Wie-maakt-de-mooiste-traktatie-competitie

Mariska is moeder van 3 schoolgaande kinderen. Dit keer bijt ze zich vast in het maken van gezonde traktaties voor haar 6-jarige zoon Roef. En dat valt nog niet mee.

De tafel is bezaaid met vrolijke, groen gekleurde velletjes papier, satéprikkers, stiften, schaar en lijm. Er staan schalen met blokjes appel, banaan, druiven en aardbeien, én er staat een schaal met roze spekjes. Ik denk: prima traktatie die grappige kikkerprikkers, en tevreden knip ik verder. Het heeft me weliswaar de hele avond gekost om het internet af te speuren op zoek naar een geschikt idee, maar dan heb je ook wat.

Geschreven door

Mariska Cornelissen

Leuke kikkerprikkers

Een leuke, vrolijke prikker met een verantwoord gezond hapje en één mierzoete dissident ertussen. Juf blij, kinderen blij. De volgende ochtend sta ik eerder op om met Roef het fruit én de spekjes op de kikkerprikkers te schuiven. Samen maken we er een bonte voorstelling van. Trots lopen we even later het schoolplein op en nemen blij de felicitaties in ontvangst.

Die piratenkoeken zien er fantastisch uit

Dan zie ik in mijn ooghoek een prachtige versierde schaal met een moeder aan komen lopen. Ik draai me om, feliciteer haar met de verjaardag van haar zoontje en ondertussen scan ik de schaal. Wat heeft zij gemaakt? Wat grappig, piratenkoeken. Poeh, daar moet ze veel tijd in gestoken hebben. Ze zien er namelijk fantastisch uit, met oog voor detail. Ongemerkt schuif ik mijn eigen schaal iets uit het zicht. Ik complimenteer haar met haar prachtige creatie. ‘Dank je’, zegt ze.

O, niets bijzonders

‘Wat heb jij voor iets moois?’, vraagt ze. ‘O, niets bijzonders’, antwoord ik. ‘Gewoon wat simpels. Ik had niet veel tijd…’

Wat is dat toch! In een oogwenk verandert mijn gevoel van trots in een gevoel van tekortschieten. Weet ik mijn traktatie, waar ik toch veel werk in gestoken heb, in een fractie van een seconde te reduceren tot een simpel, niets voorstellend, snel in elkaar geknutseld hapje. En opeens ben ik helemaal niet meer bezig met waar het echt om gaat: de verjaardag van mijn zoon. Nee, ik maak me druk over wie de leukste traktatie heeft gemaakt. Alsof ik in een f*cking ‘wie-maakt-de-mooiste-traktatie-competitie’ zit.

De terreur van vergelijking

Het is duidelijk dat de terreur van vergelijking zich meester van me heeft gemaakt. Laat die terreur nou net de handlanger van schaamte en perfectionisme zijn. Die willen je graag doen geloven dat als je maar de leukste, de beste, de slimste en de slankste bent, dat je dán goed genoeg bent. En in dit geval; als ik maar de leukste traktatie in elkaar geknutseld heb, ik de beste moeder ben. Oftewel: je eigenwaarde laten afhangen van de goedkeuring van anderen. Perfectionisme teert daar op.

Big smile

Stralend komt Roef aan het einde van de dag de school uit met in zijn handen de schaal met daarop de afgekloven kikkerprikkers. Hier en daar ligt een verdwaalde druif (geen spekje meer te bekennen). Het kan me niet meer schelen wat juffen, meesters, moeders of wie dan ook er van vinden. De big smile van oor tot oor op het gezicht van Roef doet mij die onzinnige knutselcompetitie helemaal vergeten!