De start van Bodines moederschap was rauw en eenzaam. Een ongeplande zwangerschap in haar eentje, extreme misselijkheid, een pre- en postnatale depressie en een baby die bijna niet sliep.
'Ik moest maar doorgaan. Soms dacht ik: ik kan dit niet.' Drie jaar later staat ze er niet meer alleen voor en pakt ze met haar tweede kind, ook een slechte slaper, het heel anders aan.
Lees ook: Mijn baby wil niet slapen, wat nu?
Standje overleven
'Vanaf het begin van mijn eerste zwangerschap stond ik er alleen voor', zegt Bodine. 'Met de biologische vader had ik geen contact en ik had een extreem zware HG-zwangerschap. Ik spuugde dag en nacht. Ik voelde me verdrietig en boos, maar kon nergens heen met die frustratie. Ik stond op standje overleven.'
Na de geboorte werd het niet makkelijker. 'Mijn zoon sliep amper. Het eerste jaar was ik een zombie. Mijn prenatale depressie ging naadloos over in een postnatale depressie. Soms dacht ik: dit is helemaal niet leuk, wat heb ik gedaan?'
Lees ook: Anouk Hoogendijk (40) heeft slaaptekort: 'We huurden een oppas in om zelf een middag te slapen'
Donkere tijd
Ook de transitie van jonge vrouw naar moeder vond ze confronterend. 'Ik verloor mensen, interesses en eigenlijk ook mezelf. Maar doordat ik geen energie meer had om te doen alsof, bleef er juist een puur stuk van mezelf over. Ik kon alleen nog maar echt zijn. Hoe zwaar het ook was, daar haalde ik ook kracht uit.'
In die periode woonde Bodine weer bij haar ouders. 'Die band is juist heel hecht geworden. Zij hebben me door die donkere tijd gesleept. Ik zou mijn jongere zelf zo graag een knuffel willen geven. Ze had dit niet verdiend. Maar het heeft me gemaakt tot de sterke, zelfverzekerde moeder die ik nu ben.'
Lees ook: Puberteit heftig? De verandering van vrouw naar moeder is net zo ingrijpend
Nieuwe liefde
Een relatie was toen wel het laatste waar Bodine aan dacht. 'Ik was antiman. Nooit meer, dacht ik.' Maar langzaam kwam er toch weer ruimte voor iemand in haar leven. Toen ze haar huidige partner ontmoette, voelde het meteen goed.
Hij stelde zich vanaf het begin zorgzaam en verantwoordelijk op richting haar zoon, maar voor Bodine bleef het spannend. 'Wat kon ik van hem verwachten? Het voelde toch als míjn kind.' Dat veranderde toen haar zoon hem uit zichzelf 'dada' noemde. 'Vanaf dat moment wist ik: dit klopt.'
Tijdens de zwangerschap van haar dochter, voelt Bodine dat ze de lasten én de liefde echt kan delen met haar partner. 'Voor hem was dat vanaf het begin vanzelfsprekend, maar ik moest dat gevoel nog laten groeien. Nu voel ik heel duidelijk: we dragen dit samen, fiftyfifty. Het is fijn om het niet meer alleen te hoeven doen.'
Lees ook: Faith (26): 'Ik leefde op drie uur slaap en kreeg een burn-out'
Hij met de peuter, ik met de baby
Toch bleef slapen een grote uitdaging. 'Al sinds de eerste zwangerschap sliep ik heel slecht en mijn zoon bleef nachtenlang wakker worden. Als baby, als dreumes en ook als peuter. Het maakte me kapot. Slaaptekort geeft enorm veel stress en ik kon niks meer relativeren. Ik had écht het gevoel dat ik gek werd.'
Toen hun tweede werd geboren, een dochter, liep het volledig uit de hand. 'Mijn zoon werd 's nachts steeds vaker wakker en wilde alleen nog mij als troost. Mijn partner sliep op de bank of in het bed van onze peuter, zodat ik met de baby kon slapen. Maar ik lag soms met twee kinderen naast me en dat trok ik niet meer. We waren allemaal gesloopt.'
Ze besloten het helemaal anders te gaan doen. 'Mijn partner slaapt nu met onze peuter in het grote bed, ik met de baby. Voor ons werkt het fantastisch. Bedtijd is nu eindelijk iets knus en gezelligs. Mijn partner brengt de peuter naar bed, ik de baby, en het werkt echt ontzettend goed. Voor het eerst sinds jaren hebben we nachten die echt rust geven.'
Vaak veroordeeld
Bodine deelt openlijk over het moederschap op sociale media en vooral hun keuze voor apart slapen roept veel reacties op. 'Mensen zeggen vaak: kinderen horen in hun eigen bed en partners bij elkaar. Maar ik denk dan: jij slaapt toch ook liever naast je partner? Waarom zou mijn kind die nabijheid dan niet mogen? Slapen is de basis. En dit werkt voor ons.'
Kritiek raakt haar niet. 'Juist via sociale media krijg ik vaak berichten van moeders die opgelucht zijn als ze mijn verhaal lezen. Zij doen hetzelfde, maar voelen zich vaak veroordeeld. Het geeft mij veel voldoening dat ik die herkenning en steun kan bieden.'
Eigen weg
Iedere moeder vult het moederschap op haar eigen manier in, benadrukt Bodine. 'Ik begon mijn reis alleen, kapot en depressief. Nu sta ik hier, met een partner en twee kinderen, en hebben wij onze eigen manier gevonden. Het is misschien niet wat de buitenwereld verwacht, maar dit is óns gezin, óns verhaal. En daar ben ik trots op.'
