Pucks bevallingsverhaal: 'Hij zat bijna een halfuur vast in de ring of fire'

'Mijn uitgerekende datum was 19 mei, maar ik had in het begin sterk het gevoel dat ik ver daarna zou bevallen en dat Siem het sterrenbeeld Tweelingen zou krijgen. Halverwege de zwangerschap veranderde dat. Omdat ik zo veel zin had om onze zoon te ontmoeten, dacht en hoopte ik dat hij eerder geboren zou worden.

Maar de weken verstreken en tegen het einde van de zwangerschap had ik het zwaar. Ik was in totaal 40 kilo aangekomen, kreeg last van mijn lijf en kon bijna niet meer traplopen.

Lees ook: Een buik vol met Gerdine Blom (Een huis vol): 'Weer 20 kilo aankomen? Ik heb het er graag voor over'

2 centimeter ontsluiting

Vier dagen voor de uitgerekende datum was ik bij de verloskundige en werd mijn ontsluiting gemeten: 1,5 tot 2 centimeter ontsluiting. We besloten het nog even aan te kijken en een week later ben ik gestript. Dat was een irritant gevoel, maar pijn deed het niet en binnen vijf seconden was het gebeurd.

Drie dagen later voelde ik Siem niet meer bewegen. Ik was superbezorgd en belde de verloskundige, die mij doorverwees naar het ziekenhuis. De CTG liet gelukkig zien dat alles goed ging met de baby, maar omdat ik al 41 weken en 1 dag zwanger was, werd ik voor de keuze gesteld: de bevalling toch nog even afwachten of een afspraak maken voor een ballon de volgende dag om de baarmoedermond wat op te rekken? Ik koos voor de ballon.

Goed gevoel

In eerste instantie wilde ik graag thuis in bad bevallen. Met rustige muziek op de achtergrond, kaarsjes aan en de lichten gedempt. Maar die droombevalling had ik inmiddels losgelaten. Gelukkig ging dat makkelijk omdat ik me veilig en goed voelde in het ziekenhuis.

Op 26 mei werd met 41+2 de ballon geplaatst. Ook dat deed geen pijn. Ik denk dat ik het meest heb gevoeld van de eendenbek die de gynaecoloog gebruikte. Daarna mocht ik weer naar huis en die avond heb ik nog goed geslapen. Ik zat vol adrenaline en vond het spannend. Het ging bijna gebeuren: nog even en ik zou mijn zoon ontmoeten.

Lees ook: Eendenbek is net een martelwerktuig, Tamara vond oplossing die minder pijnlijk is

Hard werken

De volgende ochtend waren we al om 06.30 uur in het ziekenhuis. Op dat moment was mijn ontsluiting nog steeds hetzelfde, maar dat veranderde al snel toen ik weeënopwekkers kreeg. In een paar uur ging ik van 3 naar 6 centimeter.

De weeën kwamen zo snel achter elkaar en waren zo heftig, dat ik haast geen tijd kreeg om op adem te komen. Het was verschrikkelijk. Ik was altijd het type dat dacht: als je gaat bevallen, dan moet je daar hard voor werken. Een ruggenprik was dan ook niets voor mij, dacht ik. Maar wat was ik nu blij dat ik hem toch kreeg.

De eerste vier keer lukte het niet om mij de ruggenprik te geven. Door de pijn van de weeën vond ik het moeilijk om stil te zitten, maar de vijfde poging lukte. Ik voelde meteen verschil: de pijn was weg en ik kon weer ademen, nadenken en communiceren.

Volledige ontsluiting

Rond 15.00 uur had ik volledige ontsluiting, maar het duurde ongeveer een uur voordat ik eindelijk persweeën kreeg. Die deden zeer, want de ruggenprik was inmiddels uitgezet.

Vijf keer perste ik om hem naar beneden te krijgen, maar toen Siems kruin er al uit was, verdwenen de persweeën. Siem zat bijna een half uur vast in de ring of fire. Het deed zo veel pijn, dat ik in paniek raakte.

Ik had een te stug perineum en Siem had daardoor niet genoeg ruimte om eruit te komen. 'We moeten nu een volledige knip zetten', zei de verloskundige. 'Doe maar', zei ik. Want het enige dat ik wilde, was onze zoon in mijn armen.

Lees ook: Eén op de vijf vrouwen krijgt een 'knip' bij de bevalling, maar is dat echt nodig?

Verlossing

De knip voelde als een verlossing: Siem werd meteen geboren. Hij werd op mijn borst gelegd, maar van dat moment herinner ik me weinig. Ik zat in de overlevingsstand. Met Siem op mijn borst heb ik geprobeerd de placenta eruit te krijgen, maar die zat vast en dus moest ik naar de ok. Daar werd ik ook gehecht.

Ik ben in totaal 1,5 liter bloed verloren, maar de volgende dag werd ik na twee zakken bloed langzaam weer mezelf. Lichamelijk ben ik nog niet hersteld, maar geestelijk voel ik me goed. Bij de bevalling ging bijna alles mis wat er mis kon gaan, maar ik ben smoorverliefd op Siem. Hij is ongelooflijk lief en leuk.'