde product dat ze verwijdert, dus dat is te overzien. Eenmaal bij de kassa roept ze: ‘Piep, piep, piep.’ Dit om aan te geven dat zij op oké wil drukken nadat ik mijn pincode heb ingevoerd. Ik heb mijn eigen zaterdagochtend-assistente.

‘Ik geniet me de ziekte’

In de parkeergarage trekken we sprintjes met de kar. Vindt ze leuk, al weet ik niet precies waarom. Wel weet ik dat ik er buiten adem van raak. Kennelijk heb ik toch niet zo’n goede conditie als ik denk. In de auto terug genieten we nog van een muziekje en eenmaal thuis helpt ze met het uitpakken van de boodschappen.

Bij het nader bestuderen van de bon blijkt er toch een blikje tomatenblokjes niet meer op de rol te staan. Mijn dochter heeft me veranderd in een dief. Ook heb ik mijn pinpas in de betaalautomaat van de parkeergarage laten zitten. Poep, een slaapgebrek van heb ik jou daar, diefstal en een verloren pinpas. Ik geniet me de ziekte.

PS: Beste supermarktmanager, ik zal binnenkort een blik tomatenblokjes komen afrekenen zonder het daarna mee naar huis te nemen. Mea culpa.

Penetrante geur

Scangeweer

Geschreven door

Jan Versteegh

‘Ik geniet me de ziekte’

Ook interessant: