Toen ik mijn baby voor het eerst op de opvang afleverde, kon ik een huppeltje niet onderdrukken bij het weglopen. Ik ben raar, ik weet het, maar ik was geen babymoeder. Ik had die vijf maanden fulltime thuis met een pittige baby als heel zwaar ervaren. Heerlijk om weer aan het werk te gaan. En het kinderdagverblijf zag er prachtig uit, met mooi speelgoed en lieve leidsters. Win-win!
Weer een afscheidsfeestje
Maar een half jaar later liet ik mijn dochter met een stuk minder gerust hart achter. Niet omdat die leidsters niet lief bleken (ze waren geweldig!) of omdat het speelgoed toch niet zo mooi was, maar omdat de opvangmedewerkers aan de lopende band op zoek moesten naar een andere baan. Juf Rianne, juf Jikke, juf Lydia en juf Daniëlle, maandelijks was er bij het ophalen wel een afscheidsfeestje met plakjes cake en aanmaaklimonade. Op mijn gevoelige, eenkennige kind dat veel behoefte had aan vertrouwde gezichten (welk jong kind niet trouwens?), had dit heel veel impact. Ze huilde als ik haar achterliet bij een nieuwe leidster. Ze kraaide niet meer van blijdschap als we 's ochtends bij het vrolijk geel geverfde gebouw aankwamen. Ik zat niet meer met een lekker gevoel op mijn werk. Los van de wisselingen, zag ik namelijk ook nog dat het op de babygroep niet lukte om de allerjongsten meteen te troosten als ze huilden of om ze wat langer één-op-één aandacht te geven. Een leidster heeft maar één schoot en daar passen twee baby's op, niet vier.
Kinderopvang onder de maat
Gelukkig ligt de tijd dat ik afhankelijk was van kinderopvang alweer even achter me. Mijn dochter zit in groep drie en ik werk onder schooltijd. Maar mijn hart gaat uit naar die ouders die dolgraag met een gerust hart willen gaan werken, maar dat niet kunnen omdat de kinderopvang in ons land gewoon onder de maat is. Daarom word ik een beetje boos van het nieuws dat kinderdagverblijven de noodklok luiden. Het Rijk wil ze vanaf volgend jaar verplichten om één leidster per drie baby's te hebben, in plaats van één op vier. Ook het vaste gezichten-beleid is volgens kinderdagverblijven zo'n 'regeltje' dat de werkdruk verhoogt. Met de petitie 'Kom op voor de Kinderopvang' willen ze de maatregelen van tafel krijgen.
Irritant regeltje
Zeg, managers in de kinderopvang, wat dachten jullie van de petitie 'Kom op voor de Kinderen'? Weten jullie wel in wélke branche jullie je geld verdienen? Jullie zijn verantwoordelijk voor het belangrijkste en kwetsbaarste dat wij ouders hebben: onze kinderen. Zo'n 'irritant regeltje' dat er vaste gezichten op de babygroep moeten staan, is vrij essentieel voor het welzijn van kinderen. Ik weet niet precies hoe die regel volgens jullie de werkdruk bij leidsters verhoogt, maar ik weet wel dat al die wisselende gezichten de druk bij mijn baby verhoogde. En niet alleen mijn dochter had er last van: onderzoek toont aan dat baby's gestrest worden van te veel verschillende leidsters. En ze hebben er ook last van als verzorgers ze moeten laten huilen, omdat er nog drie baby's aan het huilen zijn of een flesje nodig hebben.
Welzijn van onze baby's
'Zo wordt opvang onbetaalbaar', stellen de kinderopvangorganisaties. Ze 'moeten' dan 10 tot 15% extra in rekening brengen bij ouders. Ik kan niet in jullie portefeuille kijken kinderopvangmanagers, maar volgens mij verdienen jullie best aardig (want dat geld gaat niet naar de leidsters, die moeten het met veel minder doen). Misschien is het een idee, kinderopvangondernemers, dat jullie wat minder verdienen en wat meer verantwoordelijkheid nemen voor het welzijn van onze baby's? En anders is het misschien een idee om in een andere sector te gaan werken, iets met computers of keukens. Niet-levende producten zeg maar.
Kinderopvang zonder winstoogmerk
Ik ben maar een leek. Misschien snap ik het allemaal niet. Misschien is het echt onbetaalbaar om kinderopvang voor onze allerkleinsten te regelen die én betrouwbaar is én vaste leidsters met genoeg tijd en aandacht heeft. Maar als dat niet haalbaar is, dan pleit ik er bij deze bij het Rijk voor om van de kinderopvang een staatsaangelegenheid te maken. Waarom worden organisaties die essentieel zijn voor het welzijn van onze kinderen – en onze arbeidsparticipatie – gerund met een winstoogmerk? Elke keuze die zij maken zou moeten draaien om het geluk en de veiligheid van onze kinderen. En dat doet het nu niet.
