Linda: ‘Mama, ik wil bij jou blijven’, snikte ze uit toen ze het schoolplein op liep’

Afgelopen maandag was het zover. De scholen gingen open en het was voor Linda tijd om haar kinderen weer naar school te brengen. Hoewel haar dochter en zoon niet konden wachten tot het zover was, vonden ze het op het schoolplein toch opeens heel eng.

Die eerste keer

Eerste keren. Ik weet ze allemaal nog. De eerste keer verliefd worden, de eerste keer seks, de eerste keer dat mijn hart brak, de eerste keer afscheid, mijn eerste concert (Spice Girls in het GelreDome!) en natuurlijk de eerste keer moeder worden. Sinds ik moeder ben geworden, beleef ik niet alleen weer heel veel nieuwe eerste keren, maar herbeleef ik er ook veel van mezelf.

Zelf willen doen

Nu mijn dochter zes is, heeft ze een leeftijd bereikt die ik van mijzelf nog goed kan herinneren. Als ik haar zie spelen met haar vriendinnetjes zie ik zoveel van mezelf van vroeger. De gesprekken maar ook de wijsheid en de wil om dingen zelf te kunnen doen. Nu de teugels van de corona-maatregelen net weer wat losser worden, wordt haar roep om vrijheid groter.

Met haar koffer vol barbies

En zo kwamen er deze week voor haar ook weer een hoop eerste keren bij. Zo mocht ze voor het eerst van de speeltuin zelf naar huis fietsen – ik volgde op dertig meter afstand, maar dat doet er nu even niet toe. En toen haar vriendinnetje vroeg of ze bij haar kwam spelen, gaf ik me er aan over. Ze mocht alleen op pad. Lang hadden we het afgehouden, maar met haar gemis – en de wetenschap dat ze inmiddels ook elkaar in de klas weer zien – in mijn achterhoofd gaf ik toe. Ik werd uitgezwaaid met een handkus en met haar koffer vol barbies ging ze ervandoor. Voor het eerst zonder mama op pad. En ondanks dat ik haar heb kunnen uitkijken tot aan de voordeur aan de overkant, was het voor mij weer een stapje loslaten.

Ik wil bij jou blijven

Zo trots en zelfstandig ze naar haar vriendin liep, zo klein liep ze maandag samen met haar broertje met mij naar school. Hand in hand naar de verzamelplaats. Het enthousiasme wat ze beiden die ochtend hadden, viel helemaal stil toen we er aankwamen. Isa was de eerste die zich omdraaide en zich in mijn benen worstelde en in mijn andere hand werd steeds harder geknepen en hoorde ik zacht gesnik van een jongetje van vier. Een jongetje dat amper twee weken ooit op school was geweest en gelukkig nu in de klas van zijn zus verder mocht gaan met wennen. Maar die zus, die grote zus wilde niet. Ik knielde bij haar neer en ze begroef haar gezichtje vol met tranen in mijn nek. “Mama, ik wil bij jou blijven”, snikte ze uit.

En met pijn in mijn hart vertelde ik haar dat het echt tijd was om weer naar school te gaan. Ik wees naar haar vriendinnen en na een paar grote knuffels en wat aanmoediging van de juf sloot ze aan.

In tranen mee naar school

Tijd om mijn aandacht over te schakelen naar die andere hummel. Mijn kleine grote vriend. Met tranen in zijn ogen en de mijne wist ik hem na flink wat overtuiging in de rij te krijgen bij zijn zus. Met diezelfde tranen liet hij zich meevoeren naar het schoolgebouw. We zwaaiden nog een keer goed naar elkaar, ik stak voorzichtig mijn duim op gaf een bemoedigend knikje en dat was dat.

Loslaten went nooit

Nee, het was niet de eerste keer dat ik ze moest loslaten. En het zal zeker ook niet de laatste zijn. Maar hoeveel keren er ook nog gaan komen: ze voelen altijd net zo sterk als die allereerste keer en zullen bij mij nooit wennen. Inmiddels word ik er wel meer ervaren in. Want ondanks dat ik zelf ook met tranen in mijn ogen bij het hek stond, het gevoel alsof mijn hart er net uit was gerukt, weet ik inmiddels ook hoe ze thuiskomen. Blij van school en uiteraard na een snelle knuffel al snel minder blij mij te zien. Want het spelen is dan weer over, de vriendjes en vriendinnetjes moeten weer wachten tot over een paar dagen. We moeten weer met mama mee. Saai!

Het is een heen-en-weer getrek tussen emoties aan alle kanten deze tijd. Van blij mogen zijn met school, tot het de volgende dag weer moeten missen en het spannend vinden als we weer gaan. Maar met de mantel der liefde bereiken en leren we een hoop. Want wie had ooit gedacht dat ik ‘dealen met een wereldwijde pandemie’ aan mijn lijstje eerste keren zou toevoegen.

Nerveus wordt de schooltas weer omgehangen. Tijd om te gaan.

Eenmaal buiten huppelen we vrolijk richting school. Hier had ze nog zin om te starten.

Mijn hand wordt stevig vastgehouden. Dit is toch wel spannend.

De eerste schooldag zit erop! Vol energie weer naar huis toe.

De rest van de week pakken we het schoolwerk thuis weer op.

De taallessen beginnen zijn vruchten af te werpen.

Daar ging ze voor het eerst op pad. Samen met haar barbie-koffer.

Beeld: Linda Bouritius Photography