Reiskriebels met 2 kleuters

Nienke’s liefde is een muzikant en die is er vaker niet dan wel. Wat doe je dan als je reiskriebels krijgt? Pak je in je uppie de koffers met 2 kleuters in je kielzog? Of neem je toch liever volwassen gezelschap mee?

Vakanties zijn een ding, als je alleen bent, met twee kinderen. Ik bedoel, technically ben ik niet alleen; ik heb een relatie. Maar tijdens vakanties hoef ik niet echt op hem te rekenen. Niet omdat hij niet mee wil, maar omdat zijn schema weinig ruimte laat voor dit soort dingen. As we speak zit hij in LA. Of New York. Tim, de vader van mijn kinderen, is soms nog wel te porren voor een gezamenlijk reisje. Afgelopen zomer waren we met zijn allen op een Zuid-Franse camping. Het was een divers gezelschap. De eerste week werd onze blokhut bevolkt door mijn beste vriendinnetje, Tim, de kindjes en ik. De tweede week werden Tim en mijn vriendinnetje ‘ingeruild’ voor Josh en mijn moeder. Je had de buren moeten zien kijken.

Geschreven door

Nienke Pleysier

Zomerse winterbreaks

Mijn lievelingsvakanties zijn zomerse winterbreaks. Die eerste echte zonnestralen op je dorstige winterhuid, oh man. Net zoals het eten extra lekker smaakt nadat je heel hard gesport hebt, zo is het ook met vakantie. In de winter komt het net even harder binnen. Toen Tim en ik nog samen waren deden we het ieder jaar rondom februari; een week of 4 op reis, liefst zo warm mogelijk. Hij is zelfstandig, ik werk voor mezelf, dus het kon. Ook toen er kinderen kwamen, bleven we gaan. Maar hoeveel vrijheid je ook voor jezelf creëert, je kunt je nooit helemaal aan de regels onttrekken. Lou werd 5 en dus leerplichtig. Bovendien gingen Tim en ik uit elkaar.

Reiskriebels

De afgelopen twee winters was ik thuis. En dat was prima en paste ook: tijd om te settelen in mijn ‘nieuwe’ leven. Maar dit jaar begon het te kriebelen. In mijn eentje reisde ik de halve wereld over, maar zou ik dat ook kunnen met twee kleuters? Want als je in februari je bikini aan wil, moet je toch echt iets verder gaan dan Zuid-Frankrijk. De keus viel op Marokko. Maar ik wilde (durfde) niet alleen en al mijn logische opties, Tim, Josh, mijn vriendinnetjes, waren afgevallen. Wat nu?

Opa is een held

En toen was daar ineens mijn vader. Mijn lieve, ongeduldige, enthousiaste vader, die zich opwierp als reispartner. En hier zijn we dan, 2 uur ten zuiden van Marrakech, aan de kust. Gister trok ‘opa Bert’ bijna de meneer van het autoverhuurbedrijf over de balie, toen de beste man ons na een half uur tevergeefs wachten voor zijn loket aankeek en met een stalen gezicht vroeg: ‘What do you want?’. Vandaag zette hij Lewis op zijn nek, nam Lou aan de hand, om samen ezeltjes te kijken zodat ik kon schrijven. Opa is een held. Mijn kinderen zijn geobsedeerd door kamelen. Ik ben een accu die langzaam weer volloopt in de zon. Soms weet je pas wanneer je stil staat, hoe hard je hebt gerend.